2025 ΙΟΥΝΙΟΥ 22 - ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ (Ματθ. 4, 18-23)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στη Φιλιππιάδα, στις 20/6/1993)

Ποιος έχασε κοντά στο Χριστό;

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο μια απλή διήγηση, η οποία έχει μεγάλο

νόημα. Ο Χριστός κάλεσε τους πρώτους μαθητές του. Ποιος τους φώναξε;

Απάντηση: «Ο Θεός των Πατέρων ημών». Εκείνος που δημιούργησε τον

κόσμο. Ο Σωτήρας του κόσμου. Ο Κύριος και Παντοκράτορας. Φαινόταν

βέβαια απλός άνθρωπος. Είχε το δικαίωμα ο καθένας να Τον πει ό,τι θέλει.

Αλλά ήταν ο Θεός της δόξης!

Τους είπε: «Ελάτε κοντά μου». Και πήγαν. Για να Τον ακολουθήσουν,

άφησαν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Ο απόστολος Πέτρος άφησε και

τη γυναίκα του. Άφησαν την περιουσία τους. Και εκείνη τη μικρή διασκέδαση

που μπορούσε να έχει ο καθένας τους. Όλα τα αγαθά τους άφησαν! Και

πήγαν κοντά στο Χριστό.

Ερώτημα: Έχασαν; Κατά την άποψη του κόσμου τα έχασαν όλα.

Όμως στην πραγματικότητα έχασαν; Όχι. Κέρδισαν την αιώνιο ζωή.

Κέρδισαν κάτι που δε μπορεί να το φαντασθεί νους ανθρώπου.

Κάποια φορά που μίλησε ο Χριστός στους μαθητές Του για τα αγαθά

της Βασιλείας Του, ο απόστολος Πέτρος του είπε:

-Κύριε, εμείς, για τη Βασιλεία Σου και για Σένα τα αφήσαμε όλα. Τι θα

κερδίσουμε; Τι ωφέλεια θα έχουμε;

Του απάντησε ο Χριστός:

-Όποιος άφησε πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφές ή τέκνα ή

αγρούς ή σπίτια ή οτιδήποτε άλλο για μένα και για τη Βασιλεία μου

«εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει».

Εσείς, λέει, ειδικά οι δώδεκα, που τα αφήσατε όλα, τότε που κανείς δεν

το ήξερε και δεν ήθελε να το καταλάβει ότι εγώ είμαι ο Σωτήρας τού κόσμου,

και με ακολουθήσατε και γίνατε οι πρώτοι κήρυκες του Ευαγγελίου, όταν θα

έρθει η παλιγγενεσία, όταν θα γίνει η ανάσταση των νεκρών, θα καθίσετε σε

δώδεκα θρόνους και θα κρίνετε τον κόσμο όλο.

Θα μπορούσατε να φαντασθείτε ποτέ ότι ο Χριστός θα εμπιστευθεί το

έργο Του, να κρίνει τον κόσμο, σε εκείνους που έδωσε το δικαίωμα να

καλέσουν τον κόσμο σε μετάνοια και σωτηρία; Δηλαδή, θα δούμε την ημέρα

της Δευτέρας Παρουσίας τους δώδεκα αποστόλους να κάθονται σε θρόνους,

για να μας δικάσουν και μένα και σας. Λέγοντας ο Χριστός «τις δώδεκα φυλές

του Ισραήλ», εννοεί όλους τους ανθρώπους από καταβολής κόσμου, από τον

Αδάμ μέχρι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Και θα καταλάβουμε εκείνη

την ημέρα ότι κρέμεται η τύχη μας από τη γνώμη τους. Μπορείτε να

φαντασθείτε μεγαλύτερο μεγαλείο για άνθρωπο;

Οι πιο παράξενοι εισαγγελείς

Εμείς καμαρώνουμε κάποιον που κάθεται σε μεγάλη καρέκλα. Και

πάμε παρακαλώντας, να του γυρέψουμε κανένα ρουσφετάκι συνήθως

βρίζοντάς τον μέσα μας. Αλλά τους αγίους αποστόλους, δεν θα έχει κανείς

2Κυριακή Β΄ Ματθαίου. Ἡ κλήση τῶν Μαθητῶν. 20/6/1993

δικαίωμα την ώρα της δευτέρας Παρουσίας να τους βρίσει. Γιατί; Γιατί μόνο

θαυμασμό αξίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Δεν υπήρξαν ποτέ τους οι κατεργαραίοι

του κόσμου. Ήταν οι άνθρωποι που τα θυσίασαν όλα για το Θεό και για τους

ανθρώπους.

Έλεγε ο άγιος και πανεύφημος απόστολος Παύλος. «Κάθε ημέρα όταν

κάνω την προσευχή μου, παρακαλώ το Θεό να στείλει εμένα στην κόλαση,

αλλά να ελεήσει το λαό Του και να τον καλέσει σε μετάνοια, σε σωτηρία».

Ποιος έχει δικαίωμα να τον μουντζώσει και να τον υβρίσει αυτόν τον

άνθρωπο;

Ο χειρότερος αμαρτωλός, που δεν θα αξιωθεί ελέους εκείνη την ημέρα,

πώς θα τον δει τον απόστολο Παύλο και τους άλλους αποστόλους, που είχαν

τέτοια καρδιά, τέτοια αγάπη, τέτοια φιλανθρωπία, τέτοια διάθεση; Πώς θα

τους δούμε;

Κάθε άνθρωπος που εκείνη την ημέρα δεν θα αξιωθεί ελέους, θα ξέρει

ότι είναι 100% ανάξιος και αναπολόγητος, γιατί θα δικάσουν οι πιο

εύσπλαχνοι και στοργικοί άνθρωποι του κόσμου: Ο Πέτρος και ο Παύλος και

οι άλλοι άγιοι πανεύφημοι Απόστολοι. Όπως μας λένε οι διηγήσεις των αγίων

Πατέρων, στο τέλος, αφού δικάσουν όσα νομίζουν ότι μπορούν να δικάσουν,

θα πέσουν γονατιστοί μαζί με την Παναγία στα πόδια του Χριστού και θα Τον

καθικετεύουν να ελεήσει και όλους τους άλλους ανθρώπους ανεξάρτητα από

τις αμαρτίες τους.

Όταν πήγαν κοντά στο Χριστό οι άγιοι πανεύφημοι απόστολοι δεν είχαν

φυσικά αυτή την αγάπη. Αλλά κοντά στο Χριστό η καρδιά τού ανθρώπου

πλαταίνει και χωράει τα πάντα. Ο άνθρωπος γίνεται ένα απέραντο δοχείο

αγάπης, καλωσύνης, στοργής, θυσίας και ταπεινώσεως.

Εκείνοι κλήθηκαν, ανταποκρίθηκαν στην κλήση του Θεού και έλαβαν

τον μισθό τους. Δεν κάλεσε όμως ο Θεός μόνο εκείνους. Λέγει η Καινή

Διαθήκη, ότι στον καθένα μας ο Θεός απέστειλε μία κλήση.

Μας κάλεσε, και είμαστε πιστοί. Και πιστεύουμε στο όνομα Του.

Μας κάλεσε, και δεχθήκαμε το βάπτισμα.

Πώς μας κάλεσε; Με το τρόπο που Εκείνος ξέρει, για τον καθένα μας.

Μόνο μας κάλεσε; Κάθε ημέρα μας καλεί. Και κάθε ημέρα μας ξυπνάει.

Ερώτημα: Εσύ αδελφέ μου, ακούς την κλήση τού Θεού που σου λέει:

«Γιατί πορεύεσαι στραβά σαν τον κάβουρα; Βάδισε σωστά.

Ακολούθησε τον δρόμο μου. Βαπτίστηκες στο όνομά μου. Σε κάλεσα. Πού σε

κάλεσα; Στην Εκκλησία. Στη μετάληψη του Σώματος και του Αίματός μου. Στη

Βασιλεία μου την επουράνια. Περπάτα «αξίως της κλήσεως» που έλαβες.

Κάνε έργα χρηστά. Καθάρισε λίγο την καρδιά σου από τα πάθη».

Ακούμε την προτροπή του Χριστού, μέσα στη καρδιά μας; Σαρακοστή

είναι τώρα. Σαρακοστή των αγίων Αποστόλων. Τουλάχιστον τις Σαρακοστές,

ακόμα και οι αμελείς χριστιανοί κοινωνούν. Οι καλοί κοινωνούν πολλές φορές.

Αλλά έστω και οι μεσοβέζικοι, οι αμελείς χριστιανοί, φιλοτιμούνται τις

σαρακοστές να κοινωνήσουν. Άντε λοιπόν, εξομολογήσου να κοινωνήσεις κι

εσύ. Κλήση του Θεού είναι. Πώς την ακούς; Σου λέει: «Φιλοτιμήσου να κάνεις

κάτι περισσότερο για τη δόξα του Θεού».

Γιατί δουλεύεις τσάμπα;

Ήταν ένα μεγάλος αυτοκράτορας στη Γερμανία. Έκανε πολέμους

πολλούς. Τον έτρεμε η Ευρώπη. Και είχε πρωθυπουργό ένα άνθρωπο που

3Κυριακή Β΄ Ματθαίου. Ἡ κλήση τῶν Μαθητῶν. 20/6/1993

λεγόταν «σιδερένιος και ατσαλένιος». Τον έτρεμε η Ευρώπη ολόκληρη. Ο

πρωθυπουργός ήταν ο Ότο φον Μπίσμαρκ. Πριν πεθάνει, ζήτησε να γραφούν

πάνω στο τάφο του τα λόγια, περιεχόμενο της καρδιάς του. «Ενθάδε κείται ο

Ότο φον Μπίσμαρκ, πιστός δούλος του κυρίου του, του αυτοκράτορα της

Γερμανίας Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Δ΄». Σχόλιο δικό μας: Πάρε τώρα

πρωθυπουργέ, μισθό από το κύριό σου τον αυτοκράτορα της Γερμανίας!

«Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Τι να σου δώσει; Ίσως είναι σε

χειρότερη θέση ο ίδιος.

Στηρίζεις αδελφέ, την ελπίδα σου στον εαυτό σου ή σε κάποιο άλλον

άνθρωπο; Θα έρθει η ώρα να πεθάνεις. Υπηρέτησες ανθρωπίνους σκοπούς

και ανθρώπους; Έκανες συγκαταβάσεις και συμβιβασμούς; Αμαρτίες για χάρη

ανθρώπων; Του οποιουδήποτε ανθρώπου είτε ήταν ξένος είτε ήταν το παιδί

σου; Τι περιμένεις να πάρεις; Έγινες πιστός δούλος του κυρίου σου. Μηδέν

από μηδέν, μηδέν.

Ένας άλλος πέθαινε. Και την ώρα που πέθαινε ρώταγε: «Πώς πάνε οι

υποθέσεις μου;». Δεν θυμήθηκε την ψυχή του. Τις υποθέσεις του θυμόταν.

Τι να του κάνεις αυτού του ανθρώπου; Τι έλεος να του δείξει ο Θεός

εκείνη την ημέρα; Ούτε τη στιγμή που ξεψυχούσε και ήταν σωματικά

ανύπαρκτος, ράκος, μηδέν, δεν θυμήθηκε ψυχή και Θεό. Πώς θα πάει κοντά

στον Θεό;

Στερνή μου γνώση

Ένας «μεγάλος» είχε κατακτήσει και ήταν αφεντικό του μισού κόσμου

στην εποχή του. Πρόκειται για τον βασιλιά της Ισπανίας, Φίλιππο τον Β’. Όταν

πέθαινε κατάλαβε το λάθος του και είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου, καλύτερα να μην

ήμουν βασιλιάς και κοσμοκράτορας. Μακάρι να είχα το μυαλό, τουλάχιστον να

ήμουν δόκιμος μοναχός. Όχι κανονικός καλόγηρος. Δόκιμος απλός να είχα

γίνει, να θυμόμουνα και εγώ ότι πρέπει να αγωνιστώ για την ψυχή μου. Τι

θάρρος που θα είχα αυτή τη στιγμή ενώπιόν Σου; Και τι κέρδος, και τι

ωφέλεια!».

Πόσο πρέπει να διερωτόμαστε και να λέμε: «Ω, Θεέ μου, να είχα κάνει

κάτι περισσότερο στον κόσμο για τον εαυτό μου, για την ψυχή μου, για να

ανταποκριθώ στην κλήση που μου έκανες να κερδίσω, να κληρονομήσω την

αιώνια ζωή και Βασιλεία Σου»!

Οι απόστολοι ονομάζονται στη γλώσσα της Εκκλησίας θεόσοφοι και

πάνσοφοι. Μερικοί ήταν αγράμματοι. Αλλά ονομάζονται θεόσοφοι και

πάνσοφοι γιατί εσοφίσθησαν και έγιναν σοφοί, πάνσοφοι από το Θεό, επειδή

κατάλαβαν τι αξία έχει η Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η αληθινή σοφία. Όταν

σ’ αυτό το θέμα ο άνθρωπος σφάλλει, όλες οι άλλες εξυπνάδες, είναι

βλακείες. Και τελικά γίνονται εγκλήματα εναντίον τού εαυτού μας. Αληθινή

σοφία είναι να αγωνιστεί ο άνθρωπος να κερδίσει αληθινά.

Δεν είναι έξυπνος ο άνθρωπος που ξέρει και παίζει, αλλά στο τέλος

χάνει όλη τη περιουσία στο παιχνίδι. Δεν είναι έξυπνος, επειδή είχε την

εξυπνάδα και έκανε μεγάλη την περιουσία του για μια στιγμή σ’ ένα παιχνίδι,

αλλά την έχασε όλη σ’ ένα άλλο. Είναι ανόητος. Έτσι λοιπόν, όποιος και να

‘ναι, όποια εξυπνάδα και αν αναπτύξει σ’ αυτόν τον κόσμο, αν αποδειχθεί

ανόητος στο ζήτημα της αιώνιας τύχης του, δεν είναι έξυπνος, ούτε σοφός,

ούτε συνετός.

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει φωτισμό και σοφία, να

ακολουθήσουμε τον δρόμο, στον οποίο μας κάλεσε και να γίνουμε κληρονόμοι

της Βασιλείας Του. Αμήν.-