Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Η Εκκλησία ως γεγονός ζωής

Η Εκκλησία ως γεγονός ζωής

 
Η Εκκλησία ως γεγονός ζωής
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Στη μοναξιά του ανθρώπου στην εποχή της έντονης επικοινωνίας και συγκοινωνίας, που οι αποστάσεις καταργήθηκαν και ο πλανήτης έγινε μια γειτονιά, η γιορτή των «γενεθλίων της Εκκλησίας» είναι μια έντονη πρόκληση για το ρόλο της στον 21ο αιώνα.
Δεν πρόκειται για φιλολογικές συζητήσεις σε συνέδρια. Αφορούν τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, την ίδια την ύπαρξή μας, γιατί ο άνθρωπος, πλασμένος κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού, αναδεικνύει το πρόσωπό του στο σημείο που σχετίζεται με τους άλλους, που κοινωνεί τη χαρά και τον πόνο τους κι αυτός τη δική του χαρά και το δικό του πόνο. 
Η «τελευταία και μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής», αφού προηγήθηκε το Τριώδιο και το Πεντηκοστάριο με το θάνατο, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου, μας φέρνει στην ύπαρξη της Εκκλησίας ως το σκοπό της παρουσίας Του στον κόσμο της διάσπασης και του θανάτου.
Ο Χριστός, δηλαδή, ήλθε όχι για να προσθέσει μια θρησκεία στις ήδη υπάρχουσες, ούτε και να μας δώσει μια ωραία διδασκαλία, αλλά για να δημιουργήσει την Εκκλησία ως σώμα Του.  Μέσα εκεί, ως τρόπο ζωής, ο άνθρωπος γίνεται φυσιολογικός, βρίσκει το χαμένο εαυτό του, τον πλησίον, το Θεό του.  Όχι μόνος του, αφού κατά το αρχαίο πατερικό γνωμικό «μόνος χριστιανός καθόλου χριστιανός».  Ο Ρώσσος Αλέξης Χωμιακώφ (19ος αιώνας) θα πει το εξής σημαντικό: «Κανείς δεν σώζεται μόνος.  Σώζεται μέσα στην Εκκλησία, ως μέλος Της, και σε ενότητα με όλα τα άλλα μέλη Της.  Εάν κάποιος πιστεύει, βρίσκεται σε ενότητα πίστεως∙ εάν αγαπά, βρίσκεται σε ενότητα αγάπης∙ αν προσεύχεται, βρίσκεται σε ενότητα προσευχής».
Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τη σωτηρία ως την ολοκλήρωση τού προσώπου μας εν Χριστώ μέσα στην Εκκλησία, ως κοινωνία προσώπων,  όπως και την απώλειά της ως εγωκεντρισμό, απομόνωση, αυτάρκεια, μοναξιά.  Κι ακόμα, πως ο όποιος ορισμός της Εκκλησίας γίνεται περιορισμός που συντρίβει αντί να ελευθερώνει.  Πώς να την ορίσεις, αφού το Άγιο Πνεύμα «όπου θέλει πνει»;
Δεν είναι τυχαίο που οι άγιοι Πατέρες όρισαν την επομένη της Πεντηκοστής να γιορτάζουμε το Άγιο Πνεύμα που αποκάλυψε καθαρά την Αγία Τριάδα.  Με τη δική Του φώτιση και ενέργεια θα μπορέσουμε να ζήσουμε εκκλησιαστικά, να νικήσουμε τα πάθη που μας χωρίζουν, να κοινωνήσουμε τη ζωή μας με την αγάπη, να θεραπευτούμε από την αμαρτία, να ζήσουμε φυσιολογικά.
Το Πνεύμα το Άγιο καθοδηγεί τους πνευματικούς πατέρες για να καθοδηγούν, χαρίζει τα χαρίσματα «προς οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας», τελειοποιεί τα μυστήρια, μεταβάλλει τη σκληρότητα σε αγιότητα με τη μετάνοια.

Αν νιώθουμε μόνοι, αβοήθητοι, συγχυσμένοι, μίζεροι και ταλαίπωροι, είναι γιατί δεν ζούμε την Εκκλησία ως γεγονός ζωής, ως οικογένεια του ουράνιου Πατέρα.  Κι όμως, στα Μοναστήρια και στις εκκλησιαστικές κοινότητες, που βιώνεται πρακτικά η εκκλησιαστική ζωή, οι άνθρωποι αγιάζονται, χαίρονται, σώζονται.  Με πόνο και δάκρυ και μυστικό σταυρό, αλλά με συνοδοιπόρο την ειρήνη του Χριστού, τη χαρά και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.