Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΘΑ (Ιω. 5, 1-15)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στο Γρίμποβο, στις 28/4/1991)

Περίμενε τον Γιατρό τριανταοκτώ χρόνια

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο ότι στην Ιερουσαλήμ ήταν μία δεξαμενή με

αγίασμα, στο οποίο όποτε ήθελε ο Θεός, κατέβαινε ένας άγγελος και

ανατάραζε το νερό. Και όποιος έμπαινε πρώτος μέσα σ’ αυτό το νερό, γινόταν

καλά από ό,τι νόσημα και αν έπασχε.

Σ’ αυτή την κολυμβήθρα με το αγίασμα βρίσκονταν -περιμένοντας να

θεραπευθούν- πλήθος ασθενών. Ανάμεσά τους και ένας παράλυτος που ήταν

εκεί, σε αναμονή, τριάντα οκτώ χρόνια. Περίμενε... Γιατί;

Γιατί από την δεξαμενή εκείνη δεν είχε περάσει ακόμη ο Χριστός.

Όπου «δεν έχει περάσει ο Χριστός», είμαστε υποχρεωμένοι να

περιμένουμε. Αλλά όταν ο Χριστός έλθει, δεν χρειάζεται πια να περιμένουμε

τίποτε. Γιατί έρχεται πάντοτε γεμάτος από χάρη, ευσπλαχνία και θεραπεία.

Έρχεται πάντοτε με τα ελέη Του και τους οικτιρμούς Του.

Κάποτε λοιπόν πήγε ο Χριστός σ’ αυτή την κολυμβήθρα και είδε τον

παράλυτο. Δεν ήταν ο μοναδικός άρρωστος, ούτε το μόνο αξιοθέατο. Γιατί

γύρω στη δεξαμενή ήταν χτισμένο ένα μεγαλόπρεπο κτίριο με πέντε στοές και

κολώνες. Όποιος πήγαινε εκεί κυριολεκτικά χάζευε. Όμως το μάτι του Χριστού

δεν έμεινε στο «πολύ πλήθος των ασθενούντων» ούτε στα κτιριακά

συγκροτήματα αλλά «έπιασε» εκείνον που έπρεπε. Εκείνον που «κατέκειτο»

και περίμενε τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια.

Ανάμεσά μας ο Χριστός

Τι μας λέγει το γεγονός αυτό αδελφοί; Μας λέγει ότι κατά την ώρα της

Θείας Λειτουργίας ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, όχι μόνο πνευματικά αλλά και

σωματικά, γιατί ο άγιος Άρτος και ο Οίνος που βρίσκονται αισθητά στην αγία

Τράπεζα, αφού ευλογηθούν γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού. Γι’ αυτό ο

Χριστός είναι παρών ανάμεσά μας, και σωματικά, όπως ήταν στην αγκαλιά

της Θεοτόκου και όπως ήταν ανάμεσα στους αγίους μαθητές Του.

Και όπως τότε έβλεπε τον παράλυτο γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία,

έτσι και τώρα είναι ανάμεσά μας και μας βλέπει.

Βλέπει όχι μόνο «τα έξω» αλλά και το βάθος της καρδιάς μας. Βλέπει

σε τι πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε. Τι αισθήματα έχουμε, τι

φρονήματα, τι πόθους.

Είδε ο Χριστός τον παράλυτο! Και όχι μόνο όπως ήταν τότε - στο

παρόν - αλλά είδε και όπως ήταν στο παρελθόν. «Και έγνω», ο

παντογνώστης και πάνσοφος Θεός, «ότι πολύν χρόνον έχει εν τη ασθενεία»

του εκεί στην Προβατική κολυμβήθρα.

Αλλά όπως είπαμε ο Χριστός βλέπει και εμάς. Γιατί τα μάτια Του είναι

ασύγκριτα πιο φωτεινά από τον ήλιο, και δεν διασκορπίζουν μόνο τα φυσικά

σκοτάδια αλλά διασκορπίζουν και τα σκοτάδια τα πνευματικά.

Όμως ο Χριστός τι θα δει σε μας; Θα δει πρώτα το παρελθόν μας: Όταν

είμαστε παιδάκια, μας μάθαιναν οι γονείς μας να κάνουμε τον Σταυρό μας, να

2Ἡ θεραπεία τοῦ Παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδά. 28/4/1991

2

λέμε με ευλάβεια το όνομα του Χριστού, μας μάθαιναν προσευχές και μας

παρακινούσαν σε καλά έργα. Και μας φύτευαν τον πόθο να έχουμε καθαρή

καρδιά.

Όσο είμαστε μικρότεροι, η καρδιά μας ήταν καθαρή από αμαρτίες.

Ήταν γεμάτη ειλικρίνεια και αγάπη προς τον Χριστό. Αλλά πέρασαν τα χρόνια

και άρχισε να μολύνεται. Και όταν η καρδιά μολύνεται, τότε τον άνθρωπο τον

πιάνει ανορεξιά να κάνει προσευχή, να διαβάσει το Ευαγγέλιο, να ακούσει

συμβουλές πνευματικές και ακόμη περισσότερο να πάει στην Εκκλησία. Γιατί

πώς να σταθεί στην Εκκλησία και να ατενίζει την εικόνα του Σωτήρος μας

Χριστού; Δεν αντέχουν τα μάτια μας, όταν δεν έχουμε καθαρή καρδιά, να

κοιτάζουμε τον Χριστό στο πρόσωπο. Αισθανόμαστε ότι πρέπει να

κρυφτούμε.

Και όταν η καρδιά μας είναι ακόμα πιο ένοχη, δεν μας αρέσει να

περνάμε την πόρτα της Εκκλησίας και να μπαίνουμε μέσα. Και όταν οι

αμαρτίες μας συσσωρεύονται, αισθανόμαστε ένα βάρος. Καταλαβαίνουμε ότι

είμαστε παράλυτοι πνευματικά.

Τρέμουν οι άγγελοι

Αλλά τι ευλογία είναι, όταν ο άνθρωπος όντας σ’ αυτή την κατάσταση,

θυμηθεί ότι ο Χριστός τον βλέπει. Και αρχίσει να «ψάχνει» την καρδιά του και

να ποθεί να την κάνει πιο ευάρεστη ενώπιον του Χριστού. Και τι φοβερό, όταν

προσπαθεί απλώς να κρυφτεί από τον Θεό, όπως προσπάθησε να κρυφτεί ο

Αδάμ και η Εύα μετά την αμαρτία.

Ας προσέξουμε κάτι ακόμη. Όταν κάποιον «δεν θέλουμε να τον

βλέπουμε μπροστά μας», γεμίζει και το στόμα μας και η καρδιά μας κακία

απέναντί του και τον κακολογούμε. Ενώ εμείς φταίμε, τον κακολογούμε. Κατά

τον ίδιο τρόπο όποιος αφήνει την καρδιά του και μολύνεται, αρχίζει και

κακολογεί τον Σωτήρα Χριστό, Εκείνον που σταυρώθηκε για μας.

Και αυτός μεν γεμάτος δαιμονικό φρόνημα καμαρώνει. Αλλά οι άγιοι

άγγελοι που ξέρουν τι σημασία έχει το όνομα του Χριστού και η φιλανθρωπία

Του τρέμουν. Μας το λέγουν τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας: Όταν οι

άγγελοι είδαν τον Χριστό Σταυρωμένο και τους Εβραίους από κάτω να τον

κοροϊδεύουν, ενώ θα έπρεπε να τον προσκυνούν, «εκ του φόβου

εσαλεύθησαν». Γιατί οι Εβραίοι δεν έπρεπε ούτε να τολμούν να σηκώσουν το

κεφάλι τους, μέχρι που να Του πουν χίλιες φορές, δέκα χιλιάδες φορές, από

τα βάθη της καρδιάς τους: «σε ευχαριστούμε, γιατί για μας τους ανθρώπους

και δια την ημετέραν σωτηρίαν, ήλθες στον κόσμο, έγινες άνθρωπος και

σταυρώθηκες για μας...» Αλλά αντί να κάνουν αυτό, Τον κορόϊδευαν. Και οι

άγγελοι, βλέποντάς τους φοβήθηκαν τόσο πολύ, που άρχισαν να τρέμουν.

Οι άγγελοι τρέμουν! Εμείς οι αμαρτωλοί έπρεπε περισσότερο να

τρέμουμε και να αναζητούμε το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και να

Του λέμε: «Άνοιξε τα μάτια Σου Χριστέ μου, βύθισέ τα στην καρδιά μου. Ξύπνα

μου την συνείδηση. Πες μου τι πρέπει να κάνω για να διορθωθώ;». Γιατί ο

Χριστός βλέπει και ποιός είσαι, και τι είσαι, και πού είσαι, και τι σκέπτεσαι, και

πού σκοπεύεις να πας.

Μην κάθεσαι. Κάνε κάτι.