Κυρ. της Υψώσεως του Σταυρού

Κυρ. της Υψώσεως του Σταυρού - Σταυρός. Ζυγαριά καμωμένη από το σώμα

14 Σεπτεμβρίου 2014

Κυριακή της Υψώσεως του Σταυρού

Η δεκάτη τετάρτη ημέρα του Σεπτεμβρίου είναι (ή έστω… ήταν) συνυφασμένη στις συνειδήσεις και στα μυαλά των χριστιανών με την Ύψωση του Σταυρού του Χριστού. Όπως λέγαμε απλά: σήμερα είναι του Σταυρού και έχει νηστεία όποια ημέρα και αν είναι.

Όμως τι σημαίνει ύψωση του Σταυρού; Πού υψώθηκε; Στα Ιμαλάϊα; Στο διάστημα; Πάνω στις στέγες των ναών; Για τι είδους ύψωση συζητάμε; Και ακόμα περισσότερο, τι νόημα έχει μια γεωγραφική ή γεωμετρική (στο τάδε μέρος ή στο τόσο ύψος) ύψωση για κάτι το οποίο προφανώς δεν είναι… δορυφόρος ούτε κεραία; Για κάτι που, μέχρι να σταυρωθεί σ᾿ αυτό ο Χριστός, ήταν ντροπή και κατάρα;

Λέγοντας Ύψωση του Σταυρού, η Εκκλησία εννοεί μια ενέργεια που γίνεται από μας τους ίδιους. Κάτι που κάνουμε εμείς. Εμείς υψώνουμε τον Σταυρό του Χριστού… πάνω από εμάς. Τον αποδεχόμαστε οδηγητικό φως και σημάδι, που θυμίζει σε μας Κάποιον που αγαπάμε και θέλουμε να Του μοιάσουμε.

Ο Σταυρός του Χριστού (όχι κάθε σταυρός ως γεωμετρικό σχήμα) είναι έκφραση του τρόπου Του. Αποτελεί φανέρωση της στάσης Του. Γίνεται αδιαμφισβήτητο γεγονός αγάπης. Αποτελεί φανέρωση της παρέμβασης του Θεού στην ζωή του κόσμου.

Οι πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν: "τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ θεραπείαν τῆς κτίσεως γεγονέναι". Οι άνθρωποι είμαστε βουλιαγμένοι στην αυταπάτη της εγωιστικής αυτοκατοχύρωσης, και ο Χριστός με τον Σταυρό μας διδάσκει εμπράκτως το πώς θα θεραπευτούμε. Εμείς νομίζουμε τον εγωισμό προστασία μας. Αυτός μας δείχνει ότι ένας τέτοιος δρόμος μας εγκλωβίζει σε οδυνηρή μοναξιά, που όμως χρειάζεται την οδύνη του Σταυρού για να θεραπευτεί. Ο Χριστός, με τον τρόπο αποδοχής του Σταυρού ("μή τό ἐμόν θέλημα, ἀλλά τό σόν γενέσθω…" Ματθ. 26, 42), φανερώνει σε μας ότι η πίστη είναι "διαδρομή" κόπου και αγάπης, δηλαδή… Σταυρού! Μας μαθαίνει ότι αν υψώσουμε τον Σταυρό πάνω από τις σκέψεις και τις αξιολογήσεις μας, αν μάθουμε δηλαδή την αυτοπαράδοση στην σταυρική αποδοχή του θελήματος του Θεού, τότε θα αρχίσει να φωτίζει μέσα μας η πίστη. Τότε θα καταλάβουμε γιατί: "ἡ τοῦ Χριστοῦ πίστις καί τό τοῦ Σταυροῦ σημεῖον" συμπορεύονται για να μας "βγάλουν" από την έρημο των παθών της ζωής μας, όπως τους παλαιούς Ισραηλίτες από την φυσική έρημο του Σινά. Η πίστη λοιπόν είναι γέννημα της αγάπης του Σταυρού. Όσο περισσότερο αγαπούμε τον Σταυρό του Χριστού, με τον τρόπο της ζωής μας, τόσο θα αυξάνει και θα ωριμάζει η πίστη μας. Τόσο θα κατανοούμε ότι τα "πάντα δεῖται Σταυροῦ" και ότι "ἀνδρείας ὑπόθεσις ὁ Σταυρός".

Η παραδοχή της ύπαρξης του Θεού δεν μας κάνει χριστιανούς· η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού μας κάνει χριστιανούς! Η εμπιστοσύνη αυξάνει και… μειώνεται. Οι Απόστολοι Τον παρακαλούσαν να τους προσθέσει πίστη. Εμείς, παρακαλώντας για την αύξηση της αγάπης και της εμπιστοσύνης μας σ᾿ Αυτόν, θα πρέπει να δείχνουμε με τον τρόπο της ζωής μας την ειλικρίνεια του αιτήματός μας.

Οι Απόστολοι πέθαναν για την αγάπη Του, εμείς ας αποκλείουμε από την ζωή μας κάθε τι που νεκρώνει την σχέση μας με τον Χριστό. Ας "υψώσουμε", κριτήριο επί όλων των σκέψεών μας, αυτόν τον Σταυρικό τρόπο αγάπης του Χριστού. Αν πορευτούμε έτσι, θα καταλάβουμε στην πράξη της ζωής μας το "… ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ…" της γνωστής προσευχής, γιατί θα έχουμε συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι "ο Χριστός ήλθε στον κόσμο έχοντας τον Σταυρό του νικητήριο όπλο κατά της τυραννίας του θανάτου" (τρόπαιον ἐξήει βαστάζων τόν σταυρόν κατά τῆς τοῦ θανάτου τυραννίδος).

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι ένα σύμβολο στην ζωή μας, αλλά είναι πρόταση τρόπου ζωής. Όταν την αποδεχτούμε και την υψώσουμε κριτήριό μας για τον τρόπο σκέψης μας και αξιολόγησης της ζωής μας, τότε θα καταλάβουμε την διπλή σημασία της ταφικής επιγραφής των πρώτων χριστιανών:

"Σταυρός πεσόντων ἀνάστασις".

Ο Χριστός, κατά το άπειρο Αυτού έλεος, ας γεμίσει τις καρδιές μας σύνεση ώστε να υψώσουμε στην ζωή μας τον Σταυρό Του και να πλημυρίσουμε φως "περί τῆς ζωῆς ἡμῶν τῆς νῦν καί τῆς μελλούσης"

πηγή enoriako info.