2025, ΙΟΥΝΙΟΥ 29

ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Κήρυγμα στη Νικόπολη στις 29/6/1982

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, του οποίου σήμερα εορτάζουμε την μνήμη

του, δεν εξεκίνησε από την αρχή της ζωής του να αγαπάει τον Κύριο ημών

Ιησού Χριστό. Όχι μόνο δεν Τον αγαπούσε, αλλά Τον μισούσε στην αρχή. Του

είχε περάσει η εξής ιδέα: Ο Χριστός είναι ένας άνθρωπος, έκανε πολύ μεγάλα

πράγματα όσο ζούσε, άλλα καλά, άλλα κατεργαρίστικα, άλλα τα

παραφούσκωσαν, άλλα τα παραποίησαν, και τελικά, αφού σταυρώθηκε,

πέθανε και ετάφη, παρουσιάζονται μερικοί οπαδοί Του με ζεστά μυαλά, οι

οποίοι κηρύττουν πανταχού το όνομά Του. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

Ζημία για τον λαό μας, ζημία για το Ισραήλ.

Και έτσι ο Απόστολος Παύλος, αγαπώντας τον λαό του, άρχισε να

στρέφεται εναντίον της διδασκαλίας και των μαθητών τού Κυρίου ημών Ιησού

Χριστού. Και μάλιστα, με τέτοια ορμή και με τέτοιο πάθος, ώστε ήθελε, ει

δυνατόν, να μην αφήσει πίσω του ούτε ένα χριστιανό. Να γίνει αφορμή, ο

ίδιος, με τις ενέργειές του, να σβήσει το όνομα του Χριστού πάνω στον κόσμο.

Θυμάστε, όταν οι Εβραίοι εκτελούσαν τον Άγιο Πρωτομάρτυρα Στέφανο,

ο Παύλος καθόταν εκεί με καμάρι, και φύλαγε τα ρούχα εκείνων που τον

λιθοβολούσαν. Με άλλα λόγια, αυτός ήταν που τους έλεγε: «Άντε, μπρος,

λιθοβολείστε τον»!

Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα στη ζωή, ότι κάθε άνθρωπος που

φανατίζεται, μέρα με την ημέρα γίνεται στον φανατισμό του αυτόν

τρισχειρότερος. Και ο Απόστολος Παύλος, έτσι φανατιζόταν μέρα με την

ημέρα. Και μια μέρα, πήγε στους άρχοντες των Ιουδαίων και τους

παρακάλεσε να του δώσουν εντολή, να πάει να εξολοθρεύσει τους

χριστιανούς στην Αντιόχεια.

Αλλά, πόσο μεγάλη είναι η χάρη, η δύναμη και η φιλανθρωπία του

Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Ενώ ο απόστολος Παύλος πήγαινε γεμάτος

απειλητικά αισθήματα εναντίον των χριστιανών, έξω από την Αντιόχεια

κατέβηκε να τον συναντήσει ο Χριστός. Και στάθηκε μπροστά του.

Ο Χριστός είναι Φως, τέτοιο φως, που τα μάτια των ανθρώπων δεν το

αντέχουν και δεν μπορούν να το βαστάξουν. Έτσι δεν μπόρεσαν να το

βαστάξουν το φως του Χριστού στη Μεταμόρφωση οι άγιοι και ένδοξοι

Απόστολοι, Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και έπεσαν χάμω, παρότι ήταν

άγιοι και φωτισμένοι και Τον αγαπούσαν. Έτσι, λοιπόν, όταν στάθηκε ο

Χριστός μπροστά στον Παύλο και τον περιάστραψε το φως του Χριστού, ο

Παύλος έπεσε χάμω και έμεινε τυφλός. Και άκουσε τη φωνή του Κυρίου που

του έλεγε:

«Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;» Τι νομίζεις πως κάνεις; Τι νομίζεις πως

θα καταφέρεις; Μόνο κακό του κεφαλιού σου θα κάνεις. Επάνω σου θα

γυρίσει. Τον εαυτό σου καταστρέφεις. Γιατί Εγώ, του λέει ο Χριστός, είμαι ένα

καρφί. Και το καρφί άμα πας να το κλωτσήσεις, κακό στο πόδι σου κάνεις.

«Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».

2Ἁγ. ἀποστόλου Παύλου. 29/6/1982

Και ο Απόστολος Παύλος ρώτησε: «Κύριε ποιος είσαι;» Του απάντησε ο

Χριστός: «Εγώ είμαι ο Χριστός, που εσύ καταδιώκεις».

Ο Παύλος, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευε πως ο Χριστός ήταν ένας

άνθρωπος ικανός, που τα κατάφερε και έκανε μερικά πράγματα, δοξάσθηκε,

τιμήθηκε και αγαπήθηκε. Αλλά τελικά δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος τώρα

πεθαμένος.

Και αυτή την στιγμή βλέπει μπροστά Του ότι ο Χριστός δεν είναι

πεθαμένος αλλά είναι Παντοδύναμος! Είναι κυρίαρχος αλλά και διδάσκει,

συνετίζει, προβληματίζει, αγαπάει. Και γι’ αυτό του είπε: «Πρόσεξε Παύλε!

Κακό του εαυτού σου θα κάμεις. Θα καταστραφείς!»

Τι του συνέβη εκείνη τη στιγμή του Παύλου;

Εκείνη την στιγμή ο Παύλος κατάλαβε ότι όσα ενόμιζε για τον Χριστό

προηγουμένως, ήταν όλα ψέματα. Κατάλαβε ότι είχε σχηματίσει για τον

Χριστό μια εικόνα, εντελώς ψεύτικη. Και πάνω σ’ αυτή την ψεύτικη εικόνα,

είχε θεμελιώσει τη ζωή του, η οποία είχε γεμίσει από μίσος και πάθος εναντίον

του Χριστού, και από μια κακώς εννοούμενη αγάπη για τον λαό του, τον

Ισραήλ. Κατάλαβε εκείνη την στιγμή ότι, όλα ανεξαιρέτως και τα αισθήματά

του, και οι ιδέες του, και οι τοποθετήσεις του, τα πάντα ήταν ψέμα, πλάνη,

απάτη.

Και τότε ο Απόστολος Παύλος φέρθηκε σαν λογικός άνθρωπος. Λογικός

είναι εκείνος, που βλέπει την πραγματικότητα, αγαπάει την πραγματικότητα

και προσαρμόζει τον εαυτό του στην πραγματικότητα.

Αντίθετα παράλογος είναι εκείνος, που δεν θέλει να δει την

πραγματικότητα. Εκείνος που βλέπει την πραγματικότητα και κάνει το εντελώς

αντίθετο. Ο Απόστολος Παύλος, ούτε παράλογος ήταν ούτε τρελός. Ήταν

απλώς πλανεμένος. Βρέθηκε στο ψέμα από πλάνη. Και όταν βρήκε στην

αλήθεια, την αγάπησε και υποτάχθηκε με όλη του την ψυχή στην αλήθεια.

Εσύ, αδελφέ χριστιανέ, που ευεργετήθηκες από τον Θεό να γνωρίσεις

την αγάπη και τη δόξα του Χριστού από μικρή ηλικία, τι κάνεις για να

ανταποκριθείς στη δόξα του Χριστού; Τι κάνεις για να προσαρμόσεις τον

εαυτό σου στην πραγματικότητα, που λέγεται Βασιλεία του Θεού; Ο

Απόστολος Παύλος κατάλαβε τη δόξα του Θεού και το μεγαλείο του Χριστού,

από την ένδοξη φανέρωσή Του. Από ένα θαύμα!

Ψάχνεις εσύ να δεις τα θαύματα του Χριστού και των Αγίων; Μελετάς το

Άγιο Ευαγγέλιο και τους βίους των Αγίων; Άμα δεν ιδείς την δόξα και τη

δύναμη του Χριστού και των Αγίων, άμα δεν μάθεις την πραγματικότητα της

δύναμης και της ενέργειας του Θεού μέσα στον κόσμο, πώς είναι δυνατόν να

γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν να καταλάβεις ότι,

πάνω από όλα είναι ο Χριστός, η δύναμή Του, και η αγαθότητά Του; Πώς είναι

δυνατόν να προσαρμόσεις και να υποτάξεις τη ζωή σου ολόκληρη στον

Χριστό και στο θέλημά Του;

Να, γιατί οι άγιοι πατέρες λένε ότι πρώτο στοιχείο της πνευματικής ζωής

είναι η μελέτη της δόξας του Θεού. Η μελέτη του Ευαγγελίου, των

θρησκευτικών βιβλίων και των βίων των Αγίων.

Δεύτερο ποιο είναι;

Το δεύτερο είναι να έχει ο άνθρωπος μεγάλη καρδιά. Πώς γίνεται αυτή η

καρδιά, μεγάλη;

Θα σας κάνω μια μικρή κλίμακα; Οι άγιοι πατέρες την έχουν κάνει. Ο

άνθρωπος, λένε, βρίσκεται στην κορυφή του μεγαλείου της καρδιάς, έχει την

3Ἁγ. ἀποστόλου Παύλου. 29/6/1982

μεγαλύτερη και την ωραιότερη καρδιά, όταν αγαπάει τον Θεό, και τότε

αγαπάει και όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.

Όταν κρυώσει η αγάπη του προς τον Θεό, ο άνθρωπος στρέφεται πια

μόνο γύρω από το σαρκίο του. Δίνει προτεραιότητα στο πώς θα ντυθεί, θα

φάει, θα πιεί και θα γλεντήσει. Και όταν πέσει παρακάτω, τότε ο άνθρωπος

γίνεται ένα γουρούνι, που δεν αγαπάει κανένα, και κοιτάζει μόνο τα πάθη του

και τις εξαρτήσεις του.

Σ’ αυτό το κατρακύλισμα προς τα κάτω, όποιος αφεθεί, όλο πάει και στα

χειρότερα. Κάτι χειρότερο από τη γουρουνοποίηση είναι η δαιμονοποίηση!

Τότε ο άνθρωπος μισεί τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους και θέλει να τους

κάνει το κακό.

Ο Απόστολος Παύλος, αφού γνώρισε τον Χριστό και υποτάχθηκε στην

αλήθεια του Χριστού, αγάπησε τον Χριστό και τους ανθρώπους τού Χριστού

με όλη του την καρδιά. Και άνθρωποι του Χριστού είναι όλοι, και οι πιστοί και

οι άπιστοι, γιατί είναι πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μισεί κανέναν. Τους αγαπάει

όλους, σταυρώθηκε για όλους και τους θέλει όλους να σωθούν.

Γι’ αυτό ακριβώς όποιος αγαπάει τον Χριστό, αγαπάει και εκείνους που

τον βρίζουν και τον μισούν. Γι’ αυτό διαβάζουμε στα βιβλία των Αγίων ότι,

πολλοί Άγιοι, λίγο πριν από το μαρτύριό τους, ευγνωμονούσαν και τους

δημίους τους. Τέτοια μεγάλη καρδιά είχαν οι Άγιοι!

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, τι καρδιά είχε;

Ο Απόστολος Παύλος προσευχόταν στον Θεό και Τον παρακαλούσε:

«Θεέ μου! Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το φως και την

Αλήθεια και κινδυνεύουν να χωριστούν από την αγάπη Σου και να πάνε στην

κόλαση. Σε παρακαλώ, κάνε μου το χατίρι, εμένα να στείλεις στην κόλαση, και

όλους τους άλλους στον παράδεισο».

Αυτό σημαίνει ότι ο Απόστολος Παύλος έκανε τον πόνο τού κάθε

ανθρώπου, πόνο δικό του, σε όλο του το βάθος και σε όλη του την έκταση.

Και επειδή σκεφτόταν και υπολόγιζε τον πόνο που θα έχουν στην αιωνία

κόλαση, παρακαλούσε τον Κύριο και έλεγε: «Να γίνω εγώ ανάθεμα υπέρ των

αδελφών μου. Να πάω εγώ στην κόλαση, να σωθούνε οι άλλοι».

Τι μεγάλη αγάπη που είναι αυτή! Αυτή είναι η αγάπη, που θέλει να

έχουμε μέσα μας ο Χριστός. Είπε: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε

αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». Αυτή είναι η εντολή μου. Να έχετε

τόση αγάπη προς τους άλλους, όση έδειξα εγώ σε σας.

Όσο οι άνθρωποι καλλιεργούν στον εαυτό τους την αγάπη προς τον Θεό

και προς τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν. Τόσο

περισσότερο γίνονται άνθρωποι του Θεού.

Για να γίνει ο άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού, πρέπει να έχει επίγνωση

Θεού και αγάπη. Αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν να αποκτήσει ο άνθρωπος

αγάπη και να προοδεύει στην αγάπη, όσο σκέφτεται συμφεροντολογικά,

σαρκολατρικά, με ιδιοτέλεια.

Ο Χριστός μάς είπε: «Η αγάπη είναι καρπός της ταπείνωσης, της

εγκράτειας και της θυσίας». Θέλεις να γίνεις άνθρωπος του Θεού; Πρέπει να

αγωνιστείς να έχεις ταπείνωση, εγκράτεια, θυσία.

Όποιος καλλιεργεί αυτές τις μεγάλες αρετές, όποιος ακολουθεί την οδό

των αγίων πατέρων, των αγίων διδασκάλων της εκκλησίας μας, αυτός θα

προοδεύσει. Αυτός θα αξιωθεί να γίνει μιμητής του Αγίου Αποστόλου Παύλου

και όλων των Αγίων.

4Ἁγ. ἀποστόλου Παύλου. 29/6/1982

Είθε, αδελφοί μου, με τις άγιες προσευχές και πρεσβείες του Αγίου

Αποστόλου Παύλου, να αξιωθούμε να κατανοήσουμε σε όλο της το βάθος την

αλήθεια, που μας λέγει ότι, τον Χριστό Τον γνωρίζουμε, όσο περισσότερο

αποκτάμε μέσα μας αγάπη, ταπείνωση, και θυσία.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας αξιώσει και εμείς να προκόψουμε

στην πνευματική μας ζωή και να σωθούμε. Αμήν.-

 2025 ΙΟΥΝΙΟΥ 22 - ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ (Ματθ. 4, 18-23)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στη Φιλιππιάδα, στις 20/6/1993)

Ποιος έχασε κοντά στο Χριστό;

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο μια απλή διήγηση, η οποία έχει μεγάλο

νόημα. Ο Χριστός κάλεσε τους πρώτους μαθητές του. Ποιος τους φώναξε;

Απάντηση: «Ο Θεός των Πατέρων ημών». Εκείνος που δημιούργησε τον

κόσμο. Ο Σωτήρας του κόσμου. Ο Κύριος και Παντοκράτορας. Φαινόταν

βέβαια απλός άνθρωπος. Είχε το δικαίωμα ο καθένας να Τον πει ό,τι θέλει.

Αλλά ήταν ο Θεός της δόξης!

Τους είπε: «Ελάτε κοντά μου». Και πήγαν. Για να Τον ακολουθήσουν,

άφησαν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Ο απόστολος Πέτρος άφησε και

τη γυναίκα του. Άφησαν την περιουσία τους. Και εκείνη τη μικρή διασκέδαση

που μπορούσε να έχει ο καθένας τους. Όλα τα αγαθά τους άφησαν! Και

πήγαν κοντά στο Χριστό.

Ερώτημα: Έχασαν; Κατά την άποψη του κόσμου τα έχασαν όλα.

Όμως στην πραγματικότητα έχασαν; Όχι. Κέρδισαν την αιώνιο ζωή.

Κέρδισαν κάτι που δε μπορεί να το φαντασθεί νους ανθρώπου.

Κάποια φορά που μίλησε ο Χριστός στους μαθητές Του για τα αγαθά

της Βασιλείας Του, ο απόστολος Πέτρος του είπε:

-Κύριε, εμείς, για τη Βασιλεία Σου και για Σένα τα αφήσαμε όλα. Τι θα

κερδίσουμε; Τι ωφέλεια θα έχουμε;

Του απάντησε ο Χριστός:

-Όποιος άφησε πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφές ή τέκνα ή

αγρούς ή σπίτια ή οτιδήποτε άλλο για μένα και για τη Βασιλεία μου

«εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει».

Εσείς, λέει, ειδικά οι δώδεκα, που τα αφήσατε όλα, τότε που κανείς δεν

το ήξερε και δεν ήθελε να το καταλάβει ότι εγώ είμαι ο Σωτήρας τού κόσμου,

και με ακολουθήσατε και γίνατε οι πρώτοι κήρυκες του Ευαγγελίου, όταν θα

έρθει η παλιγγενεσία, όταν θα γίνει η ανάσταση των νεκρών, θα καθίσετε σε

δώδεκα θρόνους και θα κρίνετε τον κόσμο όλο.

Θα μπορούσατε να φαντασθείτε ποτέ ότι ο Χριστός θα εμπιστευθεί το

έργο Του, να κρίνει τον κόσμο, σε εκείνους που έδωσε το δικαίωμα να

καλέσουν τον κόσμο σε μετάνοια και σωτηρία; Δηλαδή, θα δούμε την ημέρα

της Δευτέρας Παρουσίας τους δώδεκα αποστόλους να κάθονται σε θρόνους,

για να μας δικάσουν και μένα και σας. Λέγοντας ο Χριστός «τις δώδεκα φυλές

του Ισραήλ», εννοεί όλους τους ανθρώπους από καταβολής κόσμου, από τον

Αδάμ μέχρι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Και θα καταλάβουμε εκείνη

την ημέρα ότι κρέμεται η τύχη μας από τη γνώμη τους. Μπορείτε να

φαντασθείτε μεγαλύτερο μεγαλείο για άνθρωπο;

Οι πιο παράξενοι εισαγγελείς

Εμείς καμαρώνουμε κάποιον που κάθεται σε μεγάλη καρέκλα. Και

πάμε παρακαλώντας, να του γυρέψουμε κανένα ρουσφετάκι συνήθως

βρίζοντάς τον μέσα μας. Αλλά τους αγίους αποστόλους, δεν θα έχει κανείς

2Κυριακή Β΄ Ματθαίου. Ἡ κλήση τῶν Μαθητῶν. 20/6/1993

δικαίωμα την ώρα της δευτέρας Παρουσίας να τους βρίσει. Γιατί; Γιατί μόνο

θαυμασμό αξίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Δεν υπήρξαν ποτέ τους οι κατεργαραίοι

του κόσμου. Ήταν οι άνθρωποι που τα θυσίασαν όλα για το Θεό και για τους

ανθρώπους.

Έλεγε ο άγιος και πανεύφημος απόστολος Παύλος. «Κάθε ημέρα όταν

κάνω την προσευχή μου, παρακαλώ το Θεό να στείλει εμένα στην κόλαση,

αλλά να ελεήσει το λαό Του και να τον καλέσει σε μετάνοια, σε σωτηρία».

Ποιος έχει δικαίωμα να τον μουντζώσει και να τον υβρίσει αυτόν τον

άνθρωπο;

Ο χειρότερος αμαρτωλός, που δεν θα αξιωθεί ελέους εκείνη την ημέρα,

πώς θα τον δει τον απόστολο Παύλο και τους άλλους αποστόλους, που είχαν

τέτοια καρδιά, τέτοια αγάπη, τέτοια φιλανθρωπία, τέτοια διάθεση; Πώς θα

τους δούμε;

Κάθε άνθρωπος που εκείνη την ημέρα δεν θα αξιωθεί ελέους, θα ξέρει

ότι είναι 100% ανάξιος και αναπολόγητος, γιατί θα δικάσουν οι πιο

εύσπλαχνοι και στοργικοί άνθρωποι του κόσμου: Ο Πέτρος και ο Παύλος και

οι άλλοι άγιοι πανεύφημοι Απόστολοι. Όπως μας λένε οι διηγήσεις των αγίων

Πατέρων, στο τέλος, αφού δικάσουν όσα νομίζουν ότι μπορούν να δικάσουν,

θα πέσουν γονατιστοί μαζί με την Παναγία στα πόδια του Χριστού και θα Τον

καθικετεύουν να ελεήσει και όλους τους άλλους ανθρώπους ανεξάρτητα από

τις αμαρτίες τους.

Όταν πήγαν κοντά στο Χριστό οι άγιοι πανεύφημοι απόστολοι δεν είχαν

φυσικά αυτή την αγάπη. Αλλά κοντά στο Χριστό η καρδιά τού ανθρώπου

πλαταίνει και χωράει τα πάντα. Ο άνθρωπος γίνεται ένα απέραντο δοχείο

αγάπης, καλωσύνης, στοργής, θυσίας και ταπεινώσεως.

Εκείνοι κλήθηκαν, ανταποκρίθηκαν στην κλήση του Θεού και έλαβαν

τον μισθό τους. Δεν κάλεσε όμως ο Θεός μόνο εκείνους. Λέγει η Καινή

Διαθήκη, ότι στον καθένα μας ο Θεός απέστειλε μία κλήση.

Μας κάλεσε, και είμαστε πιστοί. Και πιστεύουμε στο όνομα Του.

Μας κάλεσε, και δεχθήκαμε το βάπτισμα.

Πώς μας κάλεσε; Με το τρόπο που Εκείνος ξέρει, για τον καθένα μας.

Μόνο μας κάλεσε; Κάθε ημέρα μας καλεί. Και κάθε ημέρα μας ξυπνάει.

Ερώτημα: Εσύ αδελφέ μου, ακούς την κλήση τού Θεού που σου λέει:

«Γιατί πορεύεσαι στραβά σαν τον κάβουρα; Βάδισε σωστά.

Ακολούθησε τον δρόμο μου. Βαπτίστηκες στο όνομά μου. Σε κάλεσα. Πού σε

κάλεσα; Στην Εκκλησία. Στη μετάληψη του Σώματος και του Αίματός μου. Στη

Βασιλεία μου την επουράνια. Περπάτα «αξίως της κλήσεως» που έλαβες.

Κάνε έργα χρηστά. Καθάρισε λίγο την καρδιά σου από τα πάθη».

Ακούμε την προτροπή του Χριστού, μέσα στη καρδιά μας; Σαρακοστή

είναι τώρα. Σαρακοστή των αγίων Αποστόλων. Τουλάχιστον τις Σαρακοστές,

ακόμα και οι αμελείς χριστιανοί κοινωνούν. Οι καλοί κοινωνούν πολλές φορές.

Αλλά έστω και οι μεσοβέζικοι, οι αμελείς χριστιανοί, φιλοτιμούνται τις

σαρακοστές να κοινωνήσουν. Άντε λοιπόν, εξομολογήσου να κοινωνήσεις κι

εσύ. Κλήση του Θεού είναι. Πώς την ακούς; Σου λέει: «Φιλοτιμήσου να κάνεις

κάτι περισσότερο για τη δόξα του Θεού».

Γιατί δουλεύεις τσάμπα;

Ήταν ένα μεγάλος αυτοκράτορας στη Γερμανία. Έκανε πολέμους

πολλούς. Τον έτρεμε η Ευρώπη. Και είχε πρωθυπουργό ένα άνθρωπο που

3Κυριακή Β΄ Ματθαίου. Ἡ κλήση τῶν Μαθητῶν. 20/6/1993

λεγόταν «σιδερένιος και ατσαλένιος». Τον έτρεμε η Ευρώπη ολόκληρη. Ο

πρωθυπουργός ήταν ο Ότο φον Μπίσμαρκ. Πριν πεθάνει, ζήτησε να γραφούν

πάνω στο τάφο του τα λόγια, περιεχόμενο της καρδιάς του. «Ενθάδε κείται ο

Ότο φον Μπίσμαρκ, πιστός δούλος του κυρίου του, του αυτοκράτορα της

Γερμανίας Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Δ΄». Σχόλιο δικό μας: Πάρε τώρα

πρωθυπουργέ, μισθό από το κύριό σου τον αυτοκράτορα της Γερμανίας!

«Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Τι να σου δώσει; Ίσως είναι σε

χειρότερη θέση ο ίδιος.

Στηρίζεις αδελφέ, την ελπίδα σου στον εαυτό σου ή σε κάποιο άλλον

άνθρωπο; Θα έρθει η ώρα να πεθάνεις. Υπηρέτησες ανθρωπίνους σκοπούς

και ανθρώπους; Έκανες συγκαταβάσεις και συμβιβασμούς; Αμαρτίες για χάρη

ανθρώπων; Του οποιουδήποτε ανθρώπου είτε ήταν ξένος είτε ήταν το παιδί

σου; Τι περιμένεις να πάρεις; Έγινες πιστός δούλος του κυρίου σου. Μηδέν

από μηδέν, μηδέν.

Ένας άλλος πέθαινε. Και την ώρα που πέθαινε ρώταγε: «Πώς πάνε οι

υποθέσεις μου;». Δεν θυμήθηκε την ψυχή του. Τις υποθέσεις του θυμόταν.

Τι να του κάνεις αυτού του ανθρώπου; Τι έλεος να του δείξει ο Θεός

εκείνη την ημέρα; Ούτε τη στιγμή που ξεψυχούσε και ήταν σωματικά

ανύπαρκτος, ράκος, μηδέν, δεν θυμήθηκε ψυχή και Θεό. Πώς θα πάει κοντά

στον Θεό;

Στερνή μου γνώση

Ένας «μεγάλος» είχε κατακτήσει και ήταν αφεντικό του μισού κόσμου

στην εποχή του. Πρόκειται για τον βασιλιά της Ισπανίας, Φίλιππο τον Β’. Όταν

πέθαινε κατάλαβε το λάθος του και είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου, καλύτερα να μην

ήμουν βασιλιάς και κοσμοκράτορας. Μακάρι να είχα το μυαλό, τουλάχιστον να

ήμουν δόκιμος μοναχός. Όχι κανονικός καλόγηρος. Δόκιμος απλός να είχα

γίνει, να θυμόμουνα και εγώ ότι πρέπει να αγωνιστώ για την ψυχή μου. Τι

θάρρος που θα είχα αυτή τη στιγμή ενώπιόν Σου; Και τι κέρδος, και τι

ωφέλεια!».

Πόσο πρέπει να διερωτόμαστε και να λέμε: «Ω, Θεέ μου, να είχα κάνει

κάτι περισσότερο στον κόσμο για τον εαυτό μου, για την ψυχή μου, για να

ανταποκριθώ στην κλήση που μου έκανες να κερδίσω, να κληρονομήσω την

αιώνια ζωή και Βασιλεία Σου»!

Οι απόστολοι ονομάζονται στη γλώσσα της Εκκλησίας θεόσοφοι και

πάνσοφοι. Μερικοί ήταν αγράμματοι. Αλλά ονομάζονται θεόσοφοι και

πάνσοφοι γιατί εσοφίσθησαν και έγιναν σοφοί, πάνσοφοι από το Θεό, επειδή

κατάλαβαν τι αξία έχει η Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η αληθινή σοφία. Όταν

σ’ αυτό το θέμα ο άνθρωπος σφάλλει, όλες οι άλλες εξυπνάδες, είναι

βλακείες. Και τελικά γίνονται εγκλήματα εναντίον τού εαυτού μας. Αληθινή

σοφία είναι να αγωνιστεί ο άνθρωπος να κερδίσει αληθινά.

Δεν είναι έξυπνος ο άνθρωπος που ξέρει και παίζει, αλλά στο τέλος

χάνει όλη τη περιουσία στο παιχνίδι. Δεν είναι έξυπνος, επειδή είχε την

εξυπνάδα και έκανε μεγάλη την περιουσία του για μια στιγμή σ’ ένα παιχνίδι,

αλλά την έχασε όλη σ’ ένα άλλο. Είναι ανόητος. Έτσι λοιπόν, όποιος και να

‘ναι, όποια εξυπνάδα και αν αναπτύξει σ’ αυτόν τον κόσμο, αν αποδειχθεί

ανόητος στο ζήτημα της αιώνιας τύχης του, δεν είναι έξυπνος, ούτε σοφός,

ούτε συνετός.

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει φωτισμό και σοφία, να

ακολουθήσουμε τον δρόμο, στον οποίο μας κάλεσε και να γίνουμε κληρονόμοι

της Βασιλείας Του. Αμήν.-

               ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

                   -   ΨΥΧΟ ΣΑΒΒΑΤΟ  ΟΡΘΡΟΣ-Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 7.00-9.00πμ

                   -  ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ   ΟΡΘΡΟΣ-Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ-ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΓ.ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

                                                                    7.15-10.30 πμ

                    -  ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ   ΟΡΘΡΟΣ-Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ   7.30-9.30 πμ [ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΚΟΙΜ. ΘΕΟΤΟΚΟΥ]

                                                  

 2025 ΙΟΥΝΙΟΥ 8 - ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ; (Ιω. 7, 37-52 και 8, 12)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στον Άγιο Χαράλαμπο Πρεβέζης, στις 30/5/2004)

Ο Θεός δεν συρρικνώνεται

Σήμερα εορτάζουμε την Πεντηκοστή, μια μεγάλη εορτή, κατά την

οποία, όπως είχε προείπει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έστειλε στον κόσμο

το Άγιο Πνεύμα. Είχε πει: «Σας συμφέρει να φύγω εγώ, προκειμένου να ‘ρθει

το Άγιο Πνεύμα». Μεγαλύτερη ευεργεσία το Άγιο Πνεύμα απ’ ό,τι η παρουσία

του Χριστού κοντά μας. Ένας λόγος που τον ακούμε και τρομάζουμε.

Ενώ οι μαθητές του Χριστού ήταν μαζεμένοι στο υπερώο της

Ιερουσαλήμ, 50 μέρες μετά την Ανάσταση, κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα σαν

φλόγες πυρός. Κάθισε πάνω στα κεφάλια τους. Το εξωτερικό φαινόμενο,

φλόγες πυρός πάνω στα κεφάλια που δεν τους έφλεξαν, ήταν κάτι το πολύ

μικρό σε σχέση με το εσωτερικό, που ήταν κάτι το πολύ μεγάλο.

Γιατί τότε το Άγιο Πνεύμα τους έδωσε, πρώτα σοφία. Μιλούσαν όλες τις

γλώσσες και κήρυξαν σε όλες τις γλώσσες τα μεγαλεία του Θεού. Το δεύτερο

είναι ότι από εκείνη την στιγμή το Άγιο Πνεύμα έγινε μέσω των αγίων

αποστόλων ένας ποταμός χάριτος, ελέους, συγχωρήσεως και αγιασμού του

κόσμου. Όλα τα μυστήρια γίνονται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το

Βάπτισμα. Η θεία Ευχαριστία. Ο γάμος. Η ιερωσύνη. Όλα όσα γίνονται μέσα

στην Εκκλησία.

Μας λέγει λοιπόν η Αγία Γραφή ότι την ημέρα της Πεντηκοστής πήγασε

ένα ποτάμι στον κόσμο, το οποίο, όσο προχωρεί ο κόσμος και η ιστορία, τόσο

θα πλαταίνει και θα μεγαλώνει. Και τα νερά του θα πολλαπλασιάζονται.

Εμείς καμιά φορά έχουμε την ανόητη ιδέα ότι ο χριστιανισμός

συρρικνώνεται. Ανοησίες. Ο Θεός δεν συρρικνώνεται ποτέ. Εμείς και το μυαλό

μας συρρικνώνεται. Και δεν ξέρουμε να εκτιμήσουμε και να καταλάβουμε

σωστά τα μεγαλεία του Θεού.

Το ποτάμι του Θεού προχωρεί σε όλο τον κόσμο. Την σημερινή εποχή

δεν υπάρχει τόπος που δεν έχει φτάσει το Ευαγγέλιο. Το μήνυμα του Χριστού

προχωρεί σε όλες τις ηπείρους αλματωδώς. Και όπως έλεγε κάποιος ότι οι

ρωμαλέες ιδέες σιγά-σιγά κυριαρχούν, έτσι και το μήνυμα του Θεού, του

μόνου δυνατού και αληθινού, είναι προορισμένο να κυριαρχήσει σε όλο τον

κόσμο.

Το κοτρώνι και το ποτάμι

Αλλά ας χρησιμοποιήσουμε κάποιες εικόνες για να διδαχθούμε.

Πάμε σε ένα ποτάμι. Εκεί τρέχει ωραίο νερό και πολύ δροσερό. Δεν

χορταίνεις να το βλέπεις και να ακούς το κελάρυσμά του. Και άμα καθίσεις εκεί

καλοκαίρι και κάνεις μια βουτιά μέσα στο ποτάμι ή πιείς λίγο νερό, αισθάνεσαι

τόση δροσιά και τόση ομορφιά!

Μέσα όμως στο ποτάμι υπάρχει ένα κοτρώνι. Πάνω από το κοτρώνι

περνά το νερό χιλιάδες χρόνια. Απ’ έξω. Ούτε μέσα του περνά, ούτε το

μουσκεύει, ούτε το επηρεάζει σε τίποτε. Μόνο στην επιφάνεια το αγγίζει.

Το νερό φταίει ή το κοτρώνι;

2Πεντηκοστή. 30/5/2004

Μήπως αυτή η εικόνα λέει κάτι και σε μας; Μερικοί άνθρωποι –ο

καθένας ξέρει για τον εαυτό του– βρίσκονται από το πρωί μέχρι το βράδυ

μέσα στο ευλογημένο ποτάμι της χάριτος και του ελέους του Θεού, που

λέγεται Εκκλησία του Χριστού και αγιάζει τον κόσμο, για να τον μεταφέρει

«από γης εις ουρανόν». Οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε χριστιανικό περιβάλλον,

βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία. Το μήνυμα του Χριστού ηχεί στα αυτιά τους

με χίλιους τρόπους. Μα δεν ακουμπάει την καρδιά τους. Μένουν πέτρες

ασυγκίνητες. Πέτρες κατάξερες εσωτερικά. Μόνιμα διψασμένες.

Τι μας λέει αυτό;

Εσύ που βρίσκεσαι μέσα στο ποτάμι, πρέπει κάτι να κάνεις, όχι μόνο

για να είσαι στο ποτάμι, αλλά και για να παίρνεις κάτι από τη ζωή και τη

δροσιά του.

Ο αναποφάσιστος

Δεύτερη εικόνα:

Πλησιάζει η εποχή που μας αρέσει η θάλασσα. Όχι σαν τον χειμώνα

που την βλέπουμε φουρτουνιασμένη και τρομάζουμε. Πηγαίνουμε λοιπόν και

στεκόμαστε –ας πούμε τον Αύγουστο– με όλη την κάψα, στην παραλία και

σκεπτόμαστε: «Να βουτήξω; Να μην βουτήξω;» Τελικά δεν το αποφασίζουμε

αλλά αρχίζουμε την γκρίνια: «Μα τι βράχια είναι αυτά; Τι φύκια είναι εκείνα; Ας

περιμένω λίγο ακόμη. Μήπως πρέπει να έρθω αύριο κλπ».

Τρέχει ο ιδρώτας πάνω μας, καιγόμαστε, ξέρουμε μπάνιο, μα δεν το

αποφασίζουμε και δεν μπαίνουμε στη θάλασσα. Τι γίνεται; Τίποτε δεν γίνεται.

Απλώς εμείς χάνουμε τις πολύτιμες ευκαιρίες.

Γιατί λέμε «πολύτιμες ευκαιρίες»;

Γιατί το νερό έχει κάποιες μοναδικές ιδιότητες.

Ότι μπαίνει μέσα του και είναι σκληρό, το μαλακώνει.

Ότι είναι βρώμικο, το πλένει.

Ότι είναι ηλιοκαμένο και καμένο, το δροσίζει.

Αυτές τις ιδιότητες δεν τις χάνει ποτέ.

Αν λοιπόν αυτό το δημιούργημα του Θεού, ανταποκρίνεται στην

αποστολή που έχει από τον Θεό, για φαντασθείτε, είναι ποτέ δυνατόν να μην

κάνει το έργο της η χάρη του Αγίου Πνεύματος που είναι η ουσία και η δύναμη

της Εκκλησίας;

Ουσία της Εκκλησίας δεν είναι τα διακριτικά των ιερέων. Αυτά είναι

απλώς στολίδια της ιερωσύνης.

Ουσία της Εκκλησίας είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Έρχομαι κοντά σου. Έλα και συ.

Είπε ο Χριστός: «Σας συμφέρει να φύγω εγώ για να έλθει η χάρη του

Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Και όταν θα ‘ρθει, θα μένει μαζί σας, μέχρι την

συντέλεια των αιώνων. Μη φοβάσθε. Δεν θα χαθεί ποτέ. Δεν θα σβήσει ποτέ.

Δεν θα λιγοστεύσει ποτέ. Δεν θα βρεθείτε ποτέ στην δύσκολη θέση να πείτε:

Υπάρχει άραγε και για μένα;».

Είναι τόσο πλούσιος ο Θεός σε έλεος και σε αγάπη και σε

ευσπλαγχνία!

Έχει να δώσει στον άγιο Αντώνιο πολλά. Έχει να δώσει στον απόστολο

Πέτρο περισσότερα. Αλλά έχει να δώσει και στο ληστή, που πέθανε μαζί του

3Πεντηκοστή. 30/5/2004

πάνω στο Σταυρό τόσα πολλά που όταν τα θυμόμαστε, νοσταλγούμε και

λέμε: «Θεέ μου, μαζί με τον ληστή πάρε και μένα. Και αξίωσέ με της Βασιλείας

Σου, μαζί με τον ληστή. Και τάξε με μαζί με το ληστή. Γιατί και εκείνος είναι

τρισμακάριστος, αφού βρέθηκε κοντά σου».

Ένας μεγάλος Γερμανός καθηγητής της ψυχιατρικής, όταν ήταν

ογδόντα χρονών γεροντάκι, πριν κάμποσα χρόνια, έγραφε σ’ ένα νεαρό παιδί,

που είχε αρρωστήσει και βάδιζε προς το τέλος: «Σου γράφω παιδί μου. Κάθε

λέξη είναι και κάποια έκφραση από την καρδιά μου. Να το ξέρεις. Με κάθε

λέξη που σου γράφω και με το κάθε της γράμμα, εγώ, το γεροντάκι περπατώ

να έλθω κοντά σου. Είμαι ογδόντα χρονών. Τα βήματά μου, δεν αντέχουν για

περπάτημα πια. Και απέχουμε τοπικά οκτακόσια χιλιόμετρα. Με τα πόδια, δεν

θα το διάνυα αυτό το διάστημα ποτέ. Η καρδιά μου όμως περπατά και

περπατά γοργά και έρχεται κοντά σου. Η καρδιά μου και η σκέψη μου και το

πνεύμα μου, είναι τώρα δίπλα σου. Δίπλα στο κρεβάτι σου. Μέσα στο

δωμάτιό σου. Και απλώνω νοερά τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω, παιδί μου,

και να σου ευχηθώ».

Αυτό που έλεγε ο μεγάλος αυτός ψυχίατρος, ισχύει και για μας. Μόνο

με μια διαφορά. Ποια διαφορά; Να καταλάβουμε ότι αυτό που έλεγε εκείνος

για το νεαρό άρρωστο παιδί που είχε την ανάγκη του, πρέπει να το πούμε

εμείς, ο καθένας από την πλευρά του, για τον Χριστό. Και για το Άγιο Πνεύμα.

Πράγμα το οποίο σημαίνει:

Φρόντισε πρώτα να δεις που στέκει η καρδιά σου. Μαλάκωσέ την λίγο

και περπάτα με την καρδιά σου, με τον έσω άνθρωπο, προς τον Θεό και προς

τα παιδιά του. Προς τον άλλο άνθρωπο. Και προς την Εκκλησία.

Και περπατώντας έτσι, λέγε και εσύ στο Χριστό κάτι το ανάλογο με

εκείνο που έλεγε ο γιατρός. Δηλαδή πες: «Εγώ περπατώ Χριστέ μου να έλθω

σε Σένα. Εγώ θα κάνω ότι μπορώ, για να ‘ρθω κοντά Σου. Αλλά τα βήματά

μου είναι αδύνατα. Γεροντικά βήματα. Τα πόδια μου, δεν είναι τόσο γερά.

Έστω και αν είμαι παιδί στη σωματική ανθρώπινη ηλικία. Κάνε και Συ μερικά

βήματα από την πλευρά Σου».

Και ας εκφράσουμε την ικεσία μας, με τα λόγια της προσευχής:

«Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και

τα πάντα πληρών», που είσαι και τώρα δίπλα μας και θα είσαι πάντοτε δίπλα

μας, ευεργεσία αιώνια για μας, «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον

ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών».

Να φυλαγόμαστε μας λέει η εορτή, να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να

γίνεται κοτρώνι κατάξερο μέσα στο ποτάμι της χάριτος και του ελέους, της

αγάπης και της αγαθότητος, της στοργής και της τρυφερότητος, που λέγεται

Εκκλησία. Χώρος και τόπος δράσεως της αγάπης του Θεού και του Αγίου

Πνεύματος.

Αλλά να γινόμαστε με τον Χριστό και με το Άγιο Πνεύμα ένα. Και όπως

έλεγε ο Γερμανός ψυχίατρος στον άρρωστο, να το φωνάζουμε και εμείς στο

Χριστό. «Κοντά σου θέλω να είμαι, απλώνω τα χέρια μου και σε αγκαλιάζω.

Ας είμαι «οχτακόσια χιλιόμετρα» μακρυά».

Να αισθανόμαστε ότι μέσα στο χώρο της Εκκλησίας του Χριστού

σφιχταγκαλιαζόμαστε και ζούμε μαζί Του, εκμεταλλευόμενοι,

απολαμβάνοντες, θα προσθέταμε και την λέξη που μας γοητεύει την σημερινή

εποχή, «γλεντώντας» τα χαρίσματα του Κυρίου μας και του Αγίου Πνεύματος.

Να δώσει ο Θεός να μας πλημμυρίζουν τα χαρίσματά Του και να μας

γεμίζουν χαρά, ειρήνη και ευτυχία. Αμήν.-