Ομιλία στη μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

• Δόγμα
 
• 20 Μαΐου 2022
 
• 20:22

Γράφει ο Αρχιμ. Φώτιος Ιωακειμ

Αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί, είναι γνωστό, πως λίγα πρόσωπα στην Ιστορία τιμήθηκαν με τον τίτλο του Μεγάλου. Εξέχουσα θέση ανάμεσά τους κατέχει αναμφίβολα ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Κι αναδείχθηκε Μεγάλος, όχι μόνο σε έργα πολιτικής σύνεσης, οικονομικής διαχείρισης, διοικητικής μεταρρύθμισης, στρατιωτικής δεξιοτεχνίας, φρόνησης και ανδρείας, αλλά, με άριστο συνδυασμό, Μεγάλος και σε έργα μεγάλα στερέωσης του μέχρι τότε διωκόμενου Χριστιανισμού, ενίσχυσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποκατά-στασης της εσωτερικής της ενότητας, τιμής των αγίων, ανέγερσης ναών και τόσα άλλα. Και μαζί του ασφαλώς μεγαλύνεται στους αιώνες η αγία μητέρα του Ελένη, παιδαγωγός και συμβοηθός και συνεργός στα θεία έργα, στη φιλανθρωπία, στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού και ανάδειξη των Αγίων Τόπων, στη στήριξη των πιστών, στον εκχριστιανισμό των απίστων.

Πόσα, άραγε, δεν οφείλει σήμερα ο χριστιανικός κόσμος στη βασιλική τούτη δυάδα, των οποίων η Εκκλησία μας, δίκαια και θεόπνευστα, αναγνώρισε και διακήρυξε την αγιότητα, εντάσσοντάς τους στο Αγιολόγιό της και απονέμοντάς τους επάξια και τον τίτλο των ισαποστόλων; Ας ιδούμε όμως συνοπτικά τα σπουδαιότερα έργα των μεγάλων αυτών αγίων της Εκκλησίας μας, που σήμερα πανηγυρίζουμε τη μνήμη τους.

Είναι γνωστό το θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, πριν τη μεγάλη και τελική αναμέτρηση με τον μισόχριστο βασιλέα Μαξέντιο τον Οκτώβριο του 312 έξω από τη βασιλεύουσα Ρώμη, το υπέρλαμπρο δηλ. σημείο του Τιμίου Σταυρού, που είδε στον ουρανό τις πρώτες απογευματινές ώρες της ημέρας, με την επιγραφή γύρω του, «εν τούτω νίκα». Και η νίκη του στη συνέχεια, με τη δύναμη του Εσταυρωμένου Χριστού, υπήρξε πράγματι θριαμβευτική.

Πρώτο σπουδαιότατο έργο του μετά τη νίκη αυτή, ήταν το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων (Φεβρουάριος του 313), το οποίο υπέγραψε στο σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας με τον σύμμαχό του και αυτοκράτορα της Ανατολής Λικίνιο, με το οποίο καθιερώθηκε η αρχή της ανεξιθρησκείας, που ως κύριο στόχο είχε την κατοχύρωση και αναγνώριση της θρησκευτικής ελευθερίας για τον Χριστιανισμό, που ως τότε διωκόταν.

Στη συνέχεια, αφού ο Κωνσταντίνος κατέστη μονοκράτορας της αχανούς τότε Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και μετέφερε την έδρα του στην Ανατολή, κτίζοντας και εγκαινιάζοντας το Βυζάντιο ως πρωτεύουσα του κράτους, που από το όνομά του μετονομάστηκε Κωνσταντινούπολη, συνεκάλεσε τον Μάιο του 325 στη μεγαλούπολη Νίκαια της Βιθυνίας την Α´ Οικουμενική Σύνοδο, που κατεδίκασε τη βλάσφημη αίρεση του Αρείου και συνέταξε τα επτά πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεώς μας (δηλ. του ‘‘Πιστεύω’’), εκδίδοντας συνάμα και ορισμένους Κανόνες, για την καλύτερη διακυβέρνηση των Εκκλησιών.

Μετά το πέρας της Συνόδου αυτής, με υπόδειξη αγίου αγγέλου, ο Μ. Κωνσταντίνος απέστειλε την αγία του μητέρα Ελένη στα Ιεροσόλυμα (περί το 325/326) με την αρμόζουσα συνοδία και άφθονα χρήματα, όπου, μετά από αρκετές περιπέτειες, ανακάλυψε τον χώρο του Γολγοθά, τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού και των δύο ληστών και τους αγίους ήλους της Σταύρωσης, καθώς και το μνήμα του Κυρίου και τον χώρο της Γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ. Στους χώρους τούτους, όπως και σε άλλα σημεία των Αγίων Τόπων, ανήγειρε λαμπρές βασιλικές, δηλ. ναούς, προς δόξαν Θεού. Σύμφωνα δε με αρχαία παράδοση, η ιστορική πορεία της μεγαλονήσου μας Κύπρου σηματοδοτήθηκε ανεξίτηλα από την εδώ παρουσία της βασιλομήτορος Ελένης, κατά το ταξίδι της επιστροφής της από τους Αγίους Τόπους. Είναι τότε, που ιδρύθηκε και η Μονή του Σταυροβουνίου, όπου η αγία αυτοκράτειρα άφησε, ως ευλογία διηνεκή του τόπου μας, τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου του Σταυρού, που ως σήμερα φυλάσσεται εκεί. Επιστρέφουσα στην Κωνσταν-τινούπολη η μακαρία Ελένη περί το 328/329, εκοιμήθη εν Κυρίω, σε ηλικία περίπου ογδόντα ετών.

Άλλα αξιομνημόνευτα θεάρεστα έργα του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρονται και τα εξής:

– Έγραψε προς τον βασιλέα της Περσίας Σαβώρ Β´ σχετικά με τους εκεί χριστιανούς, για να διάγουν ειρηνικά και να μην τους διώκει, πράγμα που δεν τήρησε ο Σαβώρ, γι’ αυτό και ο άγιος εξεστράτευσε εναντίον του.

– Θεσμοθέτησε, πρώτος αυτός, την Κυριακή ως ημέρα προσευχής και λατρείας του Θεού και την καθιέρωσε με νόμο ως ημέρα αργίας. Ακόμη, με εντολή του τιμώνταν λαμπρά, όχι μόνο η εορτή του Πάσχα, αλλά και οι ημέρες μνήμης των αγίων μαρτύρων. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 335 τελέστηκαν, σύμφωνα με εντολή του, τα εγκαίνια του πανιέρου ναού της Αναστάσεως, που είχε οικοδομηθεί με δική του επιχορήγηση και δικές του οδηγίες, με τη συμβολή της αγίας Ελένης.

– Πρέπει, τέλος, να μνημονεύσουμε και τον εκχριστιανισμό διαφόρων εθνών κατά την περίοδο της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου, όπως των Ινδών, των Γεωργιανών και των Αρμενίων.

Το έτος 337, εκστρατεύοντας κατά των Περσών, ασθένησε σοβαρά ο Μέγας βασιλεύς και, επειδή μέχρι τότε ήταν κατηχούμενος, ζήτησε και έλαβε το άγιο Βάπτισμα πλησίον της πόλης Νικομήδειας. Όταν φόρεσε τα λευκά ενδύματα του Βαπτίσματος και μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια, δεν αφαίρεσε την ενδυμασία του αυτή μέχρι την κοίμησή του, που συνέβη στις 21 Μαίου του 337 μ.Χ., Κυριακή της Πεντηκοστής, όταν ήταν περίπου εξηντατριών ετών, κι αφού βασίλευσε για τριάντα ένα χρόνια. Αναφέρουμε εδώ το σπουδαιότατο και πνευματικού περιεχομένου τέλος της ευχαριστήριας προσευχής του αγίου Κωνσταντίνου μετά τη βάπτισή του, που φανερώνει το μεγαλείο της αγίας ψυχής του: «Τώρα γνωρίζω ότι είμαι πράγματι μακάριος. Τώρα γνωρίζω, ότι δείχθηκα άξιος της αθάνατης ζωής. Τώρα γνωρίζω, ότι έγινα μέτοχος του θείου φωτός!»

Το τίμιο λείψανό του τοποθετήθηκε σε χρυσή λάρνακα και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποτέθηκε στον ναό των Αγίων Αποστόλων, τον οποίο ο ίδιος είχε ανεγείρει. Κι εκεί ευρισκόμενο, επετέλεσε πολλά θαύματα.

Των Μεγάλων αυτών θεοστέπτων βασιλέων και ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης ας επικαλούμαστε κι εμείς, οι χριστιανοί των εσχάτων τούτων χρόνων, τις ευπρόσδεκτες πρεσβείες και ικεσίες προς τον μεγαλοδύναμο Θεό, αγαπητοί μου αδελφοί, να ειρηνεύσει τον κόσμο, να εξαλείψει τα σκάνδαλα και τις αιρέσεις, να φέρει την ομόνοια και την αγάπη, να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας αξιώσει μαζί τους της αιωνίου βασιλείας των ουρανών, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Τριαδικού Θεού, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

 Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΘΑ (Ιω. 5, 1-15)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στο Γρίμποβο, στις 28/4/1991)

Περίμενε τον Γιατρό τριανταοκτώ χρόνια

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο ότι στην Ιερουσαλήμ ήταν μία δεξαμενή με

αγίασμα, στο οποίο όποτε ήθελε ο Θεός, κατέβαινε ένας άγγελος και

ανατάραζε το νερό. Και όποιος έμπαινε πρώτος μέσα σ’ αυτό το νερό, γινόταν

καλά από ό,τι νόσημα και αν έπασχε.

Σ’ αυτή την κολυμβήθρα με το αγίασμα βρίσκονταν -περιμένοντας να

θεραπευθούν- πλήθος ασθενών. Ανάμεσά τους και ένας παράλυτος που ήταν

εκεί, σε αναμονή, τριάντα οκτώ χρόνια. Περίμενε... Γιατί;

Γιατί από την δεξαμενή εκείνη δεν είχε περάσει ακόμη ο Χριστός.

Όπου «δεν έχει περάσει ο Χριστός», είμαστε υποχρεωμένοι να

περιμένουμε. Αλλά όταν ο Χριστός έλθει, δεν χρειάζεται πια να περιμένουμε

τίποτε. Γιατί έρχεται πάντοτε γεμάτος από χάρη, ευσπλαχνία και θεραπεία.

Έρχεται πάντοτε με τα ελέη Του και τους οικτιρμούς Του.

Κάποτε λοιπόν πήγε ο Χριστός σ’ αυτή την κολυμβήθρα και είδε τον

παράλυτο. Δεν ήταν ο μοναδικός άρρωστος, ούτε το μόνο αξιοθέατο. Γιατί

γύρω στη δεξαμενή ήταν χτισμένο ένα μεγαλόπρεπο κτίριο με πέντε στοές και

κολώνες. Όποιος πήγαινε εκεί κυριολεκτικά χάζευε. Όμως το μάτι του Χριστού

δεν έμεινε στο «πολύ πλήθος των ασθενούντων» ούτε στα κτιριακά

συγκροτήματα αλλά «έπιασε» εκείνον που έπρεπε. Εκείνον που «κατέκειτο»

και περίμενε τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια.

Ανάμεσά μας ο Χριστός

Τι μας λέγει το γεγονός αυτό αδελφοί; Μας λέγει ότι κατά την ώρα της

Θείας Λειτουργίας ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, όχι μόνο πνευματικά αλλά και

σωματικά, γιατί ο άγιος Άρτος και ο Οίνος που βρίσκονται αισθητά στην αγία

Τράπεζα, αφού ευλογηθούν γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού. Γι’ αυτό ο

Χριστός είναι παρών ανάμεσά μας, και σωματικά, όπως ήταν στην αγκαλιά

της Θεοτόκου και όπως ήταν ανάμεσα στους αγίους μαθητές Του.

Και όπως τότε έβλεπε τον παράλυτο γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία,

έτσι και τώρα είναι ανάμεσά μας και μας βλέπει.

Βλέπει όχι μόνο «τα έξω» αλλά και το βάθος της καρδιάς μας. Βλέπει

σε τι πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε. Τι αισθήματα έχουμε, τι

φρονήματα, τι πόθους.

Είδε ο Χριστός τον παράλυτο! Και όχι μόνο όπως ήταν τότε - στο

παρόν - αλλά είδε και όπως ήταν στο παρελθόν. «Και έγνω», ο

παντογνώστης και πάνσοφος Θεός, «ότι πολύν χρόνον έχει εν τη ασθενεία»

του εκεί στην Προβατική κολυμβήθρα.

Αλλά όπως είπαμε ο Χριστός βλέπει και εμάς. Γιατί τα μάτια Του είναι

ασύγκριτα πιο φωτεινά από τον ήλιο, και δεν διασκορπίζουν μόνο τα φυσικά

σκοτάδια αλλά διασκορπίζουν και τα σκοτάδια τα πνευματικά.

Όμως ο Χριστός τι θα δει σε μας; Θα δει πρώτα το παρελθόν μας: Όταν

είμαστε παιδάκια, μας μάθαιναν οι γονείς μας να κάνουμε τον Σταυρό μας, να

2Ἡ θεραπεία τοῦ Παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδά. 28/4/1991

2

λέμε με ευλάβεια το όνομα του Χριστού, μας μάθαιναν προσευχές και μας

παρακινούσαν σε καλά έργα. Και μας φύτευαν τον πόθο να έχουμε καθαρή

καρδιά.

Όσο είμαστε μικρότεροι, η καρδιά μας ήταν καθαρή από αμαρτίες.

Ήταν γεμάτη ειλικρίνεια και αγάπη προς τον Χριστό. Αλλά πέρασαν τα χρόνια

και άρχισε να μολύνεται. Και όταν η καρδιά μολύνεται, τότε τον άνθρωπο τον

πιάνει ανορεξιά να κάνει προσευχή, να διαβάσει το Ευαγγέλιο, να ακούσει

συμβουλές πνευματικές και ακόμη περισσότερο να πάει στην Εκκλησία. Γιατί

πώς να σταθεί στην Εκκλησία και να ατενίζει την εικόνα του Σωτήρος μας

Χριστού; Δεν αντέχουν τα μάτια μας, όταν δεν έχουμε καθαρή καρδιά, να

κοιτάζουμε τον Χριστό στο πρόσωπο. Αισθανόμαστε ότι πρέπει να

κρυφτούμε.

Και όταν η καρδιά μας είναι ακόμα πιο ένοχη, δεν μας αρέσει να

περνάμε την πόρτα της Εκκλησίας και να μπαίνουμε μέσα. Και όταν οι

αμαρτίες μας συσσωρεύονται, αισθανόμαστε ένα βάρος. Καταλαβαίνουμε ότι

είμαστε παράλυτοι πνευματικά.

Τρέμουν οι άγγελοι

Αλλά τι ευλογία είναι, όταν ο άνθρωπος όντας σ’ αυτή την κατάσταση,

θυμηθεί ότι ο Χριστός τον βλέπει. Και αρχίσει να «ψάχνει» την καρδιά του και

να ποθεί να την κάνει πιο ευάρεστη ενώπιον του Χριστού. Και τι φοβερό, όταν

προσπαθεί απλώς να κρυφτεί από τον Θεό, όπως προσπάθησε να κρυφτεί ο

Αδάμ και η Εύα μετά την αμαρτία.

Ας προσέξουμε κάτι ακόμη. Όταν κάποιον «δεν θέλουμε να τον

βλέπουμε μπροστά μας», γεμίζει και το στόμα μας και η καρδιά μας κακία

απέναντί του και τον κακολογούμε. Ενώ εμείς φταίμε, τον κακολογούμε. Κατά

τον ίδιο τρόπο όποιος αφήνει την καρδιά του και μολύνεται, αρχίζει και

κακολογεί τον Σωτήρα Χριστό, Εκείνον που σταυρώθηκε για μας.

Και αυτός μεν γεμάτος δαιμονικό φρόνημα καμαρώνει. Αλλά οι άγιοι

άγγελοι που ξέρουν τι σημασία έχει το όνομα του Χριστού και η φιλανθρωπία

Του τρέμουν. Μας το λέγουν τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας: Όταν οι

άγγελοι είδαν τον Χριστό Σταυρωμένο και τους Εβραίους από κάτω να τον

κοροϊδεύουν, ενώ θα έπρεπε να τον προσκυνούν, «εκ του φόβου

εσαλεύθησαν». Γιατί οι Εβραίοι δεν έπρεπε ούτε να τολμούν να σηκώσουν το

κεφάλι τους, μέχρι που να Του πουν χίλιες φορές, δέκα χιλιάδες φορές, από

τα βάθη της καρδιάς τους: «σε ευχαριστούμε, γιατί για μας τους ανθρώπους

και δια την ημετέραν σωτηρίαν, ήλθες στον κόσμο, έγινες άνθρωπος και

σταυρώθηκες για μας...» Αλλά αντί να κάνουν αυτό, Τον κορόϊδευαν. Και οι

άγγελοι, βλέποντάς τους φοβήθηκαν τόσο πολύ, που άρχισαν να τρέμουν.

Οι άγγελοι τρέμουν! Εμείς οι αμαρτωλοί έπρεπε περισσότερο να

τρέμουμε και να αναζητούμε το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και να

Του λέμε: «Άνοιξε τα μάτια Σου Χριστέ μου, βύθισέ τα στην καρδιά μου. Ξύπνα

μου την συνείδηση. Πες μου τι πρέπει να κάνω για να διορθωθώ;». Γιατί ο

Χριστός βλέπει και ποιός είσαι, και τι είσαι, και πού είσαι, και τι σκέπτεσαι, και

πού σκοπεύεις να πας.

Μην κάθεσαι. Κάνε κάτι.

 

Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη: Οι νεοφανείς ένδοξοι Νεομάρτυρες

Αγιολογία - Μορφές

22.04.2025

Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

Ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα στη χώρα μας είναι και αυτό της Θέρμης Μυτιλήνης, όπου τιμώνται τρεις νεοφανείς Μάρτυρες της Εκκλησίας μας, οι άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη. Εκεί στην περίφημη Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ, βρέθηκαν, ύστερα από θαυμαστά γεγονότα, τα ιερά τους λείψανα, όπου και φυλάσσονται, αγιάζοντας τους πολυάριθμους προσκυνητές.

Πρόκειται για ένδοξους Νεομάρτυρες, οι οποίοι μαρτύρησαν αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Τούρκους. Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για τους βίους τους.

Ο Ραφαήλ καταγόταν από το χωριό Μύλοι της Ιθάκης, όπου γεννήθηκε το έτος 1410. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος και το επώνυμό του Λάσκαρης ή Λακαρίδης. Ο πατέρας ονομαζόταν Διονύσιος. Κατατάχτηκε στον βυζαντινό στρατό, όπου αποφάσισε να κάνει καριέρα στρατιωτικού. Έφτασε μάλιστα και σε μεγάλο αξίωμα. Όμως η γνωριμία του με κάποιον άγιο ασκητή, ονόματι Ιωάννη, τον μύησε στην πνευματική ζωή και στην κατά Χριστόν βιωτή.

Κάποια Χριστούγεννα ο άγιος ασκητής γέροντας είχε πάει στο στρατόπεδο να λειτουργήσει, να κηρύξει και να εξομολογήσει τους στρατιώτες, ο Γεώργιος, τριανταπέντε χρονών τότε, ενθουσιάστηκε από τα λόγια του γέροντα και πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη στρατιωτική καριέρα και να αφοσιωθεί στην Εκκλησία. Μάλιστα λίγες ημέρες μετά, κατά την εορτή των Θεοφανείων, όταν ο γέροντας είχε επισκεφτεί και πάλι το στρατόπεδο, αποχαιρέτησε τους συναδέλφους του και ακολούθησε τον μοναχό. Αποφάσισε να γίνει μοναχός και έλαβε το όνομα Ραφαήλ. Ήρθε στην Αθήνα, όπου η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε και μάλιστα του προτάθηκε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος. Αργότερα του απονεμήθηκε και το οφίκιο του αρχιμανδρίτη.

Λίγο πριν την άλωση, επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη όπου τον δέχτηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος τον έστειλε στη Γαλλία, στην πόλη Μορλαί, για θεολογικές σπουδές. Αργότερα ήρθε ξανά στην Αθήνα, ως ιεροκήρυκας. Λειτουργούσε στο ναό του Αγίου Δημητρίου Λουμπαδιάρη και συνήθιζε να κηρύττει στο λόφο του Φιλοπάππου. Περί το 1450 έφυγε για τη Μακεδονία, όπου περιπλανιόταν, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο και ενθαρρύνοντας τους πιστούς, από τα επερχόμενα δεινά. Αποφάσισε τελικά να μονάσει σε κάποιο μέρος της Θράκης, που δεν γνωρίζουμε.

Μαζί του είχε και τον πιστό υποτακτικό του Νικόλαο, τον οποίο είχε γνωρίσει στη Γαλλία και ο οποίος γεννήθηκε, άγνωστο πότε, στη Θεσσαλονίκη ή κατ’ άλλους στους Ράγους της Μηδίας της Μ. Ασίας και ήρθε μικρός, με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσε και σπούδασε. Από μικρός είχε τη λαχτάρα να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα και να υπηρετήσει την Εκκλησία. Εκάρη μοναχός και αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και ουδέποτε εγκατέλειψε τον Ραφαήλ.

Από την ιστορία γνωρίζουμε πως η κατάκτηση του ελλαδικού χώρου από τους ασιάτες Οθωμανούς γινόταν σταδιακά από τις αρχές του 15ου αιώνα. Η τραγική πτώση και άλωση της Βασιλεύουσας υπήρξε ο τυπικός επίλογος και το τέλος της ένδοξης χιλιόχρονης βυζαντινής αυτοκρατορίας (για να κυριολεκτούμε: η κατάλυση του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους). Οι πρώην ελεύθεροι λαοί της χριστιανικής αυτοκρατορίας, οι οποίοι απολάμβαναν την ελευθερία και την ασφάλεια του θεόσωστου Κράτους, τώρα βρίσκονται κάτω από στυγνή τυραννία. Το χειρότερο κακό ήταν ότι οι βάρβαροι ασιάτες μουσουλμάνοι Οθωμανοί δεν σέβονταν την Ορθόδοξη πίστη των κατακτημένων Ρωμιών και ασκούσαν πιέσεις και μαρτύρια προκειμένου να τους αναγκάσουν να εξισλαμιστούν και άρα να τουρκέψουν, αφού ο κύριος συνδετικός κρίκος τους με την Ρωμαίικη συνείδησή τους ήταν η Ορθόδοξη Πίστη.

Ο Ραφαήλ, μαζί με τη συνοδεία του, μπροστά σε αυτή την δραματική κατάσταση, πήραν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν από τη Θράκη, διότι εκεί κινδύνευαν περισσότερο. Αποφάσισαν να μετακομίσουν στην νήσο Λέσβο, η οποία δεν είχε πέσει ακόμα στα χέρια των Τούρκων. Από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως πήραν το καράβι για τη Μυτιλήνη. Διάλεξαν την παλαιά Ιερά Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου να εγκατασταθούν και να μονάσουν. Η Μονή βρισκόταν στο χωριό Θέρμη, στις πρόποδες του λόφου Καρυές στην οποία υπήρχε ένας γέρος μοναχός, ονόματι Ρουβείμ. Στα 1235 είχαν επιδράμει στη Μονή Σαρακηνοί πειρατές, οι οποίοι, αφού τη λεηλάτησαν, σκότωσαν, με φρικτά βασανιστήρια και απερίγραπτες βιαιότητες τις μοναχές, με επικεφαλής την ηγουμένη Ολυμπία, στις 11 Μαΐου του ιδίου έτους και είχαν κάψει τη Μονή. Αφού, λοιπόν ανακαίνισαν την παλιά γυναικεία Μονή, εξέλεγη ηγούμενος ο Ραφαήλ και ζούσαν θεοφιλώς.

Αλλά το έτος 1463 η Λέσβος έπεσε και αυτή στα χέρια των Οθωμανών κατακτητών. Ακολούθησαν άγριες σφαγές και λεηλασίες. Κάποτε έφτασαν και στη Μονή των Καρυών. Ήταν το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Συνέλαβαν τον Ραφαήλ και τον Νικόλαο, τους οποίους υπέβαλαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια και ταπεινώσεις. Τον Ραφαήλ τον πήραν τραβώντας από τα μαλλιά και τα γένια, τον κρέμασαν σε ένα δένδρο και τον τρυπούσαν με τα αιχμηρά όπλα τους. Κατόπιν άναψαν φωτιά και τον έκαιγαν σιγά – σιγά. Στο τέλος του πριόνισαν το στόμα και έτσι παρέδωσε την ψυχή του ο ηρωικός Μάρτυρας του Χριστού. Ο Νικόλαος πέθανε από συγκοπή καρδιάς από τους βασανισμούς, δεμένος σε ένα δένδρο.

Μαζί τους μαρτύρησε και η δωδεκάχρονη Ειρήνη, κόρη του προεστού της Θέρμης Βασιλείου. Της έκοψαν το χέρι και την έκλεισαν σε πιθάρι και την έκαψαν, μπροστά στα μάτια των γονέων της. Μετά Μαρτύρησαν ο πατέρας της Βασίλειος, η μητέρα της Μαρία, το πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος. Το μαρτύριό τους έγινε στις 9 Απριλίου του 1463, την Τρίτη της Διακαινησίμου. Τα σώματά τους έμειναν άταφα για μέρες και κατόπιν κάποιοι ευσεβείς τα έθαψαν εντός της Μονής.

Τα ιερά τους λείψανα βρέθηκαν κατόπιν θαυματουργικών οραμάτων στη Θέρμη της Μυτιλήνης το 1959 και το 1960. Η μνήμη τους εορτάζεται την Τρίτη της Διακαινησίμου.

 

Μέ τό Χριστό, ἀπό τόν Ἅδη στό Φῶς

π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος».

«Καί Θεός ἦν ὁ Λόγος».

Στηριγμένος ὅλος ὁ κόσμος στή θεότητα τοῦ Λόγου, μπορεῖ νά πορεύεται μέ ἀσφάλεια καί σιγουριά. Γιατί Αὐτός νίκησε τόν θάνατο - τί ἄλλο ὑπάρχει χειρότερο ἀπό τό θάνατο γιά τόν ἄνθρωπο;

Στόν κόσμο τοῦ μίσους, τοῦ σκοταδιοῦ, τῆς κάθε μορφῆς θανάτου - ἀπό τόν πνευματικό μέχρι καί τό σωματικό - ἡ παρουσία τοῦ Φωτός – «ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» - δέν εἶναι χωρίς οὐσιαστικό νόημα οὔτε παθητική.

Τό Φῶς διαλύει τό σκοτάδι μέ τήν παρουσία Του. Δέν χρειάζεται νά παλέψει, ἀρκεῖ νά ὑπάρξει! Τότε, μεταποιεῖται σέ νέα ζωή, «τῆς αἰωνίου ἀπαρχή». Ἡ Ἀνάστασή Του κατάργησε τή φθορά καί τό θάνατο καί μᾶς ἔφερε «ἄλλη βιοτή».

Κι ἐμεῖς καλούμαστε «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Πῶς, ἄλλωστε, θά γίνει τό Πάσχα τοῦ Κυρίου δικό μας πάσχα - πέρασμα, ἄν τελειώνοντας τήν «ἑορτή τῶν ἑορτῶν» συνεχίσουμε νά ζοῦμε ὅπως πρίν, στή φθαρτότητα τῶν παθῶν μας;

Ἡ νέα ζωή πού ἡ Ἀνάστασή Του μᾶς χάρισε, βιώνεται ὡς νεκρανάσταση. Περνώντας ἀπό τό θάνατο τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας εἰσερχόμαστε στή νέα ζωή, τή Ζωή Του. Ἀλλά αὐτή ἡ εἴσοδος χρειάζεται χρόνο, ὑπομονή, πίστη, θέληση. Μπορεῖ, ὅμως, νά πραγματοποιηθεῖ, ἐπειδή μᾶς ἁρπάζει «ἀπό τόν Ἅδη στό Φῶς», ἐφόσον τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας.

Τί σημασία μποροῦν νά ἔχουν οἱ πολλές καί ποικίλες δυσκολίες, ἀναπηρίες καί ἀστοχίες μας. Ἐκεῖνος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήση». Μαζί Του νικᾶ καί ὅποιος θέλει νά εἶναι «ὁ Κύριος καί Θεός του», ἀκόμα καί ἄν δυσκολεύεται νά τόν ἐμπιστευτεῖ.

        ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2025

Δευτέρα του Πάσχα:  Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ 

Τριτη του Πάσχα Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ (Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης)                                    

Τεταρτη του Πάσχα  Αγ. Γεωργιου  Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ  (Ι.Ν. Αγίου Νικολάου)           

Παρασκευη του Πάσχα: Ζωοδόχου Πήγης/  Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ(Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου)

Σαββατο του Πάσχα:  Ορθρος-θεία Λειτουργία 7:30-9:30 (Ι.Ν. Προφήτη Ηλία)

 

Ποιες είναι οι μέρες της μεγάλης Εβδομάδας;

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη»  και είναι αφιερωμένη στα Άγια Πάθη του Ιησού Χριστού. Τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Ποιες είναι οι μέρες της μεγάλης Εβδομάδας;

• Μεγάλη Δεύτερα (Βράδυ της Κυριακής των Βαΐων)
• Μεγάλη Τρίτη (Βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας)
• Μεγάλη Τετάρτη (Βράδυ της Μεγάλης Τρίτης)
• Μεγάλη Πέμπτη (Βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης)
• Μεγάλη Παρασκευή (Βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης)
• Μεγάλο Σάββατο (Το Πρωί και το Βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής)
• Κυριακή του Πάσχα (Το Πρωί μέχρι και το Βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου)

Ανατυτικά τι γιορτάζουμε τι κάθε μέρα Μεγάλης Εβδομάδας

Μεγάλη Δεύτερα (Βράδυ της Κυριακής των Βαΐων)

Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:

α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος του.

β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22):
Συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και γενικά την ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.

Μεγάλη Τρίτη (Βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας)

Την Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:

α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.

β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και πρέπει να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

γ) Το τροπάριο της Κασσιανήςτροπάριο της Κασσιανής

Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ)

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.

Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ)

Την Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε 4 γεγονότα :

α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.

β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και

δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.

Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ)

Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:

α) Τα πτυσίματα

β) τα μαστιγώματα

γ) τις κοροϊδίες

δ) τους εξευτιλισμούς

ε) τα κτυπήματα

στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την

ζ) Σταύρωση και

η) τον θάνατο του Χριστού μας.

Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ)

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:

α) την Ταφή Του Κυρίου και

β) την Κάθοδο Του στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Έτσι Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι της Αποκαθηλώσεως, δηλαδή την Ταφή Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.

Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου!

Κυριακή του Πάσχα (Το Πρωί μέχρι και το Βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου)

Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!

Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.

ΠΡΟΓΡAΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 2025

 ΠΡΟΓΡAΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ  Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ  2025

Σαββατο του Λαζαρου: Πρωι θεια λειτουργια 7-9 π.μ

Κυριακή  Βαΐων : Πρωι θεια λειτουργια 7:30-10 π,μ  

Aπόγευμα  όρθρος ακολουθία  Νυμφίου.   Ωρα 7:30

Μ. Δευτέρα:  Απόγευμα  όρθρος  Ωρα  7:30

Μ. Τρίτη: Προηγιασμενη θεια λειτουργια 7:30-9 π,μ  

Απόγευμα  όρθρος  Ωρα  7:30

M.Tετάρτη: Πρωί  Ι.Ευχέλαιο  Ωρα 10:30  Απόγευμα  όρθρος Ωρα   7:30

Μ.Πέμπτη:  Πρωί  Εσπερινός-Θεία  Λειτουργία   Ωρα  7:30-9:00 

Τρισάγιο στο κοιμητήριο (ενα για όλους) Ωρα 10:30 π.μ

 Απόγευμα  ακολουθία των Αγίων παθών  Ωρα 7:15 μ.μ εν συνεχεια ,ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ)

Μ.Παρασκευή:  Πρωί  ακολουθία Μεγ. Βασιλικών ωρών  Ωρα 8:30π.μ 

Εσπερινός αποκαθήλωσης  Ωρα  10:30 π.μ

Απόγευμα  επιτάφιος  θρηνος ωρα 7.30 μμ

(Λιτάνευση Προς το κοιμητηριο,εξοδος 9:30MM) 

Μ.Σάββατο:  Πρωί εσπερινός-θεία λειτουργία (ΠρώτηΑνάσταση) Ωρα 7:30-9:00

 Βράδυ έναρξη  πανυχίδος  Ωρα 11:15

Ανάσταση  Ωρα 12:00  και  εν συνεχεία  θείαλειτουργία  Αναστάσεως  εως  2.00π μ

Κυριακή Πάσχα:  Εσπερινός Αγάπης  Ωρα 6:00 μ.μ

 2025 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 6 – ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ (Μαρκ. 10, 32-45)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ.

(Κήρυγμα στα Πιστιανά, στις 5/4/1998)

Ένας αλλιώτικος Βασιλιάς

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο ότι ο Κύριος έλεγε στους μαθητές του:

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του

ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Δηλαδή ο Υιός του ανθρώπου θα

παραδοθεί στα χέρια των εχθρών Του, όπως έχει προφητευθεί. Όταν οι

μαθητές άκουσαν αυτά τα λόγια, άλλοι άρχισαν να δυσανασχετούν, γιατί

κόλλησαν στα έξω και δεν φρόντισαν να τα κατανοήσουν, και μερικοί άλλοι

σκέφτηκαν πονηρά.

Ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, έβαλαν τη μητέρα τους Σαλώμη, να πάει στον

Χριστό να Του ζητήσει ρουσφέτια: «Τώρα που θα πάμε στην Ιερουσαλήμ και

συ θα γίνεις βασιλιάς, διάταξε να καθίσουμε ένας στα δεξιά σου και ένας στα

αριστερά σου». Έκαναν δηλαδή τη σκέψη: «Να ευκαιρία, να λύνουμε και να

δένουμε. Να ευκαιρία, να αρπάξουμε αυτό το μεγάλο αξίωμα».

Αλλά ο Χριστός τους απάντησε: «Η δική μου βασιλεία είναι διαφορετική.

Εγώ, δεν ήρθα να υπηρετηθώ, αλλά να υπηρετήσω. Δεν ήρθα να πιώ αίμα,

αλλά ήρθα να δώσω το αίμα μου για τους άλλους. Δεν ζητάω εκδίκηση για ό,τι

μου έκαναν. Αλλά θέλω να πλυθούν με το αίμα μου οι άνθρωποι, όσο

αμαρτωλοί κι αν είναι. Για να ξαναγυρίσουν στην αυλή του Πατέρα τους. Γιατί

όλοι, μικροί και μεγάλοι, δίκαιοι και αμαρτωλοί, είναι εξίσου παιδιά του

Επουράνιου Πατέρα μας. Και ο Θεός, έστειλε τον Υιόν Του τον Μονογενή

στον κόσμο, για να καλέσει τους ανθρώπους κοντά Του. Για να απολαύσουν

την αιώνια ζωή»

«Όταν Εγώ υψωθώ από της γης», έλεγε ο Κύριος, «πάντας ελκύσω

προς εμαυτόν». Όταν θα ’ρθεί μια ημέρα και θα με καρφώσουν στον Σταυρό,

και θα κρέμομαι πάνω από την επιφάνεια της γης, τότε θα γίνω μαγνήτης και

θα αρχίσω να τραβάω τους ανθρώπους κοντά μου. Αλλά πρέπει πρώτα να

δείξω στους ανθρώπους, ότι για χάρη της αιώνιας ζωής πρέπει να είναι

πρόθυμοι να καταπατήσουν τα επίγεια».

Γι’ αυτό ο Χριστός όταν έγινε άνθρωπος, όλο και καταπατούσε τα

επίγεια. Και όσοι το βλέπουν και το καταλαβαίνουν, προσέχουν όλο και

περισσότερο πώς ζουν. Ζουν με σεμνότητα προς χάριν του Χριστού. Γιατί ο

μαγνήτης του Χριστού τους τράβηξε και κατάλαβαν την ουσία της αιώνιας

ζωής.

Από δυσωδία αμαρτίας, ευωδία Χριστού

Σήμερα είναι η μνήμη της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Αυτή σε πολύ

νεαρή ηλικία, ξέφυγε από το σωστό δρόμο και έπεσε στην πορνεία. Έζησε

στην αμαρτία, μέχρι είκοσι τεσσάρων χρονών. Όλο και χειρότερα, όλο και πιο

κάτω!

2Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Τό αἴτημα τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου. 5/4/1998

Αλλά κάποια φορά, πήγε κατά λάθος, στην εκκλησία και προσπάθησε να

μπει μέσα μαζί με τους άλλους. Στάθηκε αδύνατο. Αισθανόταν ένα χέρι, το

χέρι του Θεού, να τη πιάνει από το γιακά και να την τραβάει έξω.

Στράφηκε πίσω, και είδε απέναντί της την εικόνα της Υπεραγίας

Θεοτόκου. Και τότε είπε με δάκρυα: «Παναγία μου, αξίωσέ με να μπω κι εγώ

μέσα σ’ αυτή την αγία εκκλησία, να προσκυνήσω τον Τίμιο Σταυρό του Υιού

σου και θα διορθωθώ».

Και τότε τα πράγματα άλλαξαν εντελώς. Αντί να την τραβάνε προς τα

έξω, αισθάνθηκε ότι την πήραν άγγελοι, την έμπασαν στην εκκλησία και εκεί

προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό.

Μετά ξεκίνησε για την έρημο. Πήγε στο τόπο, που είχε ζήσει ο άγιος

Ιωάννης ο Πρόδρομος, μόνος του, προσευχόμενος και παρακαλώντας τον

Θεό να μας στείλει τον Σωτήρα τού κόσμου και να τον αξιώσει να Τον δει και

να Τον δείξει με το δάχτυλό του.

Ας αναφέρουμε με την ευκαιρία, ότι το δάχτυλο και ολόκληρο το χέρι τού

αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έδειξε τον Χριστό βρίσκεται στο Άγιον

Όρος. Μοσχοβολάει ακόμη, και θα μοσχοβολάει στους αιώνες! Γιατί; Γιατί ό,τι

δένεται με τον Χριστό, ό,τι κηρύττει τον Χριστό, ό,τι υπενθυμίζει ότι ο Χριστός

είναι Σωτήρας του κόσμου, αποκτά χάρη από το Άγιο Πνεύμα, ευλογία, αιώνια

τιμή και αιώνια δόξα!

Το θνητό σαρκίο μας, καταντά μερικές φορές «βρώμα και δυσωδία»,

γιατί αφήνουμε σε κάθε ακρούλα του να φωλιάζει κι από ένα δαιμόνιο. Αν

όμως θέλουμε, το κάνουμε να μοσχοβολά.

• Τα γόνατα μοσχοβολούν, όταν γονατίζουν εις τιμήν του Χριστού.

• Τα δάχτυλα όταν κάνουν το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

• Η γλώσσα ευωδιάζει, όταν ομολογεί και δοξάζει το όνομα του Κυρίου.

• Τα μάτια λάμπουν από χαρά και σεμνότητα, όταν βλέπουν με πίστη την

ιερά εικόνα του Χριστού μας. Και ψάχνουν να δουν στην φύση και στα έργα

Του, τη σοφία Του.

• Η καρδιά μοσχοβολά, όταν την σπρώχνεις να αγαπάει το Χριστό.

• Και όλα τα μέλη ευωδιάζουν όταν είναι υποτεταγμένα στον Χριστό και

Τον τιμούν και Τον δοξάζουν.

Να, γιατί μοσχοβολούν τα λείψανα των Αγίων. Γιατί στη ζωή τους με

αυτό το «παλιοσαρκίο», δόξασαν τον Χριστό.

Η αγία Μαρία η Αιγυπτία έζησε στην έρημο πολλά χρόνια. Η

εικοσιτετράχρονη κοπέλα έγινε πια γριούλα, που περιφερόταν μέσα στην

έρημο, χωρίς να την βλέπει κανείς.

Και ενώ ήταν σ’ αυτή την ηλικία, ο Θεός έδωσε την εξής εντολή στον

Άγιο Ζωσιμά: «Πάρε Θεία Κοινωνία και πήγαινε στην έρημο για να

κοινωνήσεις έναν επίγειο άγγελο!». Όταν ο Άγιος Ζωσιμάς την συνάντησε, την

είδε να μην περπατάει πάνω στη γη, αλλά να πετάει στον αέρα.

Δηλαδή η πρώην πόρνη, έκανε το σώμα της, που ήταν σκεύος του

διαβόλου, σκεύος του Θεού με τη μετάνοια και με την υπακοή στον Χριστό.

Και αφού κοινώνησε από τα χέρια του Αγίου Ζωσιμά, του είπε:

«Πήγαινε Ζωσιμά και να ‘ρθεις του χρόνου και θα με βρεις, όπως θέλει ο

Χριστός». Μετά από ένα χρόνο που ξαναπήγε, την βρήκε ξαπλωμένη εκεί

που την είχε πρωτοσυναντήσει. Πάνω στην άμμο είχε γράψει με το δάχτυλό

της: «Κοινώνησα και κοιμήθηκα την ίδια ημέρα». Δηλαδή μετά από ένα χρόνο

το σώμα τής Αγίας ευωδίαζε άφθαρτο. Γιατί; Γιατί είχε μοσχοβολήσει πρώτα η

ψυχή της με την αφοσίωση στον Χριστό.

3Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Τό αἴτημα τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου. 5/4/1998

Μας λέγει ο Χριστός: «Ή φροντίστε να είστε ολοκάθαροι απ’ όταν

γεννηθήκατε μέχρι το τέλος της ζωής σας –αυτό είναι το τέλειο- ή όταν

αισθανθείτε ότι μολυνθήκατε, καθαριστείτε. Γιατί, τι θα δώσεις αντάλλαγμα για

την ψυχή σου; Πόσο την πουλάς; Με τι την ξοφλάς;».

Αν ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι κάτι από τα επίγεια πιο πολύτιμο από

την ψυχή του, έχει μέσα του σκοτάδι φοβερό. Κάνει μεγάλο λάθος! Γιατί η

ψυχή είναι πολυτιμότερη από όλα.

Το φρόνημα του Χριστού

Κάποτε ένας νεαρός με άσωτη ζωή μετανόησε και ζήτησε να τον

δεχθούν σε ένα μοναστήρι. Ο ηγούμενος ξέροντας τη ζωή του, δίσταζε να τον

δεχθεί. Ο νεαρός έπεσε στα πόδια του και του έλεγε: «Κράτα με και θα

διορθωθώ!». Ο ηγούμενος κάλεσε σε σύναξη όλους τους καλογήρους, άγιοι

άνθρωποι ήταν, και τους λέει: «Κοιτάξτε, υπόσχεται ότι θα διορθωθεί. Να τον

κρατήσουμε;». Δίσταζαν οι Πατέρες. Τους λέει ο νεαρός: «Κρατήστε με κοντά

σας. Άμα δε με κρατήσετε πού θα ξαναγυρίσω; Λυπηθείτε με». Συγκινήθηκαν

και συμφώνησαν να τον δεχθούν. Μόνο ένας διαφωνούσε και έλεγε:

-Αρκετά σκάνδαλα έχουμε. Μπελάδες θα φορτωθούμε. Να φύγει και να

πάει όπου θέλει.

-Βρε, του λέει ο ηγούμενος, το παιδί κινδυνεύει να πέσει στην αμαρτία

φεύγοντας από εδώ και να χαθεί. Δεν συγκινείσαι;

-Ε, ας πάει κι ένας, προκειμένου να ’χουμε ρεζιλίκια και σκάνδαλα!

Του λέει ο ηγούμενος:

-Τι να σου κάνω; Αν είχε χυθεί γι’ αυτόν τον άνθρωπο μια σταγόνα δικό

σου αίμα, δε θα μιλούσες έτσι. Τώρα που έχυσε το αίμα Του ο Χριστός γι’

αυτόν, δεν σε συγκινεί;

Ο πατέρας που πόνεσε για να ταΐσει το παιδί και να το μεγαλώσει, και να

τον σφάζεις ακόμη, κατάκριση δεν θέλει να πει ποτέ για το παιδί του. Έστω

και αν αλήτεψε και χάλασε. «Το παιδί μου είναι καλό», λέει, «θα διορθωθεί.

Έχει καλά αισθήματα». Έτσι λέει ο πατέρας, γιατί έσταξε αίμα αν όχι το σώμα

του, η καρδιά του όμως οπωσδήποτε για το παιδί του.

Αυτή είναι η ευγένεια του ανθρώπου. Να έχει αγάπη, στοργή,

κατανόηση. Να συγχωρεί. Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός, όταν ήρθε και

σταυρώθηκε για μας! Και όταν λέμε για μας, δεν εννοούμε μόνο τους αγίους

αλλά εννοούμε και τον ληστή και τον τελώνη και την Αγία Μαρία την Αιγυπτία.

Και κάθε άλλον άνθρωπο αμαρτωλό, λιγότερο ή και περισσότερο από αυτούς.

Όταν κρατάμε το κερί της Αναστάσεως, να θυμόμαστε ότι το φως τού

Χριστού πρέπει να φωτίζει την καρδιά μας. Ξέρουμε ότι το κερί όσο

περισσότερο καίει, τόσο περισσότερο λιώνει. Αλλά λιώνοντας προσφέρει! Τι

προσφέρει; Προσφέρει φως στους άλλους, υπηρεσία, και μάλιστα υπηρεσία

μεγάλη! Γιατί το μόνο που μας λείπει περισσότερο από όλα, είναι το φως της

ψυχής.

Έτσι και εμείς πρέπει να ζούμε την Ανάσταση. Να θέλουμε να είμαστε

παράδειγμα φωτεινό για τους άλλους ανθρώπους. Να τους δείχνουμε, σαν

τον Άγιο Ιωάννη το Πρόδρομο, τον Χριστό και να τους λέμε: Να «ο Αμνός του

Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευεργεσία

από τη Θεία Κοινωνία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη ζωή κοντά στον

Χριστό.

4Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Τό αἴτημα τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου. 5/4/1998

Να αποκτήσουμε την καλωσύνη του Χριστού. Να θέλουμε να τραβάμε

τον κόσμο κοντά στον Χριστό. Κάνοντας οποιαδήποτε θυσία από τον εαυτό

μας.

Να μας δίνει ο Θεός ταπείνωση, αγάπη, καλωσύνη. Και να μας φωτίζει

να αντιμετωπίζουμε όλους τους ανθρώπους κατά το δικό Του φρόνημα.

Αμήν.-

 

                                    ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ  

   

ΤΡΙΤΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ 10 πμ

ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ    ΄΄ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  7.30 πμ [πρωινη]

ΣΑΒΒΑΤΟ  ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ  ΟΡΘΡΟΣ-Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 7-9πμ

 

Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος

Ο Χριστός δακρύζει μπροστά στο μνήμα του φίλου Του, του Λάζαρου…από την ελάχιστη εκείνη στιγμή των δακρύων αναδύεται στην ιστορία μια μοναδική μεταλλαγή της καθιερωμένης θρησκευτικής προσέγγισης του θανάτου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο σκοπός της θρησκείας συνίστατο στο να κάνει τον άνθρωπο ικανό να συμβιβαστεί με το θάνατο, παρουσιάζοντάς τον ως απελευθέρωση από την καταπίεση του σώματος και των βασάνων…ως αφετηρία της αιώνιας ζωής.

Όμως ο Χριστός δακρύζει μπροστά στο μνημείο του φίλου Του και μ’ αυτήν την πράξη αποκαλύπτει τη δική Του πάλη με το θάνατο, την άρνησή Του να αγνοήσει το θάνατο και να συμβιβαστεί μοιρολατρικά μαζί του. Αναγνωρίζεται ως εχθρός: “Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος”.

Την πηγή της νέας αυτής προσέγγισης του θανάτου συναντούμε σε μια μικρή φράση της Αγίας Γραφής: “ο θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων”. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει στον κόσμο μία δύναμη που δεν έχει τη ρίζα της στο Θεό. Μια δύναμη που Εκείνος δεν δημιούργησε και στην οποία δεν συναινεί.

Ο Θεός δημιούργησε τη ζωή. Παντού και πάντοτε ο Ίδιος ονομάζεται Ζωή και Δωρεοδότης της ζωής. Θα μπορούσε κανείς να θέσει το θέμα ως εξής: ο θάνατος είναι η άρνηση του Θεού. Αν ο θάνατος είναι “φυσιολογική” κατάσταση, αν είναι η απώτατη αλήθεια για τη ζωή, τότε δεν υπάρχει Θεός, όλη η ιστορία για τη Δημιουργία, τη χαρά και το φως της ζωής είναι ένα ψέμα.

Συνεπώς, το πιο ουσιαστικό ερώτημα είναι το πώς και από πού προέκυψε ο θάνατος. Τί είναι αυτό που τον έκανε ισχυρότερο της ζωής;

Στο ερώτημα αυτό ο Χριστιανισμός απαντά μέσα από τα λόγια του αποστόλου Παύλου: o θάνατος εισήλθε στον κόσμο “δια της αμαρτίας”.

Ο κόσμος είναι μια αέναη αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Είναι ο τόπος της αδιάκοπης, ελεύθερης και χαρμόσυνης συνάντησης του ανθρώπου με τη μόνη αληθινή ζωή, το Θεό.

Όμως, η τραγική ειρωνεία έγκειται στο ότι ο άνθρωπος δεν θέλησε τη ζωή με το Θεό και για το Θεό. Ο άνθρωπος θέλησε τη ζωή για τον εαυτό του. Βρήκε τον προορισμό, το σκοπό και το περιεχόμενο της ζωής του στον εαυτό του. Και μ’ αυτήν την την ελεύθερη επιλογή του εαυτού του και όχι του Θεού, ο άνθρωπος χωρίς να το καταλάβει υποδουλώθηκε στον κόσμο, έγινε σκλάβος της ίδιας του της εξάρτησης από τον κόσμο…με τον τρόπο αυτό μετέχει στη θνητότητα(…)

(Απόσπασμα από το βιβλίο: “Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος” – πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν)