2025 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 6 – ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΥΙΩΝ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ (Μαρκ. 10, 32-45)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ.

(Κήρυγμα στα Πιστιανά, στις 5/4/1998)

Ένας αλλιώτικος Βασιλιάς

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο ότι ο Κύριος έλεγε στους μαθητές του:

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του

ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Δηλαδή ο Υιός του ανθρώπου θα

παραδοθεί στα χέρια των εχθρών Του, όπως έχει προφητευθεί. Όταν οι

μαθητές άκουσαν αυτά τα λόγια, άλλοι άρχισαν να δυσανασχετούν, γιατί

κόλλησαν στα έξω και δεν φρόντισαν να τα κατανοήσουν, και μερικοί άλλοι

σκέφτηκαν πονηρά.

Ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, έβαλαν τη μητέρα τους Σαλώμη, να πάει στον

Χριστό να Του ζητήσει ρουσφέτια: «Τώρα που θα πάμε στην Ιερουσαλήμ και

συ θα γίνεις βασιλιάς, διάταξε να καθίσουμε ένας στα δεξιά σου και ένας στα

αριστερά σου». Έκαναν δηλαδή τη σκέψη: «Να ευκαιρία, να λύνουμε και να

δένουμε. Να ευκαιρία, να αρπάξουμε αυτό το μεγάλο αξίωμα».

Αλλά ο Χριστός τους απάντησε: «Η δική μου βασιλεία είναι διαφορετική.

Εγώ, δεν ήρθα να υπηρετηθώ, αλλά να υπηρετήσω. Δεν ήρθα να πιώ αίμα,

αλλά ήρθα να δώσω το αίμα μου για τους άλλους. Δεν ζητάω εκδίκηση για ό,τι

μου έκαναν. Αλλά θέλω να πλυθούν με το αίμα μου οι άνθρωποι, όσο

αμαρτωλοί κι αν είναι. Για να ξαναγυρίσουν στην αυλή του Πατέρα τους. Γιατί

όλοι, μικροί και μεγάλοι, δίκαιοι και αμαρτωλοί, είναι εξίσου παιδιά του

Επουράνιου Πατέρα μας. Και ο Θεός, έστειλε τον Υιόν Του τον Μονογενή

στον κόσμο, για να καλέσει τους ανθρώπους κοντά Του. Για να απολαύσουν

την αιώνια ζωή»

«Όταν Εγώ υψωθώ από της γης», έλεγε ο Κύριος, «πάντας ελκύσω

προς εμαυτόν». Όταν θα ’ρθεί μια ημέρα και θα με καρφώσουν στον Σταυρό,

και θα κρέμομαι πάνω από την επιφάνεια της γης, τότε θα γίνω μαγνήτης και

θα αρχίσω να τραβάω τους ανθρώπους κοντά μου. Αλλά πρέπει πρώτα να

δείξω στους ανθρώπους, ότι για χάρη της αιώνιας ζωής πρέπει να είναι

πρόθυμοι να καταπατήσουν τα επίγεια».

Γι’ αυτό ο Χριστός όταν έγινε άνθρωπος, όλο και καταπατούσε τα

επίγεια. Και όσοι το βλέπουν και το καταλαβαίνουν, προσέχουν όλο και

περισσότερο πώς ζουν. Ζουν με σεμνότητα προς χάριν του Χριστού. Γιατί ο

μαγνήτης του Χριστού τους τράβηξε και κατάλαβαν την ουσία της αιώνιας

ζωής.

Από δυσωδία αμαρτίας, ευωδία Χριστού

Σήμερα είναι η μνήμη της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Αυτή σε πολύ

νεαρή ηλικία, ξέφυγε από το σωστό δρόμο και έπεσε στην πορνεία. Έζησε

στην αμαρτία, μέχρι είκοσι τεσσάρων χρονών. Όλο και χειρότερα, όλο και πιο

κάτω!

2Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Τό αἴτημα τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου. 5/4/1998

Αλλά κάποια φορά, πήγε κατά λάθος, στην εκκλησία και προσπάθησε να

μπει μέσα μαζί με τους άλλους. Στάθηκε αδύνατο. Αισθανόταν ένα χέρι, το

χέρι του Θεού, να τη πιάνει από το γιακά και να την τραβάει έξω.

Στράφηκε πίσω, και είδε απέναντί της την εικόνα της Υπεραγίας

Θεοτόκου. Και τότε είπε με δάκρυα: «Παναγία μου, αξίωσέ με να μπω κι εγώ

μέσα σ’ αυτή την αγία εκκλησία, να προσκυνήσω τον Τίμιο Σταυρό του Υιού

σου και θα διορθωθώ».

Και τότε τα πράγματα άλλαξαν εντελώς. Αντί να την τραβάνε προς τα

έξω, αισθάνθηκε ότι την πήραν άγγελοι, την έμπασαν στην εκκλησία και εκεί

προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό.

Μετά ξεκίνησε για την έρημο. Πήγε στο τόπο, που είχε ζήσει ο άγιος

Ιωάννης ο Πρόδρομος, μόνος του, προσευχόμενος και παρακαλώντας τον

Θεό να μας στείλει τον Σωτήρα τού κόσμου και να τον αξιώσει να Τον δει και

να Τον δείξει με το δάχτυλό του.

Ας αναφέρουμε με την ευκαιρία, ότι το δάχτυλο και ολόκληρο το χέρι τού

αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έδειξε τον Χριστό βρίσκεται στο Άγιον

Όρος. Μοσχοβολάει ακόμη, και θα μοσχοβολάει στους αιώνες! Γιατί; Γιατί ό,τι

δένεται με τον Χριστό, ό,τι κηρύττει τον Χριστό, ό,τι υπενθυμίζει ότι ο Χριστός

είναι Σωτήρας του κόσμου, αποκτά χάρη από το Άγιο Πνεύμα, ευλογία, αιώνια

τιμή και αιώνια δόξα!

Το θνητό σαρκίο μας, καταντά μερικές φορές «βρώμα και δυσωδία»,

γιατί αφήνουμε σε κάθε ακρούλα του να φωλιάζει κι από ένα δαιμόνιο. Αν

όμως θέλουμε, το κάνουμε να μοσχοβολά.

• Τα γόνατα μοσχοβολούν, όταν γονατίζουν εις τιμήν του Χριστού.

• Τα δάχτυλα όταν κάνουν το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

• Η γλώσσα ευωδιάζει, όταν ομολογεί και δοξάζει το όνομα του Κυρίου.

• Τα μάτια λάμπουν από χαρά και σεμνότητα, όταν βλέπουν με πίστη την

ιερά εικόνα του Χριστού μας. Και ψάχνουν να δουν στην φύση και στα έργα

Του, τη σοφία Του.

• Η καρδιά μοσχοβολά, όταν την σπρώχνεις να αγαπάει το Χριστό.

• Και όλα τα μέλη ευωδιάζουν όταν είναι υποτεταγμένα στον Χριστό και

Τον τιμούν και Τον δοξάζουν.

Να, γιατί μοσχοβολούν τα λείψανα των Αγίων. Γιατί στη ζωή τους με

αυτό το «παλιοσαρκίο», δόξασαν τον Χριστό.

Η αγία Μαρία η Αιγυπτία έζησε στην έρημο πολλά χρόνια. Η

εικοσιτετράχρονη κοπέλα έγινε πια γριούλα, που περιφερόταν μέσα στην

έρημο, χωρίς να την βλέπει κανείς.

Και ενώ ήταν σ’ αυτή την ηλικία, ο Θεός έδωσε την εξής εντολή στον

Άγιο Ζωσιμά: «Πάρε Θεία Κοινωνία και πήγαινε στην έρημο για να

κοινωνήσεις έναν επίγειο άγγελο!». Όταν ο Άγιος Ζωσιμάς την συνάντησε, την

είδε να μην περπατάει πάνω στη γη, αλλά να πετάει στον αέρα.

Δηλαδή η πρώην πόρνη, έκανε το σώμα της, που ήταν σκεύος του

διαβόλου, σκεύος του Θεού με τη μετάνοια και με την υπακοή στον Χριστό.

Και αφού κοινώνησε από τα χέρια του Αγίου Ζωσιμά, του είπε:

«Πήγαινε Ζωσιμά και να ‘ρθεις του χρόνου και θα με βρεις, όπως θέλει ο

Χριστός». Μετά από ένα χρόνο που ξαναπήγε, την βρήκε ξαπλωμένη εκεί

που την είχε πρωτοσυναντήσει. Πάνω στην άμμο είχε γράψει με το δάχτυλό

της: «Κοινώνησα και κοιμήθηκα την ίδια ημέρα». Δηλαδή μετά από ένα χρόνο

το σώμα τής Αγίας ευωδίαζε άφθαρτο. Γιατί; Γιατί είχε μοσχοβολήσει πρώτα η

ψυχή της με την αφοσίωση στον Χριστό.

3Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Τό αἴτημα τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου. 5/4/1998

Μας λέγει ο Χριστός: «Ή φροντίστε να είστε ολοκάθαροι απ’ όταν

γεννηθήκατε μέχρι το τέλος της ζωής σας –αυτό είναι το τέλειο- ή όταν

αισθανθείτε ότι μολυνθήκατε, καθαριστείτε. Γιατί, τι θα δώσεις αντάλλαγμα για

την ψυχή σου; Πόσο την πουλάς; Με τι την ξοφλάς;».

Αν ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι κάτι από τα επίγεια πιο πολύτιμο από

την ψυχή του, έχει μέσα του σκοτάδι φοβερό. Κάνει μεγάλο λάθος! Γιατί η

ψυχή είναι πολυτιμότερη από όλα.

Το φρόνημα του Χριστού

Κάποτε ένας νεαρός με άσωτη ζωή μετανόησε και ζήτησε να τον

δεχθούν σε ένα μοναστήρι. Ο ηγούμενος ξέροντας τη ζωή του, δίσταζε να τον

δεχθεί. Ο νεαρός έπεσε στα πόδια του και του έλεγε: «Κράτα με και θα

διορθωθώ!». Ο ηγούμενος κάλεσε σε σύναξη όλους τους καλογήρους, άγιοι

άνθρωποι ήταν, και τους λέει: «Κοιτάξτε, υπόσχεται ότι θα διορθωθεί. Να τον

κρατήσουμε;». Δίσταζαν οι Πατέρες. Τους λέει ο νεαρός: «Κρατήστε με κοντά

σας. Άμα δε με κρατήσετε πού θα ξαναγυρίσω; Λυπηθείτε με». Συγκινήθηκαν

και συμφώνησαν να τον δεχθούν. Μόνο ένας διαφωνούσε και έλεγε:

-Αρκετά σκάνδαλα έχουμε. Μπελάδες θα φορτωθούμε. Να φύγει και να

πάει όπου θέλει.

-Βρε, του λέει ο ηγούμενος, το παιδί κινδυνεύει να πέσει στην αμαρτία

φεύγοντας από εδώ και να χαθεί. Δεν συγκινείσαι;

-Ε, ας πάει κι ένας, προκειμένου να ’χουμε ρεζιλίκια και σκάνδαλα!

Του λέει ο ηγούμενος:

-Τι να σου κάνω; Αν είχε χυθεί γι’ αυτόν τον άνθρωπο μια σταγόνα δικό

σου αίμα, δε θα μιλούσες έτσι. Τώρα που έχυσε το αίμα Του ο Χριστός γι’

αυτόν, δεν σε συγκινεί;

Ο πατέρας που πόνεσε για να ταΐσει το παιδί και να το μεγαλώσει, και να

τον σφάζεις ακόμη, κατάκριση δεν θέλει να πει ποτέ για το παιδί του. Έστω

και αν αλήτεψε και χάλασε. «Το παιδί μου είναι καλό», λέει, «θα διορθωθεί.

Έχει καλά αισθήματα». Έτσι λέει ο πατέρας, γιατί έσταξε αίμα αν όχι το σώμα

του, η καρδιά του όμως οπωσδήποτε για το παιδί του.

Αυτή είναι η ευγένεια του ανθρώπου. Να έχει αγάπη, στοργή,

κατανόηση. Να συγχωρεί. Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός, όταν ήρθε και

σταυρώθηκε για μας! Και όταν λέμε για μας, δεν εννοούμε μόνο τους αγίους

αλλά εννοούμε και τον ληστή και τον τελώνη και την Αγία Μαρία την Αιγυπτία.

Και κάθε άλλον άνθρωπο αμαρτωλό, λιγότερο ή και περισσότερο από αυτούς.

Όταν κρατάμε το κερί της Αναστάσεως, να θυμόμαστε ότι το φως τού

Χριστού πρέπει να φωτίζει την καρδιά μας. Ξέρουμε ότι το κερί όσο

περισσότερο καίει, τόσο περισσότερο λιώνει. Αλλά λιώνοντας προσφέρει! Τι

προσφέρει; Προσφέρει φως στους άλλους, υπηρεσία, και μάλιστα υπηρεσία

μεγάλη! Γιατί το μόνο που μας λείπει περισσότερο από όλα, είναι το φως της

ψυχής.

Έτσι και εμείς πρέπει να ζούμε την Ανάσταση. Να θέλουμε να είμαστε

παράδειγμα φωτεινό για τους άλλους ανθρώπους. Να τους δείχνουμε, σαν

τον Άγιο Ιωάννη το Πρόδρομο, τον Χριστό και να τους λέμε: Να «ο Αμνός του

Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευεργεσία

από τη Θεία Κοινωνία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη ζωή κοντά στον

Χριστό.

4Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Τό αἴτημα τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου. 5/4/1998

Να αποκτήσουμε την καλωσύνη του Χριστού. Να θέλουμε να τραβάμε

τον κόσμο κοντά στον Χριστό. Κάνοντας οποιαδήποτε θυσία από τον εαυτό

μας.

Να μας δίνει ο Θεός ταπείνωση, αγάπη, καλωσύνη. Και να μας φωτίζει

να αντιμετωπίζουμε όλους τους ανθρώπους κατά το δικό Του φρόνημα.

Αμήν.-

 

                                    ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ  

   

ΤΡΙΤΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ 10 πμ

ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ    ΄΄ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  7.30 πμ [πρωινη]

ΣΑΒΒΑΤΟ  ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ  ΟΡΘΡΟΣ-Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 7-9πμ

 

Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος

Ο Χριστός δακρύζει μπροστά στο μνήμα του φίλου Του, του Λάζαρου…από την ελάχιστη εκείνη στιγμή των δακρύων αναδύεται στην ιστορία μια μοναδική μεταλλαγή της καθιερωμένης θρησκευτικής προσέγγισης του θανάτου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο σκοπός της θρησκείας συνίστατο στο να κάνει τον άνθρωπο ικανό να συμβιβαστεί με το θάνατο, παρουσιάζοντάς τον ως απελευθέρωση από την καταπίεση του σώματος και των βασάνων…ως αφετηρία της αιώνιας ζωής.

Όμως ο Χριστός δακρύζει μπροστά στο μνημείο του φίλου Του και μ’ αυτήν την πράξη αποκαλύπτει τη δική Του πάλη με το θάνατο, την άρνησή Του να αγνοήσει το θάνατο και να συμβιβαστεί μοιρολατρικά μαζί του. Αναγνωρίζεται ως εχθρός: “Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος”.

Την πηγή της νέας αυτής προσέγγισης του θανάτου συναντούμε σε μια μικρή φράση της Αγίας Γραφής: “ο θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων”. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει στον κόσμο μία δύναμη που δεν έχει τη ρίζα της στο Θεό. Μια δύναμη που Εκείνος δεν δημιούργησε και στην οποία δεν συναινεί.

Ο Θεός δημιούργησε τη ζωή. Παντού και πάντοτε ο Ίδιος ονομάζεται Ζωή και Δωρεοδότης της ζωής. Θα μπορούσε κανείς να θέσει το θέμα ως εξής: ο θάνατος είναι η άρνηση του Θεού. Αν ο θάνατος είναι “φυσιολογική” κατάσταση, αν είναι η απώτατη αλήθεια για τη ζωή, τότε δεν υπάρχει Θεός, όλη η ιστορία για τη Δημιουργία, τη χαρά και το φως της ζωής είναι ένα ψέμα.

Συνεπώς, το πιο ουσιαστικό ερώτημα είναι το πώς και από πού προέκυψε ο θάνατος. Τί είναι αυτό που τον έκανε ισχυρότερο της ζωής;

Στο ερώτημα αυτό ο Χριστιανισμός απαντά μέσα από τα λόγια του αποστόλου Παύλου: o θάνατος εισήλθε στον κόσμο “δια της αμαρτίας”.

Ο κόσμος είναι μια αέναη αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Είναι ο τόπος της αδιάκοπης, ελεύθερης και χαρμόσυνης συνάντησης του ανθρώπου με τη μόνη αληθινή ζωή, το Θεό.

Όμως, η τραγική ειρωνεία έγκειται στο ότι ο άνθρωπος δεν θέλησε τη ζωή με το Θεό και για το Θεό. Ο άνθρωπος θέλησε τη ζωή για τον εαυτό του. Βρήκε τον προορισμό, το σκοπό και το περιεχόμενο της ζωής του στον εαυτό του. Και μ’ αυτήν την την ελεύθερη επιλογή του εαυτού του και όχι του Θεού, ο άνθρωπος χωρίς να το καταλάβει υποδουλώθηκε στον κόσμο, έγινε σκλάβος της ίδιας του της εξάρτησης από τον κόσμο…με τον τρόπο αυτό μετέχει στη θνητότητα(…)

(Απόσπασμα από το βιβλίο: “Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος” – πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν)

    Ε   ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  

   

ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ   ΄΄ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΥ Μ. ΚΑΝΟΝΟΣ 7 μμ 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΄΄ ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ 7.30 μμ

    Δ   ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  

   ΤΡΙΤΗ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ ΟΡΘΡΟΣ -Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ- ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ 7.00-10.00πμ

ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ    ΄΄ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  7.30-9.00 ΠΡΩΙΝΗ 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ ΄΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ  6 ΄΄30 μμ

 

                                Γ    ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  

   

ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΜΑΡΤΙΟΥ    ΄΄ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  6 μμ 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΄΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ  6 ΄΄30 μμ

 

                                Β     ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  

   

ΤΕΤΑΡΤΗ 12 ΜΑΡΤΙΟΥ    ΄΄ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  6 μμ 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ ΄΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ  6 ΄΄30 μμ

 

                                Α     ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  

   

ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΜΑΡΤΙΟΥ    ΄΄ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  7΄΄30  ΠΡΩΙΝΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ ΄΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ  6 ΄΄30 μμ

ΣΑΒΒΑΤΟ  8 ΜΑΡΤΙΟΥ  Θ .ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 7-9 πμ

 

Μεγάλη Σαρακοστή: Πορεία προς το Πάσχα

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει πού πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η Εορτή Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη». Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε με την προσπάθεια να καταλάβουμε αυτή τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη Σαρακοστή και το Πάσχα, γιατί αυτή αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική πίστη και ζωή μας.
Άραγε είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε; Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή τη νύχτα «τη σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο», που γεύτηκε εκείνη τη μοναδική χαρά, το ξέρει αυτό.
Αλλά τι είναι αυτή η χαρά; Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία: «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»; Με ποια έννοια «εορτάζομεν» - καθώς ισχυριζόμαστε ότι το κάνουμε – «θανάτου την νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...»;
Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι: η νέα ζωή η οποία πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια «ανέτειλεν εκ του τάφου», προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό. Μάς δόθηκε τη μέρα που βαπτιστήκαμε, τη μέρα δηλαδή που όπως λέει ο Απ. Παύλος: «...συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4).[...]

Μήπως όμως δε χάνουμε πολύ συχνά και δεν προδίνουμε αυτή τη «νέα ζωή» που λάβαμε σαν δώρο, και στην πραγματικότητα ζούμε σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός και σαν να μην έχει νόημα για μάς αυτό το μοναδικό γεγονός; Και όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας, και ζούμε σταθερά με «πίστη, ελπίδα και αγάπη» στο επίπεδο εκείνο που μάς ανέβασε ο Χριστός όταν είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού». Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε. Μέσα σ’ αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία η ζωή μας γίνεται ξανά «παλαιά», ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία, γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι για ένα χωρίς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις «απολαύσεις της ζωής» μάς έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος. Μπορεί κατά καιρούς να παραδεχόμαστε τις ποικίλες «αμαρτίες» μας και να τις εξομολογούμαστε, όμως εξακολουθούμε να μην αναφέρουμε τη ζωή μας σ’ εκείνη τη νέα ζωή που ο Χριστός αποκάλυψε και μάς έδωσε. Πραγματικά ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος. Αυτή είναι η μόνη πραγματική αμαρτία, η αμαρτία όλων των αμαρτιών, η απύθμενη θλίψη και τραγωδία όλων των κατ’ όνομα χριστιανών.
Αν το αναγνωρίζουμε αυτό, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι το Πάσχα και γιατί χρειάζεται και προϋποθέτει τη Μεγάλη Σαρακοστή. Γιατί τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι η λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας και όλος ο κύκλος των Ακολουθιών της υπάρχουν, πρώτα απ’ όλα, για να μάς βοηθήσουν να ξαναβρούμε το όραμα και την γεύση αυτής της νέας ζωής, που τόσο εύκολα χάνουμε και προδίνουμε, και ύστερα να μπορέσουμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην Εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε και να επιθυμούμε κάτι που δεν το ξέρουμε; Πώς μπορούμε να βάλουμε πάνω από καθετί άλλο στη ζωή μας κάτι που ποτέ δεν έχουμε δει και δεν έχουμε χαρεί; Με άλλα λόγια: πώς μπορούμε, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουμε μια Βασιλεία για την οποία δεν έχουμε ιδέα; Η λατρεία της Εκκλησίας ήταν από την αρχή και είναι ακόμα και τώρα η είσοδος και η επικοινωνία μας με τη νέα ζωή της Βασιλείας. Και στο κέντρο της λειτουργικής ζωής, σαν καρδιά της και μεσουράνημά της – σαν ήλιος που οι ακτίνες του διαπερνούν καθετί - είναι το Πάσχα. Το Πάσχα είναι η πόρτα, ανοιχτή κάθε χρόνο, που οδηγεί στην υπέρλαμπρη Βασιλεία του Χριστού, είναι η πρόγευση της αιώνιας χαράς που μάς περιμένει, είναι η δόξα της νίκης η οποία από τώρα, αν και αόρατη, πλημμυρίζει όλη την κτίση: «νικήθηκε ο θάνατος».
Ολόκληρη η λατρεία της Εκκλησίας είναι οργανωμένη γύρω από το Πάσχα, γι’ αυτό και ο λειτουργικός χρόνος, δηλαδή η διαδοχή των εποχών και των εορτών, γίνεται ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα στο Πάσχα, που είναι το Τέλος και που ταυτόχρονα είναι η Αρχή. Είναι το τέλος όλων αυτών που αποτελούν τα «παλαιά» και η αρχή της «νέας ζωής», μια συνεχής «διάβαση» από τον «κόσμο τούτο» στην Βασιλεία που έχει αποκαλυφτεί «εν Χριστώ».
Παρ’ όλα αυτά η «παλαιά» ζωή, η ζωή της αμαρτίας και της μικρότητας, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί και ν’ αλλάξει. Το Ευαγγέλιο περιμένει και ζητάει από τον άνθρωπο να κάνει μια προσπάθεια η οποία, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα ο άνθρωπος, είναι ουσιαστικά απραγματοποίητη. Αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Το όραμα, ο στόχος, ο τρόπος της νέας ζωής είναι για μάς μια πρόκληση που βρίσκεται τόσο πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας.
Γι’ αυτό, ακόμα και οι Απόστολοι, όταν άκουσαν τη διδασκαλία του Κυρίου Τον ρώτησαν απελπισμένα: «τις άρα δύναται σωθήναι;» (Ματθ. 19,26). Στ’ αλήθεια δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ απαρνηθείς ένα ασήμαντο ιδανικό ζωής καμωμένο με τις καθημερινές φροντίδες, με την αναζήτηση των υλικών αγαθών, με την ασφάλεια και την απόλαυση και να δεχτείς ένα άλλο ιδανικό ζωής το οποίο βέβαια δεν στερείται καθόλου τελειότητας στο σκοπό του: «Γίνεσθε τέλειοι ως ο Πατήρ ημών εν ουρανοίς τέλειος εστίν». Αυτός ο κόσμος με όλα του τα «μέσα» μάς λέει: να είσαι χαρούμενος, μην ανησυχείς, ακολούθα τον «ευρύ» δρόμο. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει: διάλεξε το στενό δρόμο, αγωνίσου και υπόφερε, γιατί αυτός είναι ο δρόμος για τη μόνη (genuine) αληθινή ευτυχία. Και αν η Εκκλησία δεν βοηθήσει πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη φοβερή εκλογή; Πώς μπορούμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην υπέροχη υπόσχεση που μας δίνεται κάθε χρόνο το Πάσχα; Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που εμφανίζεται η Μεγάλη Σαρακοστή. Αυτή είναι η «χείρα βοηθείας» που απλώνει σε μάς η Εκκλησία. Είναι το σχολείο της μετάνοιας που θα μάς δώσει δύναμη να δεχτούμε το Πάσχα όχι σαν μια απλή ευκαιρία να φάμε, να πιούμε, ν’ αναπαυτούμε, αλλά, βασικά, σαν το τέλος των «παλαιών» που είναι μέσα μας και σαν είσοδό μας στο «νέο».
Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι «Κατηχούμενοι», δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνο τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας. Αλλά ακόμα και τώρα που η Εκκλησία δεν βαφτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαφτισμένοι, εκείνο που συνεχώς χάνουμε και προδίνουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο Βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μάς είναι η επιστροφή, που κάθε χρόνο κάνουμε στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτή την επιστροφή –η αργή αλλά επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας «διάβαση», το «Πάσχα» μας στη νέα εν Χριστώ ζωή. Το ότι, καθώς θα δούμε, οι Ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται «αρχαιολογικά» απομεινάρια, αλλά είναι κάτι ζωντανό και ουσιαστικό για μας. Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μια ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον «δια βαπτίσματος» μας θάνατο και την ανάσταση.
Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα. Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε –μακριά, πολύ μακριά- τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, Φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη». Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στο ορίζοντα. «Μη καταισχύνης ημάς από της προσδοκίας ημών, Φιλάνθρωπε.»
 
Από το βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή», του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, εκδ. Ακρίτας

 

Βίος Οσίας Ξένης

Search for:

Βίος Οσίας Ξένης

Η Οσία Ξένη και οι δύο θεραπαινίδες της

Ημερομηνία εορτής: 24 Ιανουαρίου

Τύπος εορτής: Σταθερή


Ιερά Λείψανα:

Η Κάρα της Αγίας βρίσκεται στο Ναό Τιμίου Προδρόμου Καβάλας. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στον ομώνυμο Ιερό Ναό της Θεσσαλονίκης (στον Νέο Ναό επί της οδού Γρηγορίου Μαρασλή 74Α και στον Παλαιό Ναό επί της οδού Αλεξάνδρου Παπαναστασίου 127 στην περιοχή Χαριλάου), στις Μονές Αγάθωνος Φθιώτιδος, Μεταμορφώσεως Σωτήρος Νικητών Χρυσουπόλεως Καβάλας, Λειμώνος Λέσβου και Νταού Πεντέλης και στον ομώνυμο Ναό Νικαίας Πειραιώς.

Εις την Ξένην.
Ἀποξενοῦται τοῦδε τοῦ βίου Ξένη,
Οὗ ζώσα καὶ πρίν, ὡς ἀληθῶς ἦν ξένη.

Εις τας δύω θεραπαινίδας.
Θνῄσκουσιν ἄμφω τῆς Ξένης αἱ δουλίδες,
Οὐ τῶν ἐκείνης ἀρετῶν οὖσαι ξέναι.
Εἰκάδι οὐρανοῦ εἰς ξενίην Ξένη ἦλθε Τετάρτη.


Βίος

Η Οσία Ξένη έζησε τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Ονομαζόταν στην αρχή Ευσεβία και καταγόταν από τη Ρώμη. Αρνούμενη την πίεση των γονέων της να νυμφευθεί άνδρα της επιλογής τους, αναχώρησε κρυφά για την Αλεξάνδρεια, όπου μετονομάσθηκε Ξένη για να χαθούν τα ίχνη της. Στη συνέχεια μετέβη στο νησί της Κω και λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε στα Μύλασα της Καρίας. Εκεί μαζί με δύο θεραπαινίδες της που την είχαν ακολουθήσει έκτισε Ναό στο όνομα του αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου και γύρω από αυτόν ησυχαστικά κελλιά. Πολύ γρήγορα η φήμη της και η ενάρετη και ασκητική ζωή που διήγε έφεραν κοντά της νέες κοπέλες που ποθούσαν τον βίο της άσκησης και της προσευχής. Το μοναστήρι που συστήθηκε έγινε περίφημο πνευματικό κέντρο, όπου καθημερινά συνέρρεαν πολλές πονεμένες γυναίκες για να λάβουν τις συμβουλές και να ζητήσουν τις προσευχές της. Η αγιοσύνη της αναγνωρίσθηκε και κατά τη διάρκεια του ενταφιασμού του σεπτού της σκηνώματος, όταν εμφανίσθηκε στον ουρανό σταυρός σχηματισμένος από αστέρια.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ, διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Ξένη τό πνεῦμά σου.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ξένην ἤνυσας, ζωὴν ἐν κόσμῳ, ξένην ἔσχηκας, προσηγορίαν, ὑπεμφαίνουσαν τὴ κλήσει τὸν τρόπον σου, σὺ γὰρ νυμφίον λιποῦσα τὸν πρόσκαιρον, τῷ ἀθανάτῳ ὁσίως νενύμφευσαι. Ξένη ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.


Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τό σόν ξενότροπον Ξένη μνημόσυνον, ἐπιτελοῦντες οἱ πόθῳ τιμῶντές σε, ὑμνοῦμεν Χριστόν τόν ἐν ἅπασι, σοί παρέχοντα ἰσχύν τῶν ἰάσεων· ὅν πάντοτε δυσώπει, ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἵλεων Ξένη, τὸν ξενοτρόπως ἐκ Παρθένου τεχθέντα, ἐκδυσώπει Χριστὸν ἡμῖν γενέσθαι Ἀοίδιμε, τοῖς κατὰ χρέος σοι προσφοιτῶσιν ἐκ ψυχῆς καὶ καρδίας καθαρωτάτης, καὶ εὐσεβῶς τὴν σὴν μνήμην ὑμνῆσαι σπουδάζουσιν, ἣν πᾶσαι τῶν οὐρανῶν αἱ Δυνάμεις ἀξίως ἐτίμησαν, ὡς φωτοφόρον καὶ ἄμωμον καὶ ἁγίαν πανήγυριν, Ἔνδοξε, πρεσβεύουσα ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.