2025, ΙΟΥΝΙΟΥ 29

ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Κήρυγμα στη Νικόπολη στις 29/6/1982

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, του οποίου σήμερα εορτάζουμε την μνήμη

του, δεν εξεκίνησε από την αρχή της ζωής του να αγαπάει τον Κύριο ημών

Ιησού Χριστό. Όχι μόνο δεν Τον αγαπούσε, αλλά Τον μισούσε στην αρχή. Του

είχε περάσει η εξής ιδέα: Ο Χριστός είναι ένας άνθρωπος, έκανε πολύ μεγάλα

πράγματα όσο ζούσε, άλλα καλά, άλλα κατεργαρίστικα, άλλα τα

παραφούσκωσαν, άλλα τα παραποίησαν, και τελικά, αφού σταυρώθηκε,

πέθανε και ετάφη, παρουσιάζονται μερικοί οπαδοί Του με ζεστά μυαλά, οι

οποίοι κηρύττουν πανταχού το όνομά Του. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

Ζημία για τον λαό μας, ζημία για το Ισραήλ.

Και έτσι ο Απόστολος Παύλος, αγαπώντας τον λαό του, άρχισε να

στρέφεται εναντίον της διδασκαλίας και των μαθητών τού Κυρίου ημών Ιησού

Χριστού. Και μάλιστα, με τέτοια ορμή και με τέτοιο πάθος, ώστε ήθελε, ει

δυνατόν, να μην αφήσει πίσω του ούτε ένα χριστιανό. Να γίνει αφορμή, ο

ίδιος, με τις ενέργειές του, να σβήσει το όνομα του Χριστού πάνω στον κόσμο.

Θυμάστε, όταν οι Εβραίοι εκτελούσαν τον Άγιο Πρωτομάρτυρα Στέφανο,

ο Παύλος καθόταν εκεί με καμάρι, και φύλαγε τα ρούχα εκείνων που τον

λιθοβολούσαν. Με άλλα λόγια, αυτός ήταν που τους έλεγε: «Άντε, μπρος,

λιθοβολείστε τον»!

Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα στη ζωή, ότι κάθε άνθρωπος που

φανατίζεται, μέρα με την ημέρα γίνεται στον φανατισμό του αυτόν

τρισχειρότερος. Και ο Απόστολος Παύλος, έτσι φανατιζόταν μέρα με την

ημέρα. Και μια μέρα, πήγε στους άρχοντες των Ιουδαίων και τους

παρακάλεσε να του δώσουν εντολή, να πάει να εξολοθρεύσει τους

χριστιανούς στην Αντιόχεια.

Αλλά, πόσο μεγάλη είναι η χάρη, η δύναμη και η φιλανθρωπία του

Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Ενώ ο απόστολος Παύλος πήγαινε γεμάτος

απειλητικά αισθήματα εναντίον των χριστιανών, έξω από την Αντιόχεια

κατέβηκε να τον συναντήσει ο Χριστός. Και στάθηκε μπροστά του.

Ο Χριστός είναι Φως, τέτοιο φως, που τα μάτια των ανθρώπων δεν το

αντέχουν και δεν μπορούν να το βαστάξουν. Έτσι δεν μπόρεσαν να το

βαστάξουν το φως του Χριστού στη Μεταμόρφωση οι άγιοι και ένδοξοι

Απόστολοι, Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και έπεσαν χάμω, παρότι ήταν

άγιοι και φωτισμένοι και Τον αγαπούσαν. Έτσι, λοιπόν, όταν στάθηκε ο

Χριστός μπροστά στον Παύλο και τον περιάστραψε το φως του Χριστού, ο

Παύλος έπεσε χάμω και έμεινε τυφλός. Και άκουσε τη φωνή του Κυρίου που

του έλεγε:

«Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;» Τι νομίζεις πως κάνεις; Τι νομίζεις πως

θα καταφέρεις; Μόνο κακό του κεφαλιού σου θα κάνεις. Επάνω σου θα

γυρίσει. Τον εαυτό σου καταστρέφεις. Γιατί Εγώ, του λέει ο Χριστός, είμαι ένα

καρφί. Και το καρφί άμα πας να το κλωτσήσεις, κακό στο πόδι σου κάνεις.

«Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».

2Ἁγ. ἀποστόλου Παύλου. 29/6/1982

Και ο Απόστολος Παύλος ρώτησε: «Κύριε ποιος είσαι;» Του απάντησε ο

Χριστός: «Εγώ είμαι ο Χριστός, που εσύ καταδιώκεις».

Ο Παύλος, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευε πως ο Χριστός ήταν ένας

άνθρωπος ικανός, που τα κατάφερε και έκανε μερικά πράγματα, δοξάσθηκε,

τιμήθηκε και αγαπήθηκε. Αλλά τελικά δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος τώρα

πεθαμένος.

Και αυτή την στιγμή βλέπει μπροστά Του ότι ο Χριστός δεν είναι

πεθαμένος αλλά είναι Παντοδύναμος! Είναι κυρίαρχος αλλά και διδάσκει,

συνετίζει, προβληματίζει, αγαπάει. Και γι’ αυτό του είπε: «Πρόσεξε Παύλε!

Κακό του εαυτού σου θα κάμεις. Θα καταστραφείς!»

Τι του συνέβη εκείνη τη στιγμή του Παύλου;

Εκείνη την στιγμή ο Παύλος κατάλαβε ότι όσα ενόμιζε για τον Χριστό

προηγουμένως, ήταν όλα ψέματα. Κατάλαβε ότι είχε σχηματίσει για τον

Χριστό μια εικόνα, εντελώς ψεύτικη. Και πάνω σ’ αυτή την ψεύτικη εικόνα,

είχε θεμελιώσει τη ζωή του, η οποία είχε γεμίσει από μίσος και πάθος εναντίον

του Χριστού, και από μια κακώς εννοούμενη αγάπη για τον λαό του, τον

Ισραήλ. Κατάλαβε εκείνη την στιγμή ότι, όλα ανεξαιρέτως και τα αισθήματά

του, και οι ιδέες του, και οι τοποθετήσεις του, τα πάντα ήταν ψέμα, πλάνη,

απάτη.

Και τότε ο Απόστολος Παύλος φέρθηκε σαν λογικός άνθρωπος. Λογικός

είναι εκείνος, που βλέπει την πραγματικότητα, αγαπάει την πραγματικότητα

και προσαρμόζει τον εαυτό του στην πραγματικότητα.

Αντίθετα παράλογος είναι εκείνος, που δεν θέλει να δει την

πραγματικότητα. Εκείνος που βλέπει την πραγματικότητα και κάνει το εντελώς

αντίθετο. Ο Απόστολος Παύλος, ούτε παράλογος ήταν ούτε τρελός. Ήταν

απλώς πλανεμένος. Βρέθηκε στο ψέμα από πλάνη. Και όταν βρήκε στην

αλήθεια, την αγάπησε και υποτάχθηκε με όλη του την ψυχή στην αλήθεια.

Εσύ, αδελφέ χριστιανέ, που ευεργετήθηκες από τον Θεό να γνωρίσεις

την αγάπη και τη δόξα του Χριστού από μικρή ηλικία, τι κάνεις για να

ανταποκριθείς στη δόξα του Χριστού; Τι κάνεις για να προσαρμόσεις τον

εαυτό σου στην πραγματικότητα, που λέγεται Βασιλεία του Θεού; Ο

Απόστολος Παύλος κατάλαβε τη δόξα του Θεού και το μεγαλείο του Χριστού,

από την ένδοξη φανέρωσή Του. Από ένα θαύμα!

Ψάχνεις εσύ να δεις τα θαύματα του Χριστού και των Αγίων; Μελετάς το

Άγιο Ευαγγέλιο και τους βίους των Αγίων; Άμα δεν ιδείς την δόξα και τη

δύναμη του Χριστού και των Αγίων, άμα δεν μάθεις την πραγματικότητα της

δύναμης και της ενέργειας του Θεού μέσα στον κόσμο, πώς είναι δυνατόν να

γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν να καταλάβεις ότι,

πάνω από όλα είναι ο Χριστός, η δύναμή Του, και η αγαθότητά Του; Πώς είναι

δυνατόν να προσαρμόσεις και να υποτάξεις τη ζωή σου ολόκληρη στον

Χριστό και στο θέλημά Του;

Να, γιατί οι άγιοι πατέρες λένε ότι πρώτο στοιχείο της πνευματικής ζωής

είναι η μελέτη της δόξας του Θεού. Η μελέτη του Ευαγγελίου, των

θρησκευτικών βιβλίων και των βίων των Αγίων.

Δεύτερο ποιο είναι;

Το δεύτερο είναι να έχει ο άνθρωπος μεγάλη καρδιά. Πώς γίνεται αυτή η

καρδιά, μεγάλη;

Θα σας κάνω μια μικρή κλίμακα; Οι άγιοι πατέρες την έχουν κάνει. Ο

άνθρωπος, λένε, βρίσκεται στην κορυφή του μεγαλείου της καρδιάς, έχει την

3Ἁγ. ἀποστόλου Παύλου. 29/6/1982

μεγαλύτερη και την ωραιότερη καρδιά, όταν αγαπάει τον Θεό, και τότε

αγαπάει και όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.

Όταν κρυώσει η αγάπη του προς τον Θεό, ο άνθρωπος στρέφεται πια

μόνο γύρω από το σαρκίο του. Δίνει προτεραιότητα στο πώς θα ντυθεί, θα

φάει, θα πιεί και θα γλεντήσει. Και όταν πέσει παρακάτω, τότε ο άνθρωπος

γίνεται ένα γουρούνι, που δεν αγαπάει κανένα, και κοιτάζει μόνο τα πάθη του

και τις εξαρτήσεις του.

Σ’ αυτό το κατρακύλισμα προς τα κάτω, όποιος αφεθεί, όλο πάει και στα

χειρότερα. Κάτι χειρότερο από τη γουρουνοποίηση είναι η δαιμονοποίηση!

Τότε ο άνθρωπος μισεί τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους και θέλει να τους

κάνει το κακό.

Ο Απόστολος Παύλος, αφού γνώρισε τον Χριστό και υποτάχθηκε στην

αλήθεια του Χριστού, αγάπησε τον Χριστό και τους ανθρώπους τού Χριστού

με όλη του την καρδιά. Και άνθρωποι του Χριστού είναι όλοι, και οι πιστοί και

οι άπιστοι, γιατί είναι πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μισεί κανέναν. Τους αγαπάει

όλους, σταυρώθηκε για όλους και τους θέλει όλους να σωθούν.

Γι’ αυτό ακριβώς όποιος αγαπάει τον Χριστό, αγαπάει και εκείνους που

τον βρίζουν και τον μισούν. Γι’ αυτό διαβάζουμε στα βιβλία των Αγίων ότι,

πολλοί Άγιοι, λίγο πριν από το μαρτύριό τους, ευγνωμονούσαν και τους

δημίους τους. Τέτοια μεγάλη καρδιά είχαν οι Άγιοι!

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, τι καρδιά είχε;

Ο Απόστολος Παύλος προσευχόταν στον Θεό και Τον παρακαλούσε:

«Θεέ μου! Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το φως και την

Αλήθεια και κινδυνεύουν να χωριστούν από την αγάπη Σου και να πάνε στην

κόλαση. Σε παρακαλώ, κάνε μου το χατίρι, εμένα να στείλεις στην κόλαση, και

όλους τους άλλους στον παράδεισο».

Αυτό σημαίνει ότι ο Απόστολος Παύλος έκανε τον πόνο τού κάθε

ανθρώπου, πόνο δικό του, σε όλο του το βάθος και σε όλη του την έκταση.

Και επειδή σκεφτόταν και υπολόγιζε τον πόνο που θα έχουν στην αιωνία

κόλαση, παρακαλούσε τον Κύριο και έλεγε: «Να γίνω εγώ ανάθεμα υπέρ των

αδελφών μου. Να πάω εγώ στην κόλαση, να σωθούνε οι άλλοι».

Τι μεγάλη αγάπη που είναι αυτή! Αυτή είναι η αγάπη, που θέλει να

έχουμε μέσα μας ο Χριστός. Είπε: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε

αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». Αυτή είναι η εντολή μου. Να έχετε

τόση αγάπη προς τους άλλους, όση έδειξα εγώ σε σας.

Όσο οι άνθρωποι καλλιεργούν στον εαυτό τους την αγάπη προς τον Θεό

και προς τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν. Τόσο

περισσότερο γίνονται άνθρωποι του Θεού.

Για να γίνει ο άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού, πρέπει να έχει επίγνωση

Θεού και αγάπη. Αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν να αποκτήσει ο άνθρωπος

αγάπη και να προοδεύει στην αγάπη, όσο σκέφτεται συμφεροντολογικά,

σαρκολατρικά, με ιδιοτέλεια.

Ο Χριστός μάς είπε: «Η αγάπη είναι καρπός της ταπείνωσης, της

εγκράτειας και της θυσίας». Θέλεις να γίνεις άνθρωπος του Θεού; Πρέπει να

αγωνιστείς να έχεις ταπείνωση, εγκράτεια, θυσία.

Όποιος καλλιεργεί αυτές τις μεγάλες αρετές, όποιος ακολουθεί την οδό

των αγίων πατέρων, των αγίων διδασκάλων της εκκλησίας μας, αυτός θα

προοδεύσει. Αυτός θα αξιωθεί να γίνει μιμητής του Αγίου Αποστόλου Παύλου

και όλων των Αγίων.

4Ἁγ. ἀποστόλου Παύλου. 29/6/1982

Είθε, αδελφοί μου, με τις άγιες προσευχές και πρεσβείες του Αγίου

Αποστόλου Παύλου, να αξιωθούμε να κατανοήσουμε σε όλο της το βάθος την

αλήθεια, που μας λέγει ότι, τον Χριστό Τον γνωρίζουμε, όσο περισσότερο

αποκτάμε μέσα μας αγάπη, ταπείνωση, και θυσία.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας αξιώσει και εμείς να προκόψουμε

στην πνευματική μας ζωή και να σωθούμε. Αμήν.-

 2025 ΙΟΥΝΙΟΥ 22 - ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ (Ματθ. 4, 18-23)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στη Φιλιππιάδα, στις 20/6/1993)

Ποιος έχασε κοντά στο Χριστό;

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο μια απλή διήγηση, η οποία έχει μεγάλο

νόημα. Ο Χριστός κάλεσε τους πρώτους μαθητές του. Ποιος τους φώναξε;

Απάντηση: «Ο Θεός των Πατέρων ημών». Εκείνος που δημιούργησε τον

κόσμο. Ο Σωτήρας του κόσμου. Ο Κύριος και Παντοκράτορας. Φαινόταν

βέβαια απλός άνθρωπος. Είχε το δικαίωμα ο καθένας να Τον πει ό,τι θέλει.

Αλλά ήταν ο Θεός της δόξης!

Τους είπε: «Ελάτε κοντά μου». Και πήγαν. Για να Τον ακολουθήσουν,

άφησαν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Ο απόστολος Πέτρος άφησε και

τη γυναίκα του. Άφησαν την περιουσία τους. Και εκείνη τη μικρή διασκέδαση

που μπορούσε να έχει ο καθένας τους. Όλα τα αγαθά τους άφησαν! Και

πήγαν κοντά στο Χριστό.

Ερώτημα: Έχασαν; Κατά την άποψη του κόσμου τα έχασαν όλα.

Όμως στην πραγματικότητα έχασαν; Όχι. Κέρδισαν την αιώνιο ζωή.

Κέρδισαν κάτι που δε μπορεί να το φαντασθεί νους ανθρώπου.

Κάποια φορά που μίλησε ο Χριστός στους μαθητές Του για τα αγαθά

της Βασιλείας Του, ο απόστολος Πέτρος του είπε:

-Κύριε, εμείς, για τη Βασιλεία Σου και για Σένα τα αφήσαμε όλα. Τι θα

κερδίσουμε; Τι ωφέλεια θα έχουμε;

Του απάντησε ο Χριστός:

-Όποιος άφησε πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφές ή τέκνα ή

αγρούς ή σπίτια ή οτιδήποτε άλλο για μένα και για τη Βασιλεία μου

«εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει».

Εσείς, λέει, ειδικά οι δώδεκα, που τα αφήσατε όλα, τότε που κανείς δεν

το ήξερε και δεν ήθελε να το καταλάβει ότι εγώ είμαι ο Σωτήρας τού κόσμου,

και με ακολουθήσατε και γίνατε οι πρώτοι κήρυκες του Ευαγγελίου, όταν θα

έρθει η παλιγγενεσία, όταν θα γίνει η ανάσταση των νεκρών, θα καθίσετε σε

δώδεκα θρόνους και θα κρίνετε τον κόσμο όλο.

Θα μπορούσατε να φαντασθείτε ποτέ ότι ο Χριστός θα εμπιστευθεί το

έργο Του, να κρίνει τον κόσμο, σε εκείνους που έδωσε το δικαίωμα να

καλέσουν τον κόσμο σε μετάνοια και σωτηρία; Δηλαδή, θα δούμε την ημέρα

της Δευτέρας Παρουσίας τους δώδεκα αποστόλους να κάθονται σε θρόνους,

για να μας δικάσουν και μένα και σας. Λέγοντας ο Χριστός «τις δώδεκα φυλές

του Ισραήλ», εννοεί όλους τους ανθρώπους από καταβολής κόσμου, από τον

Αδάμ μέχρι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Και θα καταλάβουμε εκείνη

την ημέρα ότι κρέμεται η τύχη μας από τη γνώμη τους. Μπορείτε να

φαντασθείτε μεγαλύτερο μεγαλείο για άνθρωπο;

Οι πιο παράξενοι εισαγγελείς

Εμείς καμαρώνουμε κάποιον που κάθεται σε μεγάλη καρέκλα. Και

πάμε παρακαλώντας, να του γυρέψουμε κανένα ρουσφετάκι συνήθως

βρίζοντάς τον μέσα μας. Αλλά τους αγίους αποστόλους, δεν θα έχει κανείς

2Κυριακή Β΄ Ματθαίου. Ἡ κλήση τῶν Μαθητῶν. 20/6/1993

δικαίωμα την ώρα της δευτέρας Παρουσίας να τους βρίσει. Γιατί; Γιατί μόνο

θαυμασμό αξίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Δεν υπήρξαν ποτέ τους οι κατεργαραίοι

του κόσμου. Ήταν οι άνθρωποι που τα θυσίασαν όλα για το Θεό και για τους

ανθρώπους.

Έλεγε ο άγιος και πανεύφημος απόστολος Παύλος. «Κάθε ημέρα όταν

κάνω την προσευχή μου, παρακαλώ το Θεό να στείλει εμένα στην κόλαση,

αλλά να ελεήσει το λαό Του και να τον καλέσει σε μετάνοια, σε σωτηρία».

Ποιος έχει δικαίωμα να τον μουντζώσει και να τον υβρίσει αυτόν τον

άνθρωπο;

Ο χειρότερος αμαρτωλός, που δεν θα αξιωθεί ελέους εκείνη την ημέρα,

πώς θα τον δει τον απόστολο Παύλο και τους άλλους αποστόλους, που είχαν

τέτοια καρδιά, τέτοια αγάπη, τέτοια φιλανθρωπία, τέτοια διάθεση; Πώς θα

τους δούμε;

Κάθε άνθρωπος που εκείνη την ημέρα δεν θα αξιωθεί ελέους, θα ξέρει

ότι είναι 100% ανάξιος και αναπολόγητος, γιατί θα δικάσουν οι πιο

εύσπλαχνοι και στοργικοί άνθρωποι του κόσμου: Ο Πέτρος και ο Παύλος και

οι άλλοι άγιοι πανεύφημοι Απόστολοι. Όπως μας λένε οι διηγήσεις των αγίων

Πατέρων, στο τέλος, αφού δικάσουν όσα νομίζουν ότι μπορούν να δικάσουν,

θα πέσουν γονατιστοί μαζί με την Παναγία στα πόδια του Χριστού και θα Τον

καθικετεύουν να ελεήσει και όλους τους άλλους ανθρώπους ανεξάρτητα από

τις αμαρτίες τους.

Όταν πήγαν κοντά στο Χριστό οι άγιοι πανεύφημοι απόστολοι δεν είχαν

φυσικά αυτή την αγάπη. Αλλά κοντά στο Χριστό η καρδιά τού ανθρώπου

πλαταίνει και χωράει τα πάντα. Ο άνθρωπος γίνεται ένα απέραντο δοχείο

αγάπης, καλωσύνης, στοργής, θυσίας και ταπεινώσεως.

Εκείνοι κλήθηκαν, ανταποκρίθηκαν στην κλήση του Θεού και έλαβαν

τον μισθό τους. Δεν κάλεσε όμως ο Θεός μόνο εκείνους. Λέγει η Καινή

Διαθήκη, ότι στον καθένα μας ο Θεός απέστειλε μία κλήση.

Μας κάλεσε, και είμαστε πιστοί. Και πιστεύουμε στο όνομα Του.

Μας κάλεσε, και δεχθήκαμε το βάπτισμα.

Πώς μας κάλεσε; Με το τρόπο που Εκείνος ξέρει, για τον καθένα μας.

Μόνο μας κάλεσε; Κάθε ημέρα μας καλεί. Και κάθε ημέρα μας ξυπνάει.

Ερώτημα: Εσύ αδελφέ μου, ακούς την κλήση τού Θεού που σου λέει:

«Γιατί πορεύεσαι στραβά σαν τον κάβουρα; Βάδισε σωστά.

Ακολούθησε τον δρόμο μου. Βαπτίστηκες στο όνομά μου. Σε κάλεσα. Πού σε

κάλεσα; Στην Εκκλησία. Στη μετάληψη του Σώματος και του Αίματός μου. Στη

Βασιλεία μου την επουράνια. Περπάτα «αξίως της κλήσεως» που έλαβες.

Κάνε έργα χρηστά. Καθάρισε λίγο την καρδιά σου από τα πάθη».

Ακούμε την προτροπή του Χριστού, μέσα στη καρδιά μας; Σαρακοστή

είναι τώρα. Σαρακοστή των αγίων Αποστόλων. Τουλάχιστον τις Σαρακοστές,

ακόμα και οι αμελείς χριστιανοί κοινωνούν. Οι καλοί κοινωνούν πολλές φορές.

Αλλά έστω και οι μεσοβέζικοι, οι αμελείς χριστιανοί, φιλοτιμούνται τις

σαρακοστές να κοινωνήσουν. Άντε λοιπόν, εξομολογήσου να κοινωνήσεις κι

εσύ. Κλήση του Θεού είναι. Πώς την ακούς; Σου λέει: «Φιλοτιμήσου να κάνεις

κάτι περισσότερο για τη δόξα του Θεού».

Γιατί δουλεύεις τσάμπα;

Ήταν ένα μεγάλος αυτοκράτορας στη Γερμανία. Έκανε πολέμους

πολλούς. Τον έτρεμε η Ευρώπη. Και είχε πρωθυπουργό ένα άνθρωπο που

3Κυριακή Β΄ Ματθαίου. Ἡ κλήση τῶν Μαθητῶν. 20/6/1993

λεγόταν «σιδερένιος και ατσαλένιος». Τον έτρεμε η Ευρώπη ολόκληρη. Ο

πρωθυπουργός ήταν ο Ότο φον Μπίσμαρκ. Πριν πεθάνει, ζήτησε να γραφούν

πάνω στο τάφο του τα λόγια, περιεχόμενο της καρδιάς του. «Ενθάδε κείται ο

Ότο φον Μπίσμαρκ, πιστός δούλος του κυρίου του, του αυτοκράτορα της

Γερμανίας Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Δ΄». Σχόλιο δικό μας: Πάρε τώρα

πρωθυπουργέ, μισθό από το κύριό σου τον αυτοκράτορα της Γερμανίας!

«Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Τι να σου δώσει; Ίσως είναι σε

χειρότερη θέση ο ίδιος.

Στηρίζεις αδελφέ, την ελπίδα σου στον εαυτό σου ή σε κάποιο άλλον

άνθρωπο; Θα έρθει η ώρα να πεθάνεις. Υπηρέτησες ανθρωπίνους σκοπούς

και ανθρώπους; Έκανες συγκαταβάσεις και συμβιβασμούς; Αμαρτίες για χάρη

ανθρώπων; Του οποιουδήποτε ανθρώπου είτε ήταν ξένος είτε ήταν το παιδί

σου; Τι περιμένεις να πάρεις; Έγινες πιστός δούλος του κυρίου σου. Μηδέν

από μηδέν, μηδέν.

Ένας άλλος πέθαινε. Και την ώρα που πέθαινε ρώταγε: «Πώς πάνε οι

υποθέσεις μου;». Δεν θυμήθηκε την ψυχή του. Τις υποθέσεις του θυμόταν.

Τι να του κάνεις αυτού του ανθρώπου; Τι έλεος να του δείξει ο Θεός

εκείνη την ημέρα; Ούτε τη στιγμή που ξεψυχούσε και ήταν σωματικά

ανύπαρκτος, ράκος, μηδέν, δεν θυμήθηκε ψυχή και Θεό. Πώς θα πάει κοντά

στον Θεό;

Στερνή μου γνώση

Ένας «μεγάλος» είχε κατακτήσει και ήταν αφεντικό του μισού κόσμου

στην εποχή του. Πρόκειται για τον βασιλιά της Ισπανίας, Φίλιππο τον Β’. Όταν

πέθαινε κατάλαβε το λάθος του και είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου, καλύτερα να μην

ήμουν βασιλιάς και κοσμοκράτορας. Μακάρι να είχα το μυαλό, τουλάχιστον να

ήμουν δόκιμος μοναχός. Όχι κανονικός καλόγηρος. Δόκιμος απλός να είχα

γίνει, να θυμόμουνα και εγώ ότι πρέπει να αγωνιστώ για την ψυχή μου. Τι

θάρρος που θα είχα αυτή τη στιγμή ενώπιόν Σου; Και τι κέρδος, και τι

ωφέλεια!».

Πόσο πρέπει να διερωτόμαστε και να λέμε: «Ω, Θεέ μου, να είχα κάνει

κάτι περισσότερο στον κόσμο για τον εαυτό μου, για την ψυχή μου, για να

ανταποκριθώ στην κλήση που μου έκανες να κερδίσω, να κληρονομήσω την

αιώνια ζωή και Βασιλεία Σου»!

Οι απόστολοι ονομάζονται στη γλώσσα της Εκκλησίας θεόσοφοι και

πάνσοφοι. Μερικοί ήταν αγράμματοι. Αλλά ονομάζονται θεόσοφοι και

πάνσοφοι γιατί εσοφίσθησαν και έγιναν σοφοί, πάνσοφοι από το Θεό, επειδή

κατάλαβαν τι αξία έχει η Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η αληθινή σοφία. Όταν

σ’ αυτό το θέμα ο άνθρωπος σφάλλει, όλες οι άλλες εξυπνάδες, είναι

βλακείες. Και τελικά γίνονται εγκλήματα εναντίον τού εαυτού μας. Αληθινή

σοφία είναι να αγωνιστεί ο άνθρωπος να κερδίσει αληθινά.

Δεν είναι έξυπνος ο άνθρωπος που ξέρει και παίζει, αλλά στο τέλος

χάνει όλη τη περιουσία στο παιχνίδι. Δεν είναι έξυπνος, επειδή είχε την

εξυπνάδα και έκανε μεγάλη την περιουσία του για μια στιγμή σ’ ένα παιχνίδι,

αλλά την έχασε όλη σ’ ένα άλλο. Είναι ανόητος. Έτσι λοιπόν, όποιος και να

‘ναι, όποια εξυπνάδα και αν αναπτύξει σ’ αυτόν τον κόσμο, αν αποδειχθεί

ανόητος στο ζήτημα της αιώνιας τύχης του, δεν είναι έξυπνος, ούτε σοφός,

ούτε συνετός.

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει φωτισμό και σοφία, να

ακολουθήσουμε τον δρόμο, στον οποίο μας κάλεσε και να γίνουμε κληρονόμοι

της Βασιλείας Του. Αμήν.-

               ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

                   -   ΨΥΧΟ ΣΑΒΒΑΤΟ  ΟΡΘΡΟΣ-Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 7.00-9.00πμ

                   -  ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ   ΟΡΘΡΟΣ-Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ-ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΓ.ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

                                                                    7.15-10.30 πμ

                    -  ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ   ΟΡΘΡΟΣ-Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ   7.30-9.30 πμ [ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΚΟΙΜ. ΘΕΟΤΟΚΟΥ]

                                                  

 2025 ΙΟΥΝΙΟΥ 8 - ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ; (Ιω. 7, 37-52 και 8, 12)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στον Άγιο Χαράλαμπο Πρεβέζης, στις 30/5/2004)

Ο Θεός δεν συρρικνώνεται

Σήμερα εορτάζουμε την Πεντηκοστή, μια μεγάλη εορτή, κατά την

οποία, όπως είχε προείπει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έστειλε στον κόσμο

το Άγιο Πνεύμα. Είχε πει: «Σας συμφέρει να φύγω εγώ, προκειμένου να ‘ρθει

το Άγιο Πνεύμα». Μεγαλύτερη ευεργεσία το Άγιο Πνεύμα απ’ ό,τι η παρουσία

του Χριστού κοντά μας. Ένας λόγος που τον ακούμε και τρομάζουμε.

Ενώ οι μαθητές του Χριστού ήταν μαζεμένοι στο υπερώο της

Ιερουσαλήμ, 50 μέρες μετά την Ανάσταση, κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα σαν

φλόγες πυρός. Κάθισε πάνω στα κεφάλια τους. Το εξωτερικό φαινόμενο,

φλόγες πυρός πάνω στα κεφάλια που δεν τους έφλεξαν, ήταν κάτι το πολύ

μικρό σε σχέση με το εσωτερικό, που ήταν κάτι το πολύ μεγάλο.

Γιατί τότε το Άγιο Πνεύμα τους έδωσε, πρώτα σοφία. Μιλούσαν όλες τις

γλώσσες και κήρυξαν σε όλες τις γλώσσες τα μεγαλεία του Θεού. Το δεύτερο

είναι ότι από εκείνη την στιγμή το Άγιο Πνεύμα έγινε μέσω των αγίων

αποστόλων ένας ποταμός χάριτος, ελέους, συγχωρήσεως και αγιασμού του

κόσμου. Όλα τα μυστήρια γίνονται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το

Βάπτισμα. Η θεία Ευχαριστία. Ο γάμος. Η ιερωσύνη. Όλα όσα γίνονται μέσα

στην Εκκλησία.

Μας λέγει λοιπόν η Αγία Γραφή ότι την ημέρα της Πεντηκοστής πήγασε

ένα ποτάμι στον κόσμο, το οποίο, όσο προχωρεί ο κόσμος και η ιστορία, τόσο

θα πλαταίνει και θα μεγαλώνει. Και τα νερά του θα πολλαπλασιάζονται.

Εμείς καμιά φορά έχουμε την ανόητη ιδέα ότι ο χριστιανισμός

συρρικνώνεται. Ανοησίες. Ο Θεός δεν συρρικνώνεται ποτέ. Εμείς και το μυαλό

μας συρρικνώνεται. Και δεν ξέρουμε να εκτιμήσουμε και να καταλάβουμε

σωστά τα μεγαλεία του Θεού.

Το ποτάμι του Θεού προχωρεί σε όλο τον κόσμο. Την σημερινή εποχή

δεν υπάρχει τόπος που δεν έχει φτάσει το Ευαγγέλιο. Το μήνυμα του Χριστού

προχωρεί σε όλες τις ηπείρους αλματωδώς. Και όπως έλεγε κάποιος ότι οι

ρωμαλέες ιδέες σιγά-σιγά κυριαρχούν, έτσι και το μήνυμα του Θεού, του

μόνου δυνατού και αληθινού, είναι προορισμένο να κυριαρχήσει σε όλο τον

κόσμο.

Το κοτρώνι και το ποτάμι

Αλλά ας χρησιμοποιήσουμε κάποιες εικόνες για να διδαχθούμε.

Πάμε σε ένα ποτάμι. Εκεί τρέχει ωραίο νερό και πολύ δροσερό. Δεν

χορταίνεις να το βλέπεις και να ακούς το κελάρυσμά του. Και άμα καθίσεις εκεί

καλοκαίρι και κάνεις μια βουτιά μέσα στο ποτάμι ή πιείς λίγο νερό, αισθάνεσαι

τόση δροσιά και τόση ομορφιά!

Μέσα όμως στο ποτάμι υπάρχει ένα κοτρώνι. Πάνω από το κοτρώνι

περνά το νερό χιλιάδες χρόνια. Απ’ έξω. Ούτε μέσα του περνά, ούτε το

μουσκεύει, ούτε το επηρεάζει σε τίποτε. Μόνο στην επιφάνεια το αγγίζει.

Το νερό φταίει ή το κοτρώνι;

2Πεντηκοστή. 30/5/2004

Μήπως αυτή η εικόνα λέει κάτι και σε μας; Μερικοί άνθρωποι –ο

καθένας ξέρει για τον εαυτό του– βρίσκονται από το πρωί μέχρι το βράδυ

μέσα στο ευλογημένο ποτάμι της χάριτος και του ελέους του Θεού, που

λέγεται Εκκλησία του Χριστού και αγιάζει τον κόσμο, για να τον μεταφέρει

«από γης εις ουρανόν». Οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε χριστιανικό περιβάλλον,

βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία. Το μήνυμα του Χριστού ηχεί στα αυτιά τους

με χίλιους τρόπους. Μα δεν ακουμπάει την καρδιά τους. Μένουν πέτρες

ασυγκίνητες. Πέτρες κατάξερες εσωτερικά. Μόνιμα διψασμένες.

Τι μας λέει αυτό;

Εσύ που βρίσκεσαι μέσα στο ποτάμι, πρέπει κάτι να κάνεις, όχι μόνο

για να είσαι στο ποτάμι, αλλά και για να παίρνεις κάτι από τη ζωή και τη

δροσιά του.

Ο αναποφάσιστος

Δεύτερη εικόνα:

Πλησιάζει η εποχή που μας αρέσει η θάλασσα. Όχι σαν τον χειμώνα

που την βλέπουμε φουρτουνιασμένη και τρομάζουμε. Πηγαίνουμε λοιπόν και

στεκόμαστε –ας πούμε τον Αύγουστο– με όλη την κάψα, στην παραλία και

σκεπτόμαστε: «Να βουτήξω; Να μην βουτήξω;» Τελικά δεν το αποφασίζουμε

αλλά αρχίζουμε την γκρίνια: «Μα τι βράχια είναι αυτά; Τι φύκια είναι εκείνα; Ας

περιμένω λίγο ακόμη. Μήπως πρέπει να έρθω αύριο κλπ».

Τρέχει ο ιδρώτας πάνω μας, καιγόμαστε, ξέρουμε μπάνιο, μα δεν το

αποφασίζουμε και δεν μπαίνουμε στη θάλασσα. Τι γίνεται; Τίποτε δεν γίνεται.

Απλώς εμείς χάνουμε τις πολύτιμες ευκαιρίες.

Γιατί λέμε «πολύτιμες ευκαιρίες»;

Γιατί το νερό έχει κάποιες μοναδικές ιδιότητες.

Ότι μπαίνει μέσα του και είναι σκληρό, το μαλακώνει.

Ότι είναι βρώμικο, το πλένει.

Ότι είναι ηλιοκαμένο και καμένο, το δροσίζει.

Αυτές τις ιδιότητες δεν τις χάνει ποτέ.

Αν λοιπόν αυτό το δημιούργημα του Θεού, ανταποκρίνεται στην

αποστολή που έχει από τον Θεό, για φαντασθείτε, είναι ποτέ δυνατόν να μην

κάνει το έργο της η χάρη του Αγίου Πνεύματος που είναι η ουσία και η δύναμη

της Εκκλησίας;

Ουσία της Εκκλησίας δεν είναι τα διακριτικά των ιερέων. Αυτά είναι

απλώς στολίδια της ιερωσύνης.

Ουσία της Εκκλησίας είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Έρχομαι κοντά σου. Έλα και συ.

Είπε ο Χριστός: «Σας συμφέρει να φύγω εγώ για να έλθει η χάρη του

Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Και όταν θα ‘ρθει, θα μένει μαζί σας, μέχρι την

συντέλεια των αιώνων. Μη φοβάσθε. Δεν θα χαθεί ποτέ. Δεν θα σβήσει ποτέ.

Δεν θα λιγοστεύσει ποτέ. Δεν θα βρεθείτε ποτέ στην δύσκολη θέση να πείτε:

Υπάρχει άραγε και για μένα;».

Είναι τόσο πλούσιος ο Θεός σε έλεος και σε αγάπη και σε

ευσπλαγχνία!

Έχει να δώσει στον άγιο Αντώνιο πολλά. Έχει να δώσει στον απόστολο

Πέτρο περισσότερα. Αλλά έχει να δώσει και στο ληστή, που πέθανε μαζί του

3Πεντηκοστή. 30/5/2004

πάνω στο Σταυρό τόσα πολλά που όταν τα θυμόμαστε, νοσταλγούμε και

λέμε: «Θεέ μου, μαζί με τον ληστή πάρε και μένα. Και αξίωσέ με της Βασιλείας

Σου, μαζί με τον ληστή. Και τάξε με μαζί με το ληστή. Γιατί και εκείνος είναι

τρισμακάριστος, αφού βρέθηκε κοντά σου».

Ένας μεγάλος Γερμανός καθηγητής της ψυχιατρικής, όταν ήταν

ογδόντα χρονών γεροντάκι, πριν κάμποσα χρόνια, έγραφε σ’ ένα νεαρό παιδί,

που είχε αρρωστήσει και βάδιζε προς το τέλος: «Σου γράφω παιδί μου. Κάθε

λέξη είναι και κάποια έκφραση από την καρδιά μου. Να το ξέρεις. Με κάθε

λέξη που σου γράφω και με το κάθε της γράμμα, εγώ, το γεροντάκι περπατώ

να έλθω κοντά σου. Είμαι ογδόντα χρονών. Τα βήματά μου, δεν αντέχουν για

περπάτημα πια. Και απέχουμε τοπικά οκτακόσια χιλιόμετρα. Με τα πόδια, δεν

θα το διάνυα αυτό το διάστημα ποτέ. Η καρδιά μου όμως περπατά και

περπατά γοργά και έρχεται κοντά σου. Η καρδιά μου και η σκέψη μου και το

πνεύμα μου, είναι τώρα δίπλα σου. Δίπλα στο κρεβάτι σου. Μέσα στο

δωμάτιό σου. Και απλώνω νοερά τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω, παιδί μου,

και να σου ευχηθώ».

Αυτό που έλεγε ο μεγάλος αυτός ψυχίατρος, ισχύει και για μας. Μόνο

με μια διαφορά. Ποια διαφορά; Να καταλάβουμε ότι αυτό που έλεγε εκείνος

για το νεαρό άρρωστο παιδί που είχε την ανάγκη του, πρέπει να το πούμε

εμείς, ο καθένας από την πλευρά του, για τον Χριστό. Και για το Άγιο Πνεύμα.

Πράγμα το οποίο σημαίνει:

Φρόντισε πρώτα να δεις που στέκει η καρδιά σου. Μαλάκωσέ την λίγο

και περπάτα με την καρδιά σου, με τον έσω άνθρωπο, προς τον Θεό και προς

τα παιδιά του. Προς τον άλλο άνθρωπο. Και προς την Εκκλησία.

Και περπατώντας έτσι, λέγε και εσύ στο Χριστό κάτι το ανάλογο με

εκείνο που έλεγε ο γιατρός. Δηλαδή πες: «Εγώ περπατώ Χριστέ μου να έλθω

σε Σένα. Εγώ θα κάνω ότι μπορώ, για να ‘ρθω κοντά Σου. Αλλά τα βήματά

μου είναι αδύνατα. Γεροντικά βήματα. Τα πόδια μου, δεν είναι τόσο γερά.

Έστω και αν είμαι παιδί στη σωματική ανθρώπινη ηλικία. Κάνε και Συ μερικά

βήματα από την πλευρά Σου».

Και ας εκφράσουμε την ικεσία μας, με τα λόγια της προσευχής:

«Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και

τα πάντα πληρών», που είσαι και τώρα δίπλα μας και θα είσαι πάντοτε δίπλα

μας, ευεργεσία αιώνια για μας, «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον

ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών».

Να φυλαγόμαστε μας λέει η εορτή, να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να

γίνεται κοτρώνι κατάξερο μέσα στο ποτάμι της χάριτος και του ελέους, της

αγάπης και της αγαθότητος, της στοργής και της τρυφερότητος, που λέγεται

Εκκλησία. Χώρος και τόπος δράσεως της αγάπης του Θεού και του Αγίου

Πνεύματος.

Αλλά να γινόμαστε με τον Χριστό και με το Άγιο Πνεύμα ένα. Και όπως

έλεγε ο Γερμανός ψυχίατρος στον άρρωστο, να το φωνάζουμε και εμείς στο

Χριστό. «Κοντά σου θέλω να είμαι, απλώνω τα χέρια μου και σε αγκαλιάζω.

Ας είμαι «οχτακόσια χιλιόμετρα» μακρυά».

Να αισθανόμαστε ότι μέσα στο χώρο της Εκκλησίας του Χριστού

σφιχταγκαλιαζόμαστε και ζούμε μαζί Του, εκμεταλλευόμενοι,

απολαμβάνοντες, θα προσθέταμε και την λέξη που μας γοητεύει την σημερινή

εποχή, «γλεντώντας» τα χαρίσματα του Κυρίου μας και του Αγίου Πνεύματος.

Να δώσει ο Θεός να μας πλημμυρίζουν τα χαρίσματά Του και να μας

γεμίζουν χαρά, ειρήνη και ευτυχία. Αμήν.-

 

Ομιλία στη μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

• Δόγμα
 
• 20 Μαΐου 2022
 
• 20:22

Γράφει ο Αρχιμ. Φώτιος Ιωακειμ

Αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί, είναι γνωστό, πως λίγα πρόσωπα στην Ιστορία τιμήθηκαν με τον τίτλο του Μεγάλου. Εξέχουσα θέση ανάμεσά τους κατέχει αναμφίβολα ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Κι αναδείχθηκε Μεγάλος, όχι μόνο σε έργα πολιτικής σύνεσης, οικονομικής διαχείρισης, διοικητικής μεταρρύθμισης, στρατιωτικής δεξιοτεχνίας, φρόνησης και ανδρείας, αλλά, με άριστο συνδυασμό, Μεγάλος και σε έργα μεγάλα στερέωσης του μέχρι τότε διωκόμενου Χριστιανισμού, ενίσχυσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποκατά-στασης της εσωτερικής της ενότητας, τιμής των αγίων, ανέγερσης ναών και τόσα άλλα. Και μαζί του ασφαλώς μεγαλύνεται στους αιώνες η αγία μητέρα του Ελένη, παιδαγωγός και συμβοηθός και συνεργός στα θεία έργα, στη φιλανθρωπία, στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού και ανάδειξη των Αγίων Τόπων, στη στήριξη των πιστών, στον εκχριστιανισμό των απίστων.

Πόσα, άραγε, δεν οφείλει σήμερα ο χριστιανικός κόσμος στη βασιλική τούτη δυάδα, των οποίων η Εκκλησία μας, δίκαια και θεόπνευστα, αναγνώρισε και διακήρυξε την αγιότητα, εντάσσοντάς τους στο Αγιολόγιό της και απονέμοντάς τους επάξια και τον τίτλο των ισαποστόλων; Ας ιδούμε όμως συνοπτικά τα σπουδαιότερα έργα των μεγάλων αυτών αγίων της Εκκλησίας μας, που σήμερα πανηγυρίζουμε τη μνήμη τους.

Είναι γνωστό το θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, πριν τη μεγάλη και τελική αναμέτρηση με τον μισόχριστο βασιλέα Μαξέντιο τον Οκτώβριο του 312 έξω από τη βασιλεύουσα Ρώμη, το υπέρλαμπρο δηλ. σημείο του Τιμίου Σταυρού, που είδε στον ουρανό τις πρώτες απογευματινές ώρες της ημέρας, με την επιγραφή γύρω του, «εν τούτω νίκα». Και η νίκη του στη συνέχεια, με τη δύναμη του Εσταυρωμένου Χριστού, υπήρξε πράγματι θριαμβευτική.

Πρώτο σπουδαιότατο έργο του μετά τη νίκη αυτή, ήταν το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων (Φεβρουάριος του 313), το οποίο υπέγραψε στο σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας με τον σύμμαχό του και αυτοκράτορα της Ανατολής Λικίνιο, με το οποίο καθιερώθηκε η αρχή της ανεξιθρησκείας, που ως κύριο στόχο είχε την κατοχύρωση και αναγνώριση της θρησκευτικής ελευθερίας για τον Χριστιανισμό, που ως τότε διωκόταν.

Στη συνέχεια, αφού ο Κωνσταντίνος κατέστη μονοκράτορας της αχανούς τότε Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και μετέφερε την έδρα του στην Ανατολή, κτίζοντας και εγκαινιάζοντας το Βυζάντιο ως πρωτεύουσα του κράτους, που από το όνομά του μετονομάστηκε Κωνσταντινούπολη, συνεκάλεσε τον Μάιο του 325 στη μεγαλούπολη Νίκαια της Βιθυνίας την Α´ Οικουμενική Σύνοδο, που κατεδίκασε τη βλάσφημη αίρεση του Αρείου και συνέταξε τα επτά πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεώς μας (δηλ. του ‘‘Πιστεύω’’), εκδίδοντας συνάμα και ορισμένους Κανόνες, για την καλύτερη διακυβέρνηση των Εκκλησιών.

Μετά το πέρας της Συνόδου αυτής, με υπόδειξη αγίου αγγέλου, ο Μ. Κωνσταντίνος απέστειλε την αγία του μητέρα Ελένη στα Ιεροσόλυμα (περί το 325/326) με την αρμόζουσα συνοδία και άφθονα χρήματα, όπου, μετά από αρκετές περιπέτειες, ανακάλυψε τον χώρο του Γολγοθά, τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού και των δύο ληστών και τους αγίους ήλους της Σταύρωσης, καθώς και το μνήμα του Κυρίου και τον χώρο της Γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ. Στους χώρους τούτους, όπως και σε άλλα σημεία των Αγίων Τόπων, ανήγειρε λαμπρές βασιλικές, δηλ. ναούς, προς δόξαν Θεού. Σύμφωνα δε με αρχαία παράδοση, η ιστορική πορεία της μεγαλονήσου μας Κύπρου σηματοδοτήθηκε ανεξίτηλα από την εδώ παρουσία της βασιλομήτορος Ελένης, κατά το ταξίδι της επιστροφής της από τους Αγίους Τόπους. Είναι τότε, που ιδρύθηκε και η Μονή του Σταυροβουνίου, όπου η αγία αυτοκράτειρα άφησε, ως ευλογία διηνεκή του τόπου μας, τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου του Σταυρού, που ως σήμερα φυλάσσεται εκεί. Επιστρέφουσα στην Κωνσταν-τινούπολη η μακαρία Ελένη περί το 328/329, εκοιμήθη εν Κυρίω, σε ηλικία περίπου ογδόντα ετών.

Άλλα αξιομνημόνευτα θεάρεστα έργα του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρονται και τα εξής:

– Έγραψε προς τον βασιλέα της Περσίας Σαβώρ Β´ σχετικά με τους εκεί χριστιανούς, για να διάγουν ειρηνικά και να μην τους διώκει, πράγμα που δεν τήρησε ο Σαβώρ, γι’ αυτό και ο άγιος εξεστράτευσε εναντίον του.

– Θεσμοθέτησε, πρώτος αυτός, την Κυριακή ως ημέρα προσευχής και λατρείας του Θεού και την καθιέρωσε με νόμο ως ημέρα αργίας. Ακόμη, με εντολή του τιμώνταν λαμπρά, όχι μόνο η εορτή του Πάσχα, αλλά και οι ημέρες μνήμης των αγίων μαρτύρων. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 335 τελέστηκαν, σύμφωνα με εντολή του, τα εγκαίνια του πανιέρου ναού της Αναστάσεως, που είχε οικοδομηθεί με δική του επιχορήγηση και δικές του οδηγίες, με τη συμβολή της αγίας Ελένης.

– Πρέπει, τέλος, να μνημονεύσουμε και τον εκχριστιανισμό διαφόρων εθνών κατά την περίοδο της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου, όπως των Ινδών, των Γεωργιανών και των Αρμενίων.

Το έτος 337, εκστρατεύοντας κατά των Περσών, ασθένησε σοβαρά ο Μέγας βασιλεύς και, επειδή μέχρι τότε ήταν κατηχούμενος, ζήτησε και έλαβε το άγιο Βάπτισμα πλησίον της πόλης Νικομήδειας. Όταν φόρεσε τα λευκά ενδύματα του Βαπτίσματος και μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια, δεν αφαίρεσε την ενδυμασία του αυτή μέχρι την κοίμησή του, που συνέβη στις 21 Μαίου του 337 μ.Χ., Κυριακή της Πεντηκοστής, όταν ήταν περίπου εξηντατριών ετών, κι αφού βασίλευσε για τριάντα ένα χρόνια. Αναφέρουμε εδώ το σπουδαιότατο και πνευματικού περιεχομένου τέλος της ευχαριστήριας προσευχής του αγίου Κωνσταντίνου μετά τη βάπτισή του, που φανερώνει το μεγαλείο της αγίας ψυχής του: «Τώρα γνωρίζω ότι είμαι πράγματι μακάριος. Τώρα γνωρίζω, ότι δείχθηκα άξιος της αθάνατης ζωής. Τώρα γνωρίζω, ότι έγινα μέτοχος του θείου φωτός!»

Το τίμιο λείψανό του τοποθετήθηκε σε χρυσή λάρνακα και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποτέθηκε στον ναό των Αγίων Αποστόλων, τον οποίο ο ίδιος είχε ανεγείρει. Κι εκεί ευρισκόμενο, επετέλεσε πολλά θαύματα.

Των Μεγάλων αυτών θεοστέπτων βασιλέων και ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης ας επικαλούμαστε κι εμείς, οι χριστιανοί των εσχάτων τούτων χρόνων, τις ευπρόσδεκτες πρεσβείες και ικεσίες προς τον μεγαλοδύναμο Θεό, αγαπητοί μου αδελφοί, να ειρηνεύσει τον κόσμο, να εξαλείψει τα σκάνδαλα και τις αιρέσεις, να φέρει την ομόνοια και την αγάπη, να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας αξιώσει μαζί τους της αιωνίου βασιλείας των ουρανών, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Τριαδικού Θεού, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

 Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΘΑ (Ιω. 5, 1-15)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Κήρυγμα στο Γρίμποβο, στις 28/4/1991)

Περίμενε τον Γιατρό τριανταοκτώ χρόνια

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο ότι στην Ιερουσαλήμ ήταν μία δεξαμενή με

αγίασμα, στο οποίο όποτε ήθελε ο Θεός, κατέβαινε ένας άγγελος και

ανατάραζε το νερό. Και όποιος έμπαινε πρώτος μέσα σ’ αυτό το νερό, γινόταν

καλά από ό,τι νόσημα και αν έπασχε.

Σ’ αυτή την κολυμβήθρα με το αγίασμα βρίσκονταν -περιμένοντας να

θεραπευθούν- πλήθος ασθενών. Ανάμεσά τους και ένας παράλυτος που ήταν

εκεί, σε αναμονή, τριάντα οκτώ χρόνια. Περίμενε... Γιατί;

Γιατί από την δεξαμενή εκείνη δεν είχε περάσει ακόμη ο Χριστός.

Όπου «δεν έχει περάσει ο Χριστός», είμαστε υποχρεωμένοι να

περιμένουμε. Αλλά όταν ο Χριστός έλθει, δεν χρειάζεται πια να περιμένουμε

τίποτε. Γιατί έρχεται πάντοτε γεμάτος από χάρη, ευσπλαχνία και θεραπεία.

Έρχεται πάντοτε με τα ελέη Του και τους οικτιρμούς Του.

Κάποτε λοιπόν πήγε ο Χριστός σ’ αυτή την κολυμβήθρα και είδε τον

παράλυτο. Δεν ήταν ο μοναδικός άρρωστος, ούτε το μόνο αξιοθέατο. Γιατί

γύρω στη δεξαμενή ήταν χτισμένο ένα μεγαλόπρεπο κτίριο με πέντε στοές και

κολώνες. Όποιος πήγαινε εκεί κυριολεκτικά χάζευε. Όμως το μάτι του Χριστού

δεν έμεινε στο «πολύ πλήθος των ασθενούντων» ούτε στα κτιριακά

συγκροτήματα αλλά «έπιασε» εκείνον που έπρεπε. Εκείνον που «κατέκειτο»

και περίμενε τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια.

Ανάμεσά μας ο Χριστός

Τι μας λέγει το γεγονός αυτό αδελφοί; Μας λέγει ότι κατά την ώρα της

Θείας Λειτουργίας ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, όχι μόνο πνευματικά αλλά και

σωματικά, γιατί ο άγιος Άρτος και ο Οίνος που βρίσκονται αισθητά στην αγία

Τράπεζα, αφού ευλογηθούν γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού. Γι’ αυτό ο

Χριστός είναι παρών ανάμεσά μας, και σωματικά, όπως ήταν στην αγκαλιά

της Θεοτόκου και όπως ήταν ανάμεσα στους αγίους μαθητές Του.

Και όπως τότε έβλεπε τον παράλυτο γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία,

έτσι και τώρα είναι ανάμεσά μας και μας βλέπει.

Βλέπει όχι μόνο «τα έξω» αλλά και το βάθος της καρδιάς μας. Βλέπει

σε τι πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε. Τι αισθήματα έχουμε, τι

φρονήματα, τι πόθους.

Είδε ο Χριστός τον παράλυτο! Και όχι μόνο όπως ήταν τότε - στο

παρόν - αλλά είδε και όπως ήταν στο παρελθόν. «Και έγνω», ο

παντογνώστης και πάνσοφος Θεός, «ότι πολύν χρόνον έχει εν τη ασθενεία»

του εκεί στην Προβατική κολυμβήθρα.

Αλλά όπως είπαμε ο Χριστός βλέπει και εμάς. Γιατί τα μάτια Του είναι

ασύγκριτα πιο φωτεινά από τον ήλιο, και δεν διασκορπίζουν μόνο τα φυσικά

σκοτάδια αλλά διασκορπίζουν και τα σκοτάδια τα πνευματικά.

Όμως ο Χριστός τι θα δει σε μας; Θα δει πρώτα το παρελθόν μας: Όταν

είμαστε παιδάκια, μας μάθαιναν οι γονείς μας να κάνουμε τον Σταυρό μας, να

2Ἡ θεραπεία τοῦ Παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδά. 28/4/1991

2

λέμε με ευλάβεια το όνομα του Χριστού, μας μάθαιναν προσευχές και μας

παρακινούσαν σε καλά έργα. Και μας φύτευαν τον πόθο να έχουμε καθαρή

καρδιά.

Όσο είμαστε μικρότεροι, η καρδιά μας ήταν καθαρή από αμαρτίες.

Ήταν γεμάτη ειλικρίνεια και αγάπη προς τον Χριστό. Αλλά πέρασαν τα χρόνια

και άρχισε να μολύνεται. Και όταν η καρδιά μολύνεται, τότε τον άνθρωπο τον

πιάνει ανορεξιά να κάνει προσευχή, να διαβάσει το Ευαγγέλιο, να ακούσει

συμβουλές πνευματικές και ακόμη περισσότερο να πάει στην Εκκλησία. Γιατί

πώς να σταθεί στην Εκκλησία και να ατενίζει την εικόνα του Σωτήρος μας

Χριστού; Δεν αντέχουν τα μάτια μας, όταν δεν έχουμε καθαρή καρδιά, να

κοιτάζουμε τον Χριστό στο πρόσωπο. Αισθανόμαστε ότι πρέπει να

κρυφτούμε.

Και όταν η καρδιά μας είναι ακόμα πιο ένοχη, δεν μας αρέσει να

περνάμε την πόρτα της Εκκλησίας και να μπαίνουμε μέσα. Και όταν οι

αμαρτίες μας συσσωρεύονται, αισθανόμαστε ένα βάρος. Καταλαβαίνουμε ότι

είμαστε παράλυτοι πνευματικά.

Τρέμουν οι άγγελοι

Αλλά τι ευλογία είναι, όταν ο άνθρωπος όντας σ’ αυτή την κατάσταση,

θυμηθεί ότι ο Χριστός τον βλέπει. Και αρχίσει να «ψάχνει» την καρδιά του και

να ποθεί να την κάνει πιο ευάρεστη ενώπιον του Χριστού. Και τι φοβερό, όταν

προσπαθεί απλώς να κρυφτεί από τον Θεό, όπως προσπάθησε να κρυφτεί ο

Αδάμ και η Εύα μετά την αμαρτία.

Ας προσέξουμε κάτι ακόμη. Όταν κάποιον «δεν θέλουμε να τον

βλέπουμε μπροστά μας», γεμίζει και το στόμα μας και η καρδιά μας κακία

απέναντί του και τον κακολογούμε. Ενώ εμείς φταίμε, τον κακολογούμε. Κατά

τον ίδιο τρόπο όποιος αφήνει την καρδιά του και μολύνεται, αρχίζει και

κακολογεί τον Σωτήρα Χριστό, Εκείνον που σταυρώθηκε για μας.

Και αυτός μεν γεμάτος δαιμονικό φρόνημα καμαρώνει. Αλλά οι άγιοι

άγγελοι που ξέρουν τι σημασία έχει το όνομα του Χριστού και η φιλανθρωπία

Του τρέμουν. Μας το λέγουν τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας: Όταν οι

άγγελοι είδαν τον Χριστό Σταυρωμένο και τους Εβραίους από κάτω να τον

κοροϊδεύουν, ενώ θα έπρεπε να τον προσκυνούν, «εκ του φόβου

εσαλεύθησαν». Γιατί οι Εβραίοι δεν έπρεπε ούτε να τολμούν να σηκώσουν το

κεφάλι τους, μέχρι που να Του πουν χίλιες φορές, δέκα χιλιάδες φορές, από

τα βάθη της καρδιάς τους: «σε ευχαριστούμε, γιατί για μας τους ανθρώπους

και δια την ημετέραν σωτηρίαν, ήλθες στον κόσμο, έγινες άνθρωπος και

σταυρώθηκες για μας...» Αλλά αντί να κάνουν αυτό, Τον κορόϊδευαν. Και οι

άγγελοι, βλέποντάς τους φοβήθηκαν τόσο πολύ, που άρχισαν να τρέμουν.

Οι άγγελοι τρέμουν! Εμείς οι αμαρτωλοί έπρεπε περισσότερο να

τρέμουμε και να αναζητούμε το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και να

Του λέμε: «Άνοιξε τα μάτια Σου Χριστέ μου, βύθισέ τα στην καρδιά μου. Ξύπνα

μου την συνείδηση. Πες μου τι πρέπει να κάνω για να διορθωθώ;». Γιατί ο

Χριστός βλέπει και ποιός είσαι, και τι είσαι, και πού είσαι, και τι σκέπτεσαι, και

πού σκοπεύεις να πας.

Μην κάθεσαι. Κάνε κάτι.

 

Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη: Οι νεοφανείς ένδοξοι Νεομάρτυρες

Αγιολογία - Μορφές

22.04.2025

Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

Ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα στη χώρα μας είναι και αυτό της Θέρμης Μυτιλήνης, όπου τιμώνται τρεις νεοφανείς Μάρτυρες της Εκκλησίας μας, οι άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη. Εκεί στην περίφημη Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ, βρέθηκαν, ύστερα από θαυμαστά γεγονότα, τα ιερά τους λείψανα, όπου και φυλάσσονται, αγιάζοντας τους πολυάριθμους προσκυνητές.

Πρόκειται για ένδοξους Νεομάρτυρες, οι οποίοι μαρτύρησαν αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Τούρκους. Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για τους βίους τους.

Ο Ραφαήλ καταγόταν από το χωριό Μύλοι της Ιθάκης, όπου γεννήθηκε το έτος 1410. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος και το επώνυμό του Λάσκαρης ή Λακαρίδης. Ο πατέρας ονομαζόταν Διονύσιος. Κατατάχτηκε στον βυζαντινό στρατό, όπου αποφάσισε να κάνει καριέρα στρατιωτικού. Έφτασε μάλιστα και σε μεγάλο αξίωμα. Όμως η γνωριμία του με κάποιον άγιο ασκητή, ονόματι Ιωάννη, τον μύησε στην πνευματική ζωή και στην κατά Χριστόν βιωτή.

Κάποια Χριστούγεννα ο άγιος ασκητής γέροντας είχε πάει στο στρατόπεδο να λειτουργήσει, να κηρύξει και να εξομολογήσει τους στρατιώτες, ο Γεώργιος, τριανταπέντε χρονών τότε, ενθουσιάστηκε από τα λόγια του γέροντα και πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη στρατιωτική καριέρα και να αφοσιωθεί στην Εκκλησία. Μάλιστα λίγες ημέρες μετά, κατά την εορτή των Θεοφανείων, όταν ο γέροντας είχε επισκεφτεί και πάλι το στρατόπεδο, αποχαιρέτησε τους συναδέλφους του και ακολούθησε τον μοναχό. Αποφάσισε να γίνει μοναχός και έλαβε το όνομα Ραφαήλ. Ήρθε στην Αθήνα, όπου η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε και μάλιστα του προτάθηκε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος. Αργότερα του απονεμήθηκε και το οφίκιο του αρχιμανδρίτη.

Λίγο πριν την άλωση, επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη όπου τον δέχτηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος τον έστειλε στη Γαλλία, στην πόλη Μορλαί, για θεολογικές σπουδές. Αργότερα ήρθε ξανά στην Αθήνα, ως ιεροκήρυκας. Λειτουργούσε στο ναό του Αγίου Δημητρίου Λουμπαδιάρη και συνήθιζε να κηρύττει στο λόφο του Φιλοπάππου. Περί το 1450 έφυγε για τη Μακεδονία, όπου περιπλανιόταν, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο και ενθαρρύνοντας τους πιστούς, από τα επερχόμενα δεινά. Αποφάσισε τελικά να μονάσει σε κάποιο μέρος της Θράκης, που δεν γνωρίζουμε.

Μαζί του είχε και τον πιστό υποτακτικό του Νικόλαο, τον οποίο είχε γνωρίσει στη Γαλλία και ο οποίος γεννήθηκε, άγνωστο πότε, στη Θεσσαλονίκη ή κατ’ άλλους στους Ράγους της Μηδίας της Μ. Ασίας και ήρθε μικρός, με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσε και σπούδασε. Από μικρός είχε τη λαχτάρα να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα και να υπηρετήσει την Εκκλησία. Εκάρη μοναχός και αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και ουδέποτε εγκατέλειψε τον Ραφαήλ.

Από την ιστορία γνωρίζουμε πως η κατάκτηση του ελλαδικού χώρου από τους ασιάτες Οθωμανούς γινόταν σταδιακά από τις αρχές του 15ου αιώνα. Η τραγική πτώση και άλωση της Βασιλεύουσας υπήρξε ο τυπικός επίλογος και το τέλος της ένδοξης χιλιόχρονης βυζαντινής αυτοκρατορίας (για να κυριολεκτούμε: η κατάλυση του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους). Οι πρώην ελεύθεροι λαοί της χριστιανικής αυτοκρατορίας, οι οποίοι απολάμβαναν την ελευθερία και την ασφάλεια του θεόσωστου Κράτους, τώρα βρίσκονται κάτω από στυγνή τυραννία. Το χειρότερο κακό ήταν ότι οι βάρβαροι ασιάτες μουσουλμάνοι Οθωμανοί δεν σέβονταν την Ορθόδοξη πίστη των κατακτημένων Ρωμιών και ασκούσαν πιέσεις και μαρτύρια προκειμένου να τους αναγκάσουν να εξισλαμιστούν και άρα να τουρκέψουν, αφού ο κύριος συνδετικός κρίκος τους με την Ρωμαίικη συνείδησή τους ήταν η Ορθόδοξη Πίστη.

Ο Ραφαήλ, μαζί με τη συνοδεία του, μπροστά σε αυτή την δραματική κατάσταση, πήραν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν από τη Θράκη, διότι εκεί κινδύνευαν περισσότερο. Αποφάσισαν να μετακομίσουν στην νήσο Λέσβο, η οποία δεν είχε πέσει ακόμα στα χέρια των Τούρκων. Από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως πήραν το καράβι για τη Μυτιλήνη. Διάλεξαν την παλαιά Ιερά Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου να εγκατασταθούν και να μονάσουν. Η Μονή βρισκόταν στο χωριό Θέρμη, στις πρόποδες του λόφου Καρυές στην οποία υπήρχε ένας γέρος μοναχός, ονόματι Ρουβείμ. Στα 1235 είχαν επιδράμει στη Μονή Σαρακηνοί πειρατές, οι οποίοι, αφού τη λεηλάτησαν, σκότωσαν, με φρικτά βασανιστήρια και απερίγραπτες βιαιότητες τις μοναχές, με επικεφαλής την ηγουμένη Ολυμπία, στις 11 Μαΐου του ιδίου έτους και είχαν κάψει τη Μονή. Αφού, λοιπόν ανακαίνισαν την παλιά γυναικεία Μονή, εξέλεγη ηγούμενος ο Ραφαήλ και ζούσαν θεοφιλώς.

Αλλά το έτος 1463 η Λέσβος έπεσε και αυτή στα χέρια των Οθωμανών κατακτητών. Ακολούθησαν άγριες σφαγές και λεηλασίες. Κάποτε έφτασαν και στη Μονή των Καρυών. Ήταν το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Συνέλαβαν τον Ραφαήλ και τον Νικόλαο, τους οποίους υπέβαλαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια και ταπεινώσεις. Τον Ραφαήλ τον πήραν τραβώντας από τα μαλλιά και τα γένια, τον κρέμασαν σε ένα δένδρο και τον τρυπούσαν με τα αιχμηρά όπλα τους. Κατόπιν άναψαν φωτιά και τον έκαιγαν σιγά – σιγά. Στο τέλος του πριόνισαν το στόμα και έτσι παρέδωσε την ψυχή του ο ηρωικός Μάρτυρας του Χριστού. Ο Νικόλαος πέθανε από συγκοπή καρδιάς από τους βασανισμούς, δεμένος σε ένα δένδρο.

Μαζί τους μαρτύρησε και η δωδεκάχρονη Ειρήνη, κόρη του προεστού της Θέρμης Βασιλείου. Της έκοψαν το χέρι και την έκλεισαν σε πιθάρι και την έκαψαν, μπροστά στα μάτια των γονέων της. Μετά Μαρτύρησαν ο πατέρας της Βασίλειος, η μητέρα της Μαρία, το πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος. Το μαρτύριό τους έγινε στις 9 Απριλίου του 1463, την Τρίτη της Διακαινησίμου. Τα σώματά τους έμειναν άταφα για μέρες και κατόπιν κάποιοι ευσεβείς τα έθαψαν εντός της Μονής.

Τα ιερά τους λείψανα βρέθηκαν κατόπιν θαυματουργικών οραμάτων στη Θέρμη της Μυτιλήνης το 1959 και το 1960. Η μνήμη τους εορτάζεται την Τρίτη της Διακαινησίμου.

 

Μέ τό Χριστό, ἀπό τόν Ἅδη στό Φῶς

π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος».

«Καί Θεός ἦν ὁ Λόγος».

Στηριγμένος ὅλος ὁ κόσμος στή θεότητα τοῦ Λόγου, μπορεῖ νά πορεύεται μέ ἀσφάλεια καί σιγουριά. Γιατί Αὐτός νίκησε τόν θάνατο - τί ἄλλο ὑπάρχει χειρότερο ἀπό τό θάνατο γιά τόν ἄνθρωπο;

Στόν κόσμο τοῦ μίσους, τοῦ σκοταδιοῦ, τῆς κάθε μορφῆς θανάτου - ἀπό τόν πνευματικό μέχρι καί τό σωματικό - ἡ παρουσία τοῦ Φωτός – «ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» - δέν εἶναι χωρίς οὐσιαστικό νόημα οὔτε παθητική.

Τό Φῶς διαλύει τό σκοτάδι μέ τήν παρουσία Του. Δέν χρειάζεται νά παλέψει, ἀρκεῖ νά ὑπάρξει! Τότε, μεταποιεῖται σέ νέα ζωή, «τῆς αἰωνίου ἀπαρχή». Ἡ Ἀνάστασή Του κατάργησε τή φθορά καί τό θάνατο καί μᾶς ἔφερε «ἄλλη βιοτή».

Κι ἐμεῖς καλούμαστε «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Πῶς, ἄλλωστε, θά γίνει τό Πάσχα τοῦ Κυρίου δικό μας πάσχα - πέρασμα, ἄν τελειώνοντας τήν «ἑορτή τῶν ἑορτῶν» συνεχίσουμε νά ζοῦμε ὅπως πρίν, στή φθαρτότητα τῶν παθῶν μας;

Ἡ νέα ζωή πού ἡ Ἀνάστασή Του μᾶς χάρισε, βιώνεται ὡς νεκρανάσταση. Περνώντας ἀπό τό θάνατο τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας εἰσερχόμαστε στή νέα ζωή, τή Ζωή Του. Ἀλλά αὐτή ἡ εἴσοδος χρειάζεται χρόνο, ὑπομονή, πίστη, θέληση. Μπορεῖ, ὅμως, νά πραγματοποιηθεῖ, ἐπειδή μᾶς ἁρπάζει «ἀπό τόν Ἅδη στό Φῶς», ἐφόσον τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας.

Τί σημασία μποροῦν νά ἔχουν οἱ πολλές καί ποικίλες δυσκολίες, ἀναπηρίες καί ἀστοχίες μας. Ἐκεῖνος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήση». Μαζί Του νικᾶ καί ὅποιος θέλει νά εἶναι «ὁ Κύριος καί Θεός του», ἀκόμα καί ἄν δυσκολεύεται νά τόν ἐμπιστευτεῖ.

        ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2025

Δευτέρα του Πάσχα:  Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ 

Τριτη του Πάσχα Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ (Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης)                                    

Τεταρτη του Πάσχα  Αγ. Γεωργιου  Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ  (Ι.Ν. Αγίου Νικολάου)           

Παρασκευη του Πάσχα: Ζωοδόχου Πήγης/  Ορθρος-θεία Λειτουργία Ωρα 7:30- 9:30 π.μ(Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου)

Σαββατο του Πάσχα:  Ορθρος-θεία Λειτουργία 7:30-9:30 (Ι.Ν. Προφήτη Ηλία)

 

Ποιες είναι οι μέρες της μεγάλης Εβδομάδας;

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη»  και είναι αφιερωμένη στα Άγια Πάθη του Ιησού Χριστού. Τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Ποιες είναι οι μέρες της μεγάλης Εβδομάδας;

• Μεγάλη Δεύτερα (Βράδυ της Κυριακής των Βαΐων)
• Μεγάλη Τρίτη (Βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας)
• Μεγάλη Τετάρτη (Βράδυ της Μεγάλης Τρίτης)
• Μεγάλη Πέμπτη (Βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης)
• Μεγάλη Παρασκευή (Βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης)
• Μεγάλο Σάββατο (Το Πρωί και το Βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής)
• Κυριακή του Πάσχα (Το Πρωί μέχρι και το Βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου)

Ανατυτικά τι γιορτάζουμε τι κάθε μέρα Μεγάλης Εβδομάδας

Μεγάλη Δεύτερα (Βράδυ της Κυριακής των Βαΐων)

Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:

α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος του.

β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22):
Συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και γενικά την ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.

Μεγάλη Τρίτη (Βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας)

Την Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:

α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.

β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και πρέπει να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

γ) Το τροπάριο της Κασσιανήςτροπάριο της Κασσιανής

Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ)

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.

Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ)

Την Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε 4 γεγονότα :

α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.

β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και

δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.

Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ)

Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:

α) Τα πτυσίματα

β) τα μαστιγώματα

γ) τις κοροϊδίες

δ) τους εξευτιλισμούς

ε) τα κτυπήματα

στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την

ζ) Σταύρωση και

η) τον θάνατο του Χριστού μας.

Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ)

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:

α) την Ταφή Του Κυρίου και

β) την Κάθοδο Του στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Έτσι Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι της Αποκαθηλώσεως, δηλαδή την Ταφή Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.

Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου!

Κυριακή του Πάσχα (Το Πρωί μέχρι και το Βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου)

Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!

Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.