Βίος Οσίας Ξένης

Search for:

Βίος Οσίας Ξένης

Η Οσία Ξένη και οι δύο θεραπαινίδες της

Ημερομηνία εορτής: 24 Ιανουαρίου

Τύπος εορτής: Σταθερή


Ιερά Λείψανα:

Η Κάρα της Αγίας βρίσκεται στο Ναό Τιμίου Προδρόμου Καβάλας. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στον ομώνυμο Ιερό Ναό της Θεσσαλονίκης (στον Νέο Ναό επί της οδού Γρηγορίου Μαρασλή 74Α και στον Παλαιό Ναό επί της οδού Αλεξάνδρου Παπαναστασίου 127 στην περιοχή Χαριλάου), στις Μονές Αγάθωνος Φθιώτιδος, Μεταμορφώσεως Σωτήρος Νικητών Χρυσουπόλεως Καβάλας, Λειμώνος Λέσβου και Νταού Πεντέλης και στον ομώνυμο Ναό Νικαίας Πειραιώς.

Εις την Ξένην.
Ἀποξενοῦται τοῦδε τοῦ βίου Ξένη,
Οὗ ζώσα καὶ πρίν, ὡς ἀληθῶς ἦν ξένη.

Εις τας δύω θεραπαινίδας.
Θνῄσκουσιν ἄμφω τῆς Ξένης αἱ δουλίδες,
Οὐ τῶν ἐκείνης ἀρετῶν οὖσαι ξέναι.
Εἰκάδι οὐρανοῦ εἰς ξενίην Ξένη ἦλθε Τετάρτη.


Βίος

Η Οσία Ξένη έζησε τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Ονομαζόταν στην αρχή Ευσεβία και καταγόταν από τη Ρώμη. Αρνούμενη την πίεση των γονέων της να νυμφευθεί άνδρα της επιλογής τους, αναχώρησε κρυφά για την Αλεξάνδρεια, όπου μετονομάσθηκε Ξένη για να χαθούν τα ίχνη της. Στη συνέχεια μετέβη στο νησί της Κω και λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε στα Μύλασα της Καρίας. Εκεί μαζί με δύο θεραπαινίδες της που την είχαν ακολουθήσει έκτισε Ναό στο όνομα του αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου και γύρω από αυτόν ησυχαστικά κελλιά. Πολύ γρήγορα η φήμη της και η ενάρετη και ασκητική ζωή που διήγε έφεραν κοντά της νέες κοπέλες που ποθούσαν τον βίο της άσκησης και της προσευχής. Το μοναστήρι που συστήθηκε έγινε περίφημο πνευματικό κέντρο, όπου καθημερινά συνέρρεαν πολλές πονεμένες γυναίκες για να λάβουν τις συμβουλές και να ζητήσουν τις προσευχές της. Η αγιοσύνη της αναγνωρίσθηκε και κατά τη διάρκεια του ενταφιασμού του σεπτού της σκηνώματος, όταν εμφανίσθηκε στον ουρανό σταυρός σχηματισμένος από αστέρια.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ, διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Ξένη τό πνεῦμά σου.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ξένην ἤνυσας, ζωὴν ἐν κόσμῳ, ξένην ἔσχηκας, προσηγορίαν, ὑπεμφαίνουσαν τὴ κλήσει τὸν τρόπον σου, σὺ γὰρ νυμφίον λιποῦσα τὸν πρόσκαιρον, τῷ ἀθανάτῳ ὁσίως νενύμφευσαι. Ξένη ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.


Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τό σόν ξενότροπον Ξένη μνημόσυνον, ἐπιτελοῦντες οἱ πόθῳ τιμῶντές σε, ὑμνοῦμεν Χριστόν τόν ἐν ἅπασι, σοί παρέχοντα ἰσχύν τῶν ἰάσεων· ὅν πάντοτε δυσώπει, ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἵλεων Ξένη, τὸν ξενοτρόπως ἐκ Παρθένου τεχθέντα, ἐκδυσώπει Χριστὸν ἡμῖν γενέσθαι Ἀοίδιμε, τοῖς κατὰ χρέος σοι προσφοιτῶσιν ἐκ ψυχῆς καὶ καρδίας καθαρωτάτης, καὶ εὐσεβῶς τὴν σὴν μνήμην ὑμνῆσαι σπουδάζουσιν, ἣν πᾶσαι τῶν οὐρανῶν αἱ Δυνάμεις ἀξίως ἐτίμησαν, ὡς φωτοφόρον καὶ ἄμωμον καὶ ἁγίαν πανήγυριν, Ἔνδοξε, πρεσβεύουσα ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

 

Η άλλη λέπρα

π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς ΙΒ΄ Λουκᾶ (Δέκα Λεπρῶν)

Ἄν ὁ πόνος τῆς ἀσθένειας συντρίβει τόν ἄνθρωπο, ὁ πόνος τῆς λέπρας τόν διαλύει συνθέμελα, καθώς ἀλλοιώνει τό σῶμα καί τόν ἐκτοπίζει ἀπό τήν κοινωνία καταδικάζοντάς τον στήν ἀπομόνωση καί τό θάνατο.

Τώρα, βέβαια, ξεπεράστηκε ἡ μεταδοτική αὐτή ἀσθένεια. Τήν κατανοοῦμεν κάπως διαβάζοντας τή ζωή στά λεπροκομεῖα, στούς χώρους πού μεταφέρονταν οἱ ζωντανοί νεκροί, χωρίς οὐσιαστική βοήθεια, ζῶντας μέ τούς ὁμοίους τους στήν ἀσθένεια ἀλλά διαφορετικούς στή νοοτροπία καί χαρακτῆρα, γι’ αὐτό καί τά προβλήματα αὐξάνονταν.

Ὁ Ἰησοῦς «καθώς ἔμπαινε σ’ ἕνα χωριό, τόν συνάντησαν δέκα λεπροί ἄνδρες, πού στάθηκαν μακριά του καί τοῦ φώναζαν δυνατά: “Ἰησοῦ, ἀφεντικό, ἐλέησέ μας!”. Τοῦ φώναζαν μέσα ἀπό τόν προσωπικό τους ἅδη, μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους ὡς ἡ τελευταία τους ἐλπίδα. Καί Αὐτός πού θά κατέβαινε μέχρι τόν Ἅδη, πῶς ἦταν δυνατόν νά ἀγνοήσει τήν κραυγή τους;

Ὅμως, δέν εὐχαρίστησαν τόν εὐεργέτη τους παρά μόνο ὁ «ἀλλοεθνής». Ἡ ἀχαριστία ἤ ὁ ἐνθουσιασμός γιά τή θεραπεία; Ἐκεῖνοι γνώριζαν πιό πολύ τί σημαίνει ἡ ξαφνική «καθαριότητα ἀπό τή λέπρα» καί ἡ ἔνταξή τους στήν κοινωνία.

Πόσα καλά δεχόμαστε στή ζωή μας πού γνωρίζουμε μόνο ἐμεῖς! Πόσο σημαντικό εἶναι γιά μᾶς νά δοξάζουμε τόν Θεόν!

Ὁ Γέροντας Τρύφωνας τοῦ Βάσον γράφει τά ἑξῆς: «Τίποτε δέν δίνει τόση ἱκανοποίηση ὅσο ἡ ἔκφραση εὐγνωμοσύνης γιά τή ζωή μας, γιά τή ζωή τῶν ἀγαπημένων μας, γιά τά πράγματα πού περικλείει ἡ ζωή μας καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. Θυμηθεῖτε, ἡ εὐτυχία μᾶς κάνει εὐγνώμονες, ἀλλά καί ἡ εὐγνωμοσύνη μᾶς κάνει εὐτυχεῖς»[1].

 

Μετάνοια:κλήση γιά κατάργηση θανάτου

π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς μετά τά Φῶτα

Τό κήρυγμα τοῦ Προδρόμου ἦταν: «Μετανοεῖτε». Μέ τό «βάπτισμα μετανοίας» προετοίμαζε τόν λαό γιά νά δεχτεῖ τόν ὄντως Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Μέ τρόπο αὐστηρό, κάθετο, κατάλληλο γιά ἐκεῖνες τίς ψυχές.

Τό ἔργο τοῦ Ἰωάννη τελείωσε μέ τόν ἐρχομό τοῦ Ἰησοῦ. «Αὐτός αὐξάνει, ἐγώ ἐλαττοῦσθαι». Πῶς νά μήν τόν ἐπαινέσει ὁ Κύριος; Πῶς νά μήν εἶναι ὁ «μείζων τῶν προφητῶν»; Γνώριζε τά ὅριά του, πού ἀποδέχεται χωρίς νευρώσεις, γι’ αὐτό καί ἔχει ἀνάπαυση.

«Ἀπό τότε ἠρξατο Ἰησοῦς κηρύσσειν καί λέγειν. Μετανοεῖτε. Ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Κλήση γιά ὄντως Ζωή, ἀφοῦ ὁ κόσμος αὐτός, πού ἔρχεται καί παρέρχεται, ὄζει θάνατον.

Πῶς ζεῖ κανείς μέσα στίς ἀντιπαλότητες, στήν ἀπομόνωση ὡς ἀποτέλεσμα ἐγωισμοῦ, στά ποικίλα πάθη, ἀλλά καί στίς ἀσθένειες, στίς δοκιμασίες, στόν πόνο καί τό δάκρυ πού βρίσκεται ἡ ἀνθρωπότητα; Γι’ αὐτό ἤρθαμε στόν κόσμο αὐτό;

Ἡ κλήση γιά μετάνοια δέν εἶναι ἁπλά γιά μιά καλυτέρευση τῆς παρούσης ζωῆς. Εἶναι κλήση γιά αἰώνια Ζωή, αὐτή πού καταργεῖ ὅλες τίς μορφές θανάτου, ἀρχίζοντας ἀπό τό νῦν αἰῶνα καί συνεχίζοντας στόν αἰώνιο. Γιατί εἶναι κλήση γιά ἕνωση μέ τόν Χριστό, ὡς νικητή τοῦ θανάτου.

Ὁ ἴδιος εἶπε πώς ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ «γνώση» τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί Αὐτοῦ πού ἔστειλε, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἀκόμα, πώς ἡ Βασιλεία Του εἶναι μέσα μας.

Κάθε πού μετανοοῦμε, ἡ Ἁγία Τριάδα γνωρίζεται - ἑνώνεται μέσα στόν καρδιακό χῶρο καί τόν καθιστᾶ «Οὐρανό»: Χῶρο τοῦ Ἀχωρήτου νῦν καί ἀεί.