Το μισογεμάτο και μισοάδειο ποτήρι

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Είναι αλήθεια ότι κάποιες μέρες ξημερώνουν με μια ευδιαθεσία, αισιοδοξία για τα προβλήματα που υπάρχουν, μια βεβαιότητα, τέλος πάντων, πως όλα θα κυλήσουν ωραία.

Όπως, βέβαια, και κάποιες μέρες που όλα μας φαίνονται μαύρα, μια απαισιοδοξία κυριαρχεί στην καρδιά μας, καμιά ακτίνα φωτός δεν υπάρχει.

Είναι η πραγματικότητα των ανθρωπίνων βιωμάτων, της αστάθειας της ζωής μας. Ο άγιος Σωφρόνιος αναφέρει πιο ξεκάθαρα την εμπειρία αυτή: «Στη μοναχική πολιτεία η εναλλαγή των κυμάτων του σκότους και του φωτός είναι η μοίρα του μοναχού»[1].

Αφού, λοιπόν, είναι η «φυσιολογική» κατάσταση του μεταπτωτικού ανθρώπου, ας το αντιμετωπίσουμε με ηρεμία και αναμονή της «επόμενης φάσης». Όταν, δηλαδή, όλα φαντάζουν ωραία ας μην υπεραιρόμαστε ως να είμαστε εμείς η αιτία. Ας τα δεχόμαστε με ευχαριστία σε Αυτόν που μάς τα χαρίζει, τον Κύριο και Θεό μας. Ταπεινά και απλά ας τα ζούμε ούτε ζητώντας πολλά ούτε κοιτάζοντας τα «ελλείποντα».

Κι όταν όλα φαντάζουν άσχημα, ας μην αφήνουμε την απαισιοδοξία να γεμίζει το είναι μας με σκοτάδι που διαλύει κάθε διάθεση και όρεξη για ζωή. Ας υπομένουμε προσευχόμενοι, όπως αυτόν που μαζεύεται σπίτι, όταν ο καιρός έξω έχει «αστραπές και βροντές». Κι ας λέμε το σοφό λόγο των Πατέρων και Μητέρων μας: «Και αυτό θα περάσει!».

Λέγεται για δύο ανθρώπους πού βάδιζαν κατάκοποι στην έρημο και ξαφνικά βρήκαν ένα ποτήρι με νερό, το οποίο, όμως, ήταν μέχρι τη μέση. Ο ένας λέει με χαρά: «Είναι μισό γεμάτο!». Ενώ ο άλλος λέει με λύπη: «Είναι μισό άδειο!».

Στην πορεία της ζωής συναντούμε δύσκολες καταστάσεις, δύσκολους ανθρώπους, δύσκολα, πράγματι, γεγονότα. Το πώς θα σταθούμε απέναντί τους θα καθορίσει την εσωτερική μας χαρά ή λύπη, το μέσα μας φως ή σκοτάδι, τη βαθιά αισιοδοξία ή απαισιοδοξία.

Για άλλον οι δυσκολίες θα θεωρηθούν ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη και για άλλον εμπόδια για να κάνει αυτό που προγραμματίζει. Όπως και σε εμάς τους ίδιους, άλλοτε θα βρισκόμαστε στην κατάσταση να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και άλλοτε μισοάδειο.

Αν η φύση έχει τη μέρα και τη νύχτα, τη νύχτα και τη μέρα, είναι σίγουρο πως οι εναλλαγές στην ανθρώπινη φύση ετοιμάζουν, με τη βοήθεια του Θεού και τη δική μας προσπάθεια, την ανέσπερη μέρα όπου πλέον κανένα σκοτάδι, κανένας πόνος και καμιά εναλλαγή δεν θα καθορίζουν την πορεία μας. Τότε θα κυριαρχεί Αυτός που είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου⸱ εκείνος που με ακολουθεί δεν θα πλανιέται μέσα στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που φέρνει στη ζωή»(Ιω.8,12).

 

Ο ανόητος και ο έξυπνος

π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Θ΄ Λουκᾶ

 Αὐτό τό «ἄφρον», ἀνόητε, δέν λέγεται εὔκολα γιά ἄνθρωπο! Τό εἶπε, ὅμως, ὁ Χριστός γιά αὐτόν πού θησαύριζε γιά τόν ἑαυτό του. Ὅπως καί ὁ Δαυίδ, στούς Ψαλμούς του, ἀναφέρει γιά ἐκεῖνο τόν «ἄφρονα» πού εἶπε «ἐν τῇ καρδίᾳ του» ὅτι «δέν ὑπάρχει Θεός!».

Ὁ ἕνας ζεῖ ἐγωκεντρικά· ὁ ἄλλος χωρίς Θεό. Στήν πραγματικότητα καί οἱ δύο ζοῦν χωρίς Θεό. Ὁ «ἄφρονας πλούσιος» εἶχε γιά Θεό τόν ἑαυτό του, τά πλούτη του. Οἱ προβληματισμοί του, οἱ προγραμματισμοί του, κινοῦνταν γύρω ἀπό τόν ἑαυτό του.

Ἔτσι δέν μπόρεσε, ἀκόμα καί μέ τή λογική του, νά καταλάβει τό ἐρχόμενο τέλος. Κι ἔμεινε μετέωρος, χωρίς τό Θεό πού μαζί Του θά καταργοῦσε τό θάνατο.

Πόσο εὔκολο νά παρασυρθοῦμε ἀπό τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων! Πόσο δύσκολο νά ἀποδεχτοῦμε τό ἐρχόμενο τέλος!

Ὅσοι βιώνουν τό «γρηγορεῖτε!», πού ὁ Χριστός καλεῖ τούς μαθητές Του νά τό ζήσουν στήν καθημερινότητα, ἔχουν μνήμη θανάτου. Ὄχι μέ θλίψη πού διαλύει τήν ὕπαρξη οὔτε μιζέρια πού ἀδρανοποιεῖ κάθε ζωντάνια, ἀλλά μέ τήν ἐξυπνάδα πού ἀπολαμβάνει τήν ὀμορφιά τοῦ κόσμου τούτου, πού χαίρεται τήν ἀνθρώπινη σχέση, πού μετανοεῖ καί πορεύεται τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου.

Τά ὅποια «πλούτη» ἔχουμε εἶναι εὐλογία. Ἄν τά ἀντι-προσφέρουμε στό Θεό μέ τό νά τά χρησιμοποιήσουμε ὡς διακονία γιά τούς ἀδελφούς μας καί παιδιά Του, νικήσαμε τό μέσα μας θάνατο τῆς φιλαυτίας καί τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας.

Φαίνεται πώς ἡ πάλη πού καλούμαστε νά κάνουμε εἶναι μεταξύ ἀγάπης - δοσίματος καί ἐγωισμοῦ. Στήν καρδιά μας διενεργεῖται ὁ ἀγῶνας καί ὁ ἀόρατος πόλεμος. Ἐκεῖ αὐξάνεται το Φῶς καί μειώνεται τό σκοτάδι. Ἐκεῖ βιώνεται ὁ παράδεισος ἤ ἡ κόλασή μας. Ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶ ἡ αἰώνια πορεία πρός τήν αἰωνιότητα. Ἀλλά καί ἐκεῖ βρίσκεται ἡ οὐσιαστική «ἀκοή» πού ὁδηγεῖ στήν ἀνταπόκριση στό κάλεσμα γιά ὄντως Ζωή.