Θεοτόκος: μεταξύ ουρανού και γης

Θεοτόκος: μεταξύ ουρανού και γης

• 
• 

Θεοτόκος: μεταξύ ουρανού και γης

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

          Υπάρχουν γεγονότα αλλά και πρόσωπα που η γνώση τους υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και βρίσκεται στη σφαίρα του μυστηρίου. Ένα τέτοιο γεγονός και πρόσωπο είναι η Κοίμηση και το πρόσωπο της Θεοτόκου.

          Πεθαίνει και ενταφιάζεται όπως όλος ο κόσμος,  αλλά το σώμα της άφθορο ανασταίνεται και αφθορτοποιείται. Γεύτηκε την κοινή ανάσταση πριν τη Δευτέρα Παρουσία, ως να προπορεύεται και ακολουθούμε εμείς. «Μετέστη προς την Ζωήν Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής» και μας βεβαιώνει πως ο θάνατος, όσο αφύσικος και ανεπιθύμητος κι αν είναι, χάνει τη δύναμη και την εξουσία του επάνω μας με το να γίνει, στο πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας, μετάβαση από το νυν αιώνα, το φθαρτό και δύσκολο, στον αιώνιο, με τη χαρά του Παραδείσου.

          Η ίδια, με τη γέννηση της, «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη», ώστε να γίνει η «παγκόσμιος χαρά». Ωστόσο η λύπη, ο πόνος, δεν είναι ξένα στη ζωή της. Η μοναδικότητα του προσώπου της, ως παρθένος και μητέρα, ως η κυοφορήσασα τον Υιόν του Θεού, κι ακόμα ως Μάνα του Εσταυρωμένου Θεανθρώπου, την καθιστούν γνώστη της χαράς και της λύπης, όπως κάθε άνθρωπο που ζει τη ζωή του με πληρότητα.

          Η Θεοτόκος, με την όλη ζωή Της και την Κοίμησή Της, γίνεται το «Ακατάληπτο Μυστήριο» αλλά συγχρόνως και οικεία σε μας, καθώς είναι για πάντα «των θλιβομένων η Χαρά», «χριστιανών η προστάτης», «η σκέπη του κόσμου».

          Η δόξα Της, μοναδική στους ανθρώπους και στους αιώνες, δεν εμποδίζει κανένα να την πλησιάσει, να την ικετεύσει, να τη νιώσει δική του. Η αγάπη της καλύπτει τις αδυναμίες μας και η αγιότητα της μας οδηγεί σε φιλότιμο, ώστε να ζήσουμε κατά το θέλημα του Υιού της που είναι η όντως Αγάπη.

Η παρουσία της, μυστική κι ευγενική, σέβεται την ελευθερία μας· γι’ αυτό δεν μας συντρίβει, όπως δεν μας συντρίβει η παρουσία του Υιού Της.

          Αν ο σημερινός άνθρωπος έχει ποικίλα προβλήματα και δυσκολίες, έχει όμως και σημαντική συμπαράσταση από το Θεό και τους αγίους Του. Κυρίως από την Παναγία που «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπε», αλλά γίνεται, για όσους την επικαλούνται, η παρηγοριά, η δύναμη, η συνοδοιπόρος. Αλλά και για όσους την αγνοούν μένει η μυστική παρουσία.

          «Υπεραγία Θεοτόκε, δόξα των αγγέλων, μάνα του κόσμου, των θλιβομένων η χαρά, έλα στην καρδιά μας και παρηγόρησε μας, στήριξε και καθοδήγησέ μας. Εσύ ξέρεις από τον πόνο, τη μοναξιά, την αδικία, την προσφυγιά και τη δίωξη από τους ανθρώπους. Όπως ξέρεις κι από τη χαρά, την ανάπαυση, τη χάρη και τις ευλογίες του Μεγάλου Θεού μας. Ευρισκόμενη «μεταξύ ουρανού και γης» μπορείς να μας συμπαρασταθείς στο δικό μας πόνο που προκαλούν οι δοκιμασίες της ζωής, αλλά και να μας μεταγγίσεις την απόλαυση του ουρανού. Τότε θα μπορούμε να προχωρούμε την «τεθλιμμένην του βίου οδόν» με προοπτική την αιώνια μέρα όπου δεν υπάρχει πόνος, λύπη ή στεναγμός, αλλά «συν πάσι τοις αγίοις» και μαζί σου θα χαιρόμαστε την χαρά του Κυρίου μας. Αμήν!»

πηγη.isagiastriados