Εκκλησία για όλους

Εκκλησία για όλους

• 
• 

Εκκλησία για όλους

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

          Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος που συγκεντρώνει όλο το ενδιαφέρον της ύπαρξής του στο να ικανοποιήσει την ανάγκη του για «τον επιούσιον άρτον», δεν μπορεί να αντιληφθεί την άλλη ανάγκη του ανθρώπου για ικανοποίηση της υπαρξιακής του αγωνίας, για νόημα ζωής. Όπως και δεν μπορεί να καταλάβει την πνευματική δίψα και πείνα για θέα Θεού.

          Η Εκκλησία, ως Μάνα που γνωρίζει τα παιδιά της, δίνει στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του: στον πεινασμένο θα δώσει φαΐ, στον ταλαιπωρημένο ανάπαυση, στον αγχωμένο ειρήνη, στον προβληματισμένο για νόημα ζωής «οδόν σωτηρίας». Αν ο καθένας βλέπει τη δική του ατομική ανάγκη, η Εκκλησία βλέπει τις ανάγκες όλων και προσφέρει σε όλους αυτό που χρειάζονται, όχι ως «κοινωνικό παντοπωλείο» ούτε ως γραφείο κοινωνικών υπηρεσιών αλλά ως Εκκλησία Χριστού.

          Όταν θεολογεί, μιλά για τον άνθρωπο, όταν προβάλλει μια γιορτή της, το κάνει για μας. Όπως κι όταν κάνει κοινωνικό έργο το κάνει για το Θεό, όταν διακονεί τον άνθρωπο διακονεί το Θεό.

          Ποιός, αλήθεια, μπορεί να δώσει τον ορισμό της Εκκλησίας και να μην αισθανθεί ότι την περιορίζει, αφού κάθε ορισμός είναι περιορισμός;

Ποιός μπορεί να καταλάβει την Εκκλησία, αν δεν ζήσει απλά και ταπεινά τις ακολουθίες της, τις νηστείες της, τη ζωή της;

Ποιός μπορεί να απολαύσει τις χαρές της, αν δεν συμμετέχει στις γιορτές της;

Δεν είναι η Εκκλησία «εκτός τόπου και χρόνου», για όσους ζουν μέσα σ’ αυτή και κατανοούν τα μυστικά της. Δεν «ζει στον κόσμο της», για όσους συμπορεύονται και βλέπουν με αγωνία και τον αγώνα της για τον πεινασμένο, τον ταλαιπωρημένο, τον προβληματισμένο σύγχρονο άνθρωπο.

Βέβαια, την Εκκλησία αποτελούν, εκτός από την Αγία Τριάδα, τους Αγίους και τους Αγγέλους που δεν φαίνονται, και άνθρωποι ατελείς, αμαρτωλοί, μετανοούντες. Γι’ αυτό παρατηρούνται και τα λάθη, οι αναπηρίες, οι αμαρτίες. Ωστόσο, η συνάντησή μας με ανθρώπους που, παρ’ όλες τις δυσκολίες του εαυτού τους, έχουν ειλικρίνεια, είναι ο εαυτός τους, θέλουν και αγωνίζονται να ζήσουν το Ευαγγέλιο, μας αποκαλύπτει την ομορφιά της Εκκλησίας. Τότε  κατανοούμε επίσης ότι η ταύτιση της μόνο με τους ανθρώπους που ζουν ακόμα σ’ αυτό τον κόσμο, χωρίς και αυτούς που θριάμβευσαν στον αγώνα τους και υπάρχουν «εν ετέρα μορφή», την κατεβάζει σε σωματείο ή κράτος που δεν υπερβαίνει το θάνατο.

Όλα αυτά τα θεϊκά και τ’ ανθρώπινα, που είναι ωραία, τα βιώνει κανείς όταν εισέλθει με το βάφτισμα στη ζωή της Εκκλησίας κι όταν με το βάπτισμα των δακρύων, με τη μετάνοια, συνειδητοποιήσει την κλήση για να είναι και να ζει ως παιδί του Θεού και να μπορεί να Τον λέει «πατέρα!».

πηγη.isagiastriados